Psujek.

Z Franka to taki psuj jest Czasami tak do niego mówię. Jakoś tak wychodzi, że się zbyt długo rzeczami cieszyć nie może – głównie jeśli chodzi o elektronikę. Telefonów miał chyba z dziesięć. Zawsze albo mu gdzieś spadł, albo ktoś na niego nadepnął. Jak już się naprawdę starał się dbać o swoją nową komórkę, to po kilku miesiącach okazało się, że ona jest jakaś felerna i traci zasięg – tak po prostu, bez żadnego wyraźnego powodu. Tu już winy Franka nie było żadnej. Dodam jeszcze, że mi też telefony bardzo często z rąk lecą. Ileż to razy biegłam na tramwaj i nie zdążałam na niego, bo się musiałam zatrzymać i pozbierać z ziemi komórkę. Rekord padł kiedy jechałam pewnego razu na rowerze z prędkością około 30 km/h (miałam licznik) i telefon wypadł mi z kieszeni. Poskładałam go i wszystko było w porządku. Natomiast kiedy dałam Frankowi moją starą Nokię z klapką (która przeszła wiele, ale trzymała się świetnie), w zastępstwie tego telefonu, który nie miał zasięgu, poradził sobie z nią w miesiąc Klapka odpadła… Radio samochodowe zepsuło się w rękach Frankach po dwóch miesiącach. Najpierw tylko etui, potem przestały świecić żaróweczki. Gra co prawda, ale od jakiegoś czasu nie działa większość przycisków. Nie wiem, czy to też sprawka Franka? :))

Nic to jednak… Najlepiej idzie Frankowi „psucie” ubrań i butów No, z butami to jest jeszcze sprawa taka, że on nie ma tylu par co ja i nie zmienia ich do każdej torebki (nie wiem, czy to dlatego, że nie ma torebki, czy z jakiegoś innego powodu?) Więc jak tak chodzi rok w jednych butach, to chyba mają prawo się gdzieś tam rozkleić, albo dziura w podeszwie może się zrobić. Dziurę to nawet ja mam w jednych znoszonych butach. Ale jeśli chodzi o ubrania… toż to jakaś plaga. Albo gdzieś się oprze i wybrudzi kurtkę smarem, albo o coś zahaczy i rozerwie sobie kieszeń, albo usiądzie na jakieś brudne krzesło, albo wsadzi do kieszeni długopis, który nagle się zepsuje, albo, albo, albo… On nawet jak chce dobrze, to wychodzi kiepsko Pamiętacie jak się kiedyś wybrał oglądać pierścionki zaręczynowe? Nie dość, że wyciągnęłam siłą z niego gdzie był, to jeszcze przy wychodzeniu z tramwaju zahaczył o, jak to określił, „sam-nie-wiem-co” i rozharatał sobie spodnie nówki-sztuki-prawie-nie-śmigane razem z nogą… No jakiegoś wyjątkowego pecha chłopak ma, bo on użytkuje te rzeczy zupełnie normalnie, jak każdy, a wiecznie coś mu się przytrafi. Ja też nie chucham jakoś specjalnie na swoje części garderoby, a rzadko coś się z nimi dzieje…

Żeby nie było, że on sam taki psujek jest, przyznam się, że ja mam takiego pecha do laptopów. Albo mi się dysk zepsuje, albo zawiasy padną, albo stacja dysków się nie wysunie (lub wysunie na amen), albo mi się wino wyleje na klawiaturę. Aktualnie mam problem z baterią w moim lapku. 

Dobraliśmy się, nie ma co…

Notka ta sponsorowana jest przez dwie Frankowe koszule, które wczoraj prasowałam (dobra, wiem jak to wygląda, ale ja naprawdę aż tak często nie prasuję! to taki zbieg okoliczności:)) – jedną poplamioną  (w takim miejscu, że nie mam pojęcia jak tego dokonał!), drugą podartą… Franek nie wie jak to się stało, zwłaszcza jeśli chodzi o to rozdarcie. Jak na mój gust, za bardzo mocował się z guziczkiem…