Dziś Wikuś ma dwa miesiące i dwa dni. Nie udało mi się napisać nic po pierwszym miesiącu jego życia (a chciałam, chciałam, tylko czas tak szybko płynie...), ale coś trzeba przecież o nim opowiedzieć :)
Bardzo szybko nam rośnie (choć nie za szybko, kiedy patrzę na siatkę centylową, idzie sobie swoim torem, który jednak jest sporo poniżej średniej, bo już na starcie był dużo mniejszy, taki nasz maluszek :)) - po miesiącu miał już prawie cztery kilogramy. Teraz waży 4,5 kg, co nam daje dwa kilo więcej od kiedy wyszliśmy ze szpitala. I pomyśleć, że coraz więcej dzieci teraz rodzi się już prawie z taką wagą... Zmienia się nam, chociaż gdyby nie zdjęcia, to pewnie byśmy tego nie zauważyli. A jednak. Ma trochę inną buźkę niż na początku - bardzo ładną buźkę zresztą (co by była ze mnie za matka, gdybym uważała inaczej ;)) i już nie przypomina małej małpki. Bo gdy się urodził to -jak to noworodek - oczywiście wyglądał, jak małpka :P Zwróciłam uwagę na to, że zapamiętanie jego twarzy zajęło mi dwie doby... W piątek po jego narodzinach już potrafiłam odtworzyć w pamięci jego rysy, gdy zamknęłam oczy.
Nie pisałam chyba jeszcze za wiele o naszym synku (no, chyba, że o jego temperamencie i trudnym charakterku), więc może to jest dobra okazja. Nie każdego może to interesować i doskonale zdaję sobie z tego sprawę, dlatego nie mam za złe, jeśli komuś nie chce się czytać ;) Ale w sumie teraz chyba rozumiem, dlaczego matki zamieszczają tego rodzaju notki. Pomyślałam sobie, że może warto odnotować zachowanie dziecka na danym etapie życia, bo pewnie za jakiś czas w ogóle nie będę o tym pamiętać.
Jeśli chodzi o jego wygląd, to zdecydowanie nabrał ciałka. Kiedy się urodził był zwyczajnie chudy - miał kościste rączki i nóżki, paluszki u dłoni i stóp miał jak zapałki, a teraz zrobiły się już takie pulchne, niemowlęce. Od jakichś trzech tygodni ma długie rzęsy (swoją drogą nie wiedziałam, że się dzieci rodzą bez nich :)). Póki co włoski ma jasne i mam ogromną nadzieję, że nie wda się w tatusia i tak mu zostanie! Chciałabym mieć blondynka - ale na razie wiele na to wskazuje, bo zarys brwi ma jasny (choć to nie będzie taki świński blond, tylko raczej ciemny). W zasadzie nie wiem do kogo jest podobny - zaraz po urodzeniu od razu stwierdziłam, że do Franka. Miny miał po teściowej - moi rodzice też tak stwierdzili :) Ale teraz już tego nie widać. Teść dopatrzył się w nim podobieństwa do mojego taty. Cóż.. łysinę to na pewno ma po nim :D Ale nos jest po tatusiu i co do tego nie ma absolutnie żadnych wątpliwości! Ciekawa jestem, jaki będzie miał kolor oczu, ale na to jeszcze sobie poczekamy. Niemniej jednak, skoro Franek ma oczy niebieskie, a ja nijako-szare, to pewnie też będą jakoś tak w ten deseń.
Wiking nie jest jeszcze za bardzo kumaty, ale powoli zauważam, że zaczyna kontaktować! Przede wszystkim już wodzi oczami za nami, za naszymi twarzami i innymi przedmiotami. Zauważyliśmy to miesiąc temu. Mniej więcej wtedy też zaczął z siebie wydawać jakieś dźwięki inne niż płacz i zdarza mu się teraz coś zawołać kiedy leży na przewijaku albo siedzi w bujaczku. Choć tak jeszcze bez przekonania. Także po upływie pierwszego miesiąca zaczął mieć lepkie rączki :) To znaczy - na początku zwykle trzymał łapki blisko siebie i za bardzo ich nie używał, no chyba, że wrzeszczał - bo wtedy to wachluje nimi na całego od samego początku. A później nagle zaczął chwytać - a to mnie za dekolt przy karmieniu, a to kawałek swojego ubranka, a to pieluchę - tak, że kiedy go zabierałam z przewijaka, to razem z pieluszką tetrową, którą za sobą pociągnął. Ale to chwytanie jest jeszcze mocno przypadkowe.
Od niedawna zaczął się uśmiechać! Myślę, że to już uśmiech, a nie tylko grymas uśmiecho-podobny, bo pojawia się w konkretnych sytuacjach. Na przykład kiedy przed kąpielą robię mu masaż i jednym z jego elementów jest taki rowerek i trzepanie nóżkami - bardzo to lubi! Podobnie jak podskakiwanie na moich kolanach - oczywiście sam nie podskakuje, tylko trzymam go pod pachami, on sobie "siedzi", a ja robię mu "konika". Plecków jeszcze sam nie trzyma, ale główkę od początku miał silną. Właściwie od pierwszych dni trzymał ją wysoko podczas kąpieli albo gdy kładliśmy go na kolanach. Ale na ramionach jeszcze się nie potrafi podnieść (a mamusia już umiała! mam zdjęcie na tle kalendarza, na którym,12 września, czyli 53 dni po urodzeniu piękni się trzymam na rączkach).
Jego ulubioną pozycją do noszenia jest "na samolocik" (inaczej na leniwca ;)), czyli opieram jego brzuszek na moim przedramieniu a rączki nóżki zwisają mu po obu stronach mojej ręki. Żeby było mi wygodniej, noszę go w ten sposób jedną ręką, trochę pod pachą, czyli z kolei "na torebkę" :P
Wszyscy goście śmieją się też z tego, że Wikuś bardzo lubi, kiedy go kładę w poprzek na moich kolanach, a on wtedy tak zwisa po jednej i drugiej stronie, podczas gdy ja od czasu do czasu poklepuję go po plechach lub pupie. Serio, to może słabo wyglądać, ale on się potrafi tak uspokoić na dłuższy czas i z powodzeniem mogę sobie wtedy swobodnie rozmawiać albo na przykład rozwiązywać krzyżówkę ;)
Na pierwszy miesiąc Wiking dostał pierwsze grzechotki od babci-teściowej (wcześniej za "zabawki" służyły mu wykonane przeze mnie czarno-białe wyklejanki z blogu technicznego, którym się przyglądał ;) - jakieś trójkąty, kwadraty, proste i skośne linie) na jedną reagował od razu. Druga miała piszczałkę, która w ogóle go nie ruszała. Ale mniej więcej tydzień temu zobaczyłam, że już i na ten dźwięk pojawia się jakaś reakcja z jego strony. Kolejne zabawki Wikusiowi zakupili moi rodzice - matę edukacyjną, szeleszczącą grzechotkę w czarno-białe wzorki oraz książeczkę do wózka (z jednej strony czarno-biała, z drugiej kolorowa, z szeleszczącymi elementami). Wczoraj przywieźli jeszcze karuzelę na łóżeczko.
Chyba zaczyna powoli do wszystkiego dorastać. Jeszcze zbyt długo nie wytrzymuje na macie na przykład, ale zdarza się, że jak ma dobry dzień i nic mu nie dolega, to daje się na jakiś czas odłożyć tam albo do bujaczka.
Ciekawa jestem, co nam przyniesie ten trzeci miesiąc. Przyznam, że czekam na 7 kwietnia jak na zbawienie, bo wszędzie czytam i słucham o tym, że po trzecim miesiącu tak wiele się zmienia (na lepsze). Oby... Mam nadzieję, że chociaż problemy gastryczne miną. Ale pewnie zaraz przyjdą kolejne problemy :( Może jednak do tego czasu nauczę się trochę lepiej sobie z tym wszystkim radzić.
Wybaczcie mi tę długą notkę Wikocentryczną :P Ale spokojnie, nie zamierzam co miesiąc opisywać nowych zabawek synka i szczegółowych postępów :) No, chyba, że mi się odmieni do tego czasu :D Cosik na pewno wspomnę, tak ku pamięci, ale przypuszczam, że szybko mi się znudzi dokonywanie tak detalicznych podsumowań każdego miesiąca :)
Wiecie już jakie postępy zrobił Wiking i czego się nauczył. Ale przez te dwa miesiące jeszcze więcej chyba nauczyłam się ja. Przede wszystkim tego, że jeśli chodzi o nasze dziecko, to absolutnie nic dwa razy się nie zdarza! Coś, co działało jednego dnia, następnego już na pewno nie zadziała. Jeśli przez tydzień bez problemu zasypiał tuż po kąpieli, to mogę być pewna, że przez kolejne siedem dni będzie się nam wydzierał godzinami zanim zamknie oczy.
Poza tym zdecydowanie nauczyłam się cierpliwości! Raczej zawsze byłam dość cierpliwa, ale teraz ta cecha się u mnie mocno wyostrzyła. O ile w pierwszych dniach zdarzało mi się jeszcze raz czy dwa zwyczajnie wkurzyć na to, że dziecko tak długo płacze a ja nie wiem, o co mu chodzi, to teraz w ogóle nie odczuwam złości w takich momentach (co najwyżej bezradość i ryczę razem z nim, o czym już wiecie). Tak, myślę, że jestem spokojniejsza odkąd pojawiło się dziecko w naszym domu.
Wspominałam Wam już, że nauczyłam się też wykorzystywać każdą wolną chwilę jak najbardziej efektywnie. Oraz tego, żeby odkładać od razu wszystko na miejsce, dzięki czemu utrzymujemy w mieszkaniu względny porządek na bieżąco.
Nauczyłam się też robić wiele rzeczy jedną ręką :P Albo... nogą :)) Przy takim dziecku-przylepce, jakim jest Wikuś to umiejętności niezastąpione :) Chociaż od tygodnia testowałam chustonoszenie! W Warszawie miałam możliwość wypożyczenia chusty zanim zdecydowałam się na jej zakup. Jak dla mnie, to genialna sprawa! Wiking co prawda protestuje, kiedy go motam (w ogóle mnie to nie zaskoczyło! taki z niego wrażliwiec), ale potem, jak się chwilę z nim pokołyszę, to się uspokaja. Później często nawet zasypia. A ja mam dwie ręce wolne! Ile mogę wtedy zrobić! I plecy jednak mam trochę odciążone. Wiadomo, że pewnie nawet takie noszenie w chuście bez wpływu na kręgosłup całkowicie nie pozostaje, ale i tak wydaje mi się, że tak jest dla niego lepiej, niż gdy noszę dziecko bez wspomagania, a w dodatku na jednej ręce, starając się drugą na przykład zaparzyć sobie herbatę.
Nauczyłam się zapewne jeszcze całego mnóstwa innych rzeczy, choć na ten moment trudno mi sobie je przypomnieć i wymienić.
Nadal jednak podtrzymuję, że nie jestem stworzona do tego, by być matką niemowlaka. Robię co mogę i robię to najlepiej, jak potrafię. I jestem pełna najcieplejszych uczuć dla tego naszego Stworka. Niemniej jednak nie ukrywam, że nie mogę się doczekać, kiedy on już będzie więcej rozumiał, kiedy będziemy mieli z nim kontakt. Kiedy stanie się dla nas bardziej czytelny i łatwiejszy w obsłudze. A najbardziej, kiedy już będę z nim rozwiązywać krzyżówki dla dzieci i jeździć na rowerze :P
A to my:
