Smutna refleksja

Nie sądziłam, że nadejdzie taki dzień, kiedy stwierdzę, że nie chce mi się chodzić do pracy :( A jednak :( Wiecie, jaki miałam zawsze stosunek do swojego zajęcia- uwielbiałam to, co robię, bardzo chętnie wracałam do biura każdego dnia oraz po każdym urlopie. A teraz, w tym ostatnim miesiącu mojego zatrudnienia jest inaczej :(

Nie ma to oczywiście nic wspólnego z moją ciążą, bo nic się nie zmieniło i nadal czuję się bardzo dobrze i sprawnie. Ale po prostu straciłam motywację - dotychczas motywacją był dla mnie każdy kolejny dzień w pracy, każde kolejne zadanie, każde wyzwanie. Bywały okresy spokoju, ale przeplatały się one z czasem intensywnej pracy, kiedy nie wiedziałam w co ręce włożyć i bardzo to lubiłam! Odczuwałam satysfakcję, kiedy widziałam, jak wszystko sprawnie działa pod moim okiem, gdy udawało mi się rozwiązać jakiś problem, kiedy dostawałam sygnał o zadowolonym kliencie, albo słyszałam miłe słowo od pracodawcy bądź współpracowników i podwykonawców. Wiele razy zastanawiałam się na tym, jak to jest, że moja praca mi się nie nudzi i chodzę do niej ze szczerą radością, ale właściwie nie wiedziałam, na czym to polega. Po prostu to lubiłam i już.

Teraz nie chce mi się już chodzić do pracy, bo nie ma wyzwań, nie ma nowości, nie ma nawet rutyny. Nic się nie dzieje :( Ostatni tydzień sierpnia był bardzo pracowity, ubiegły tydzień tak do połowy jeszcze znośny. Ale później już zaczęłam się totalnie nudzić :( Zakończyliśmy aktywną działalność, więc skończyły się też wszelkie działania logistyczne. W ubiegłym tygodniu nadrabiałam jeszcze jakieś swoje mniej pilne zaległości, ale potem nawet i tutaj skończyło się pole do manewru. Przychodzimy do pracy, bo na razie jeszcze w teorii funkcjonujemy. Ale w praktyce nic się nie dzieje - przynajmniej w naszej działce. Jadę więc do pracy z myślą o tym, że przesiedzę prawie bezczynnie kilka godzin i towarzyszy mi niechęć. Do tego dochodzi jeszcze świadomość, że to już praca w okresie wypowiedzenia i za moment wszystko się skończy... To też nie motywuje, bo przecież zupełnie inaczej byłoby, gdybym wiedziała, że to chwilowe.

Ech, bardzo to dla mnie przykre :( Naprawdę nie spodziewałam się, że kiedykolwiek dojdzie do tego, że będe miała takie odczucia.

Zostały jeszcze trzy tygodnie... Nie wiem ile z tego jeszcze będzie wyglądało tak, że będę przychodziła normalnie do biura i sklepu - na pewno do końca tego tygodnia. Ale możliwe, że za chwilę sklep zostanie wyrejestrowany i nie będziemy już go otwierać. Poza tym do końca września wszystko musi być zakończone, wywiezione i zamknięte. A więc pewnie jeszcze we wrześniu nie będzie w biurze już mebli i żadnych sprzętów. Mamy jeszcze odświeżyć lokal, a że nic mi nie wiadomo na temat tego, żebym to ja osobiście miała machać pędzlem, to przypuszczam, że nawet nie będę tu przychodzić. Powiem Wam, że beznadziejny jest ten okres, kiedy wszystko dobiega końca. I choć w dużej mierze zgadzam się z moją szefową, że to poniekąd ciekawe doświadczenie: najpierw coś stworzyć a później zlikwidować. I w zasadzie ważna umiejętność: możemy powiedzieć, że udało nam się interes rozkręcić, później nawet go przenieść, jeszcze bardziej rozwinąć aż w końcu sprawnie pozamykać wszystkie sprawy. Niemniej jednak po prostu przykro patrzeć na to, że kończymy działalność, która miała duży potencjał. Szliśmy do przodu, odnosiliśmy sukcesy... Ale cóż, są pewne decyzje, których my tutaj, cały nasz zespół, zapewne nie pojmie.