Wiking ostatnio bywa bardzo niespokojny a do tego ma bardzo zmienne humory. Potrafi bawić się na całego, sprawiając wrażenie, jakby zapomniał o całym świecie, a potem nagle wybuchnąć głośnym płaczem, którego nie koi nawet przytulanie ani noszenie. Nie chce w tym
momencie ani jeść, ani pić, a rękę podającą mu smoczek zdecydowanie
odpycha! Płacz jest głośny i wręcz słychać w nim złość. Albo w drugą stronę - marudzi, jęczy, płacze, czasem histeryzuje, a potem jakby ktoś palcami pstryknął - szeroki uśmiech, gardłowe hihihi, energiczne raczkowanie po całym mieszkaniu i jakieś absolutnie absorbujące zajęcie - na
przykład pożeranie własnej skarpetki albo zabawa z mamą pod tytułem "ja będę rzucał czapeczkę na podłogę, a ty mi ją podasz! I tak sto razy - hihihi"
Niestety w ostatnim czasie Wiking ma nawroty stanu określonego przeze
mnie dawno temu jako "nieodkładalność" :) To pojawiło się również mniej
więcej dwa tygodnie temu i niestety bywa bardzo problematyczne. Wiking
dosłownie trzyma się mamusinej spódnicy (a właściwie spodni) - potrafi
się bawić z całym zaangażowaniem aż nagle podnosi głowę, patrzy na mnie,
robi podkówkę i... buuuuu, płacze... Podchodzi do mnie, staje obok i
obejmuje moje nogi albo szarpie moją garderobę, czasami wyciąga też
rączki. Oczywiście biorę go wtedy na ręce, bo trudno inaczej
zinterpretować ten gest. Ale czasami jest to bardzo kłopotliwe, bo
Wiking takie ataki nieodkładalności miewa często w sytuacjach, kiedy
albo chcę iść do łazienki, albo coś zjeść, albo naszykować jedzenie
jemu, albo przygotować nas do wyjścia na spacer itp.
Na
całe szczęście często wcale nie chodzi mu o to, że to mama
koniecznie musi być obok! Podobnie reagował na odejście Franka
(marudził, więc Franek podszedł do niego i zaczął go zabawiać, kiedy
Wiking zajął się klockami, Franek delikatnie wstał i chciał się oddalić,
bo wyglądało na to, że dziecko jest całkowicie zaabsorbowane zabawą,
ale nic z tego). Poza tym zauważyłam, że on się tak zachowuje tylko
wtedy, kiedy jestem z nim sama! W weekendy ma bardzo dobry humor.
Podobnie jest popołudniami, kiedy moi rodzice wracają z pracy albo kiedy przyjeżdżają wujek z dziadziem. Wiking przez dwie godziny potrafi być tak cichy, że muszę raz po
raz sprawdzać, co się dzieje i czy dziecko przypadkiem nie zniknęło.
Nie, wcale nie zniknęło, tylko bawi się w najlepsze swoimi zabawkami... Ewidentnie więc wcale nie
chodzi mu o matkę, tylko o towarzystwo w ogóle. Im więcej ludzi, tym
lepiej. Kiedy jestem z nim sama, ma oczywiście momenty, kiedy
zajmuje się sobą, ale są one dużo krótsze niż jeszcze niedawno. Mam
jednak nadzieję, że mimo wszystko jest to stan przejściowy...
Drugim problemem jest to, że niepokój Wikinga objawia się głównie wieczorem i w nocy. Bywa, że przez kilka dni z rzędu zasypia bez większego problemu, a potem znowu przez kilka dni jest z tym problem. Pół biedy, jeśli się chce wtedy bawić (choć oczywiście trochę mnie to denerwuje, bo to w końcu mój "czas wolny" :)), gorzej jeśli widać, że chce spać, ale się przed tym broni i płacze. W ogóle sypia dość niespokojnie. Na przykład jak już zaśnie bezproblemowo, to potrafi się po godzinie,
dwóch obudzić z głośnym, jakby przestraszonym płaczem. Zwykle wystarczy
go przytulić i zasypia z powrotem, ale zdarza się, że zanosi się płaczem
i przez chwilę absolutnie nic nie pomaga i dopiero po paru minutach
energicznego chodzenia z nim na rękach (zwykle rękach Frankach, chyba
chodzi o to, że powierzchnia do przytulania jest większa, no i ramiona
jednak silniejsze) się uspokaja i nagle śladu po tym płaczu nie ma, a
wręcz zaczyna się uśmiechać i wierzgać nóżkami, co jest oznaką
zadowolenia.
W nocy też różnie bywa. Nigdy nie mieliśmy większych problemów z nieprzespanymi nocami (choć Wiking prawie zawsze się budził przynajmniej dwa razy na jedzenie), a od jakiegoś czasu Wikuś w nocy się bardziej kręci, popłakuje i ewidentnie chce, ale nie umie zasnąć. Czasami musimy się ratować nawet podaniem mu butelki z mlekiem. Ogólnie nie jest najgorzej, bo nie chodzę niewyspana, ale zdecydowanie coś jest na rzeczy, co utrudnia Wikingowi spokojny nocny wypoczynek.
Mam na te zachowania kilka teorii.
Po pierwsze - wspominałam jakiś czas temu, że Wiking chyba przechodzi przez coś w rodzaju lęku separacyjnego. Ominęło nas to w okolicach siódmego miesiąca, przyszło z opóźnieniem. Świadczyłaby o tym ta niechęć przed zostaniem samemu w pomieszczeniu, niesamowita czujność na to, czy ktoś się nie próbuje ostrożnie ewakuować, trzymanie się kurczowo moich nóg i głośny protest, gdy próbuję zostawić go samego w łóżeczku (wcześniej nie było z tym problemu). I tak nie jest najgorzej, bo tylko w niektórych momentach jedynie mama jest lekiem na całe zło, w większości przypadków wystarczy ktokolwiek, kto się nim zajmie.
Po drugie - siódmy skok rozwojowy i "czarny czas" jak ja to nazwałam, który może pojawić się na przełomie 41 i 42 tygodnia życia dziecka. U nas właśnie wtedy nastąpiło pewne pogorszenie w zachowaniu Wikinga, choć pewne symptomy występowały już wcześniej. Tę tezę potwierdza na przykład fakt, że Wiking znowu sobie przypomniał, że jest małym ssakiem i ciągle domaga się piersi. Czasami lubi sobie przy niej przysnąć. Widać, że często nie chodzi mu wcale o to, żeby zjeść, tylko żeby się poprzytulać. Podchodzi do mnie, wstaje i szarpie mnie za sweter, jednocześnie kierując główkę w kierunku mojego biustu i stukając w niego nosem :D I jak tu się oprzeć takiej prośbie? :D
Po trzecie - ząbkowanie. Tak jest, Wikuś dojrzał do tego, żeby w dziesiątym miesiącu życia, wypuścić wreszcie na świat swoje pierwsze ząbki :) Mam nadzieję, że będą tak mocne, jak zapowiadają nam wszyscy, którzy potwierdzają, że im później tym lepiej i mam nadzieję, że jest to wystarczająco późno ;) Coś białego na dziąśle zauważyłam półtora tygodnia temu, teraz już prawa dolna jedynka już się przebiła (choć nadal jest malutka), a lewa jest w drodze. Nie wiem, na ile ząbkowanie ma wpływ na zachowanie Wikinga
- nasłuchałam się i naczytałam tak dużo o tym, jaki to może
być trudny czas dla dziecka i rodziców, że ciągle wyobrażam sobie, że to
jednak powinno wyglądać gorzej. U nas jest ten niepokój, marudzenie w
ciągu dnia i od czasu do czasu jakiś napad płaczu. To oczywiście męczy,
ale obiektywnie rzecz biorąc, wydaje mi się, że wcale nie jest tak źle. Z jednej strony więc może ominie nas zębowa katastrofa, z drugiej, może dopiero nadejdzie :)
Po czwarte - może to być kombinacja jedynki z dwójką, czyli jakieś lęki związane z rozwojem. Być może Dzieciak przetwarza duże ilości wrażeń, które ma w ciągu dnia i potem w nocy jest niespokojny, może ma złe sny. W dzień z kolei może czasami ma za dużo bodźców. Trudno powiedzieć.
Po piąte - nie wykluczam oczywiście również tego, że Wikuś po prostu odnotował, że nie jest u siebie i że nie ma obok taty. Jest mu tu dobrze, to widać, ale przecież każdy tęskni za swoim domem i swoimi zabawkami prawda? :))
Nie wiem tak do końca, co temu naszemu Wikusiowi dolega, ale być może wszystko, o czym wspomniałam ma jakiś wpływ.
Z
jednej strony jest to bardzo uciążliwe i mam trudne momenty - szczególnie rano, kiedy muszę iść do łazienki a mały mnie nie puszcza. Poszłabym z nim, ale za bardzo interesuje go wnętrze muszli klozetowej, którą potrafi już otworzyć i kończy się na tym, że wyje biedaczek pod drzwiami :(, bo wyrodna matka go zostawiła - na szczęście tylko na chwilę :))
A z
drugiej strony stwierdzam, że naprawdę nie jest wcale tak źle. Tak sobie myślę, że w gruncie rzeczy jak na taką kumulację, to radzę sobie dobrze, a może nawet rewelacyjnie :) Znoszę to wszystko całkiem nieźle. Nie
wiem, być może po prostu się już mocno uodporniłam, być może Wikuś jest
taki fajny przez większość czasu, że to wystarcza, aby łagodzić skutki
tych niefajnych momentów. A może jestem zwyczajnie silniejsza, a mocy
dodaje mi myśl, że jednak nic nie trwa wiecznie. I ta, że niejedna trudna przeprawa jeszcze przed nami, więc nie można się tak łatwo załamywać.
Powiem Wam, że widzę różnicę w moim podejściu. Teraz nawet jeśli ogarnia mnie zwątpienie to jest ono chwilowe i trwa tylko tyle, ile napad gorszego humoru Wikusia. Kiedy jemu przechodzi (na szczęście zwykle dość szybko) i ja zapominam o tym, że coś mi przeszkadzało. A wcześniej przecież zawsze w takich gorszych okresach było tak, że miałam zły nastrój przez dłuższy czas, bo dołowałam się i stresowałam każdą niedogodnością i nawet kiedy było dobrze, już na zapas martwiłam się co będzie za godzinę, dwie, wieczorem, jutro... Teraz mam w sobie wewnętrzny spokój i mam nadzieję, że mnie nie opuści! Nawet kiedy będę już u siebie.
Bo oczywiście to, że jestem teraz u rodziców też bardzo dobrze na mnie wpływa. Co prawda ten gorszy nastrój Wikinga
zaczął się jeszcze w Podwarszawie (co też wskazywałoby na to, że nie
chodzi tylko o tęsknotę za tatą) i wtedy też sobie z tym radziliśmy, ale ja w Miasteczku w ogóle zawsze czuje się dobrze. A przecież nie ma jak u mamy - o czym już chyba nawet Wiking się przekonał :)
*** Ale tak abstrahując już od tych gorszych momentów - zazwyczaj jednak Wikuś jest przekochany. I na przykład dzisiaj mieliśmy wspaniały dzień. Co prawda znowu z pobudką o 5:00 (czy jest szansa, że on się przestawi, czy tak będzie do końca marca? :P), ale wspaniale spędziliśmy razem dzień. I owszem, okazuje się, że z takim maluchem można już miło spędzać dzień (tak, dla mnie to też była abstrakcja! :) Bawiliśmy się w kosi-kosi łapki, w akuku, w ence-pence. Poczytałam mu trochę, potańczyliśmy razem, bawiliśmy się klockami i piłeczką pingpongową (wymiata!) Powiem Wam, że nawet mi aż tak bardzo nie przeszkadza, jak się Wiking rzuca na moją twarz z otwartą buzią i ślini mnie na potęgę. Tak, tak, dziąsła go swędzą - ale ja tam wolę myśleć, że to w jego wykonaniu buzi :D
***
Tak czy inaczej, trzymajcie za nas kciuki. Za Wikinga, żeby mu żadne strachy i bóle nie dokuczały, i żeby dobry nastrój trzymał się go jak najdłużej i jak najczęściej. Za mnie, żebym nie poddawała się chwilom zwątpienia, żeby siła i determinacja mnie nie opuszcza, i bym cały czas miała takie podejście jak teraz :) I za naszą rodzinkę, żebyśmy się po prostu nie dali i bardzo się kochali :D
(nie mogłam się oprzeć :P)
