Siódemka, czyli dziecko w ruchu.

W piątek nadszedł kolejny siódmy dzień miesiąca, a co za tym idzie, Wiking skończył kolejny miesiąc życia. Już siódmy. W naszym przypadku moment, gdy dziecko ukończyło osławiony trzeci miesiąc rzeczywiście przyniósł ze sobą jakieś konkretne zmiany na lepsze, ale to czwarty miesiąc był tym naprawdę przełomowym. Teraz było podobnie. Więcej się wydarzyło tuż po tym, jak Wikuś skończył pół roku, a więc już w siódmym miesiącu jego życia. Teraz zaczynamy ósmy, który też mi się jakoś dobrze kojarzy. Może dlatego, że kiedy w marcu zaczęłam z Wikingiem jeździć na zajęcia dla niemowlaków, on miał wtedy raptem dwa miesiące, a średnia wieku pozostałych dzieci, to było jakieś 7-8 miesięcy skończonych. Przy czym ze szczególnym zachwytem patrzyłam na te ośmiomiesięczne - widziałam, że już siedzą, przemieszczają się, obserwują uważnie, nie są bierne, tylko jakieś takie bardziej kumate... Już wtedy myślałam o tym, że nie mogę się doczekać aż Wiking będzie miał osiem miesięcy.

A tymczasem kochany synek nie zawiódł matki i nie lenił się czekając na ósmy miesiąc, tylko już teraz potrafi to, o czym wtedy patrząc na tamte maluchy mogłam tylko pomarzyć :) Pisałam już ostatnio, że siedzenie jest dla niego pozycją tak naturalną, że o istnieniu brzuszka przypomina sobie jedynie podczas spania. Raczkuje coraz śmielej, bo choć umiejętność tę opanował już jakieś trzy tygodnie temu, to mniej więcej od tygodnia jest już świadomy tego, że kiedy mama wychodzi z pokoju, on również może to zrobić. I o ile to jest całkiem fajne, bo przynajmniej kiedy idę do kibelka, to mam go mniej więcej nadal na oku, to gorzej jest, kiedy chcę sobie w spokoju posiedzieć w jednym miejscu, gdyż dziecię me bynajmniej mojego pragnienia nie podziela. I tak łażę za nim od pokoju do pokoju. Po dziesięć razy w ciągu dwóch minut powtarzam "nie wolno" i przenoszę go klękającego przy gniazdku elektrycznym z powrotem na matę, po to, by za dziesięć sekund zrobić to po raz jedenasty... Wiking zwiedza całe mieszkanie, a ja razem z nim, odkrywając raz po raz jakiś zapomniany kąt, na przykład za fotelem ;)

Niemniej jednak raczkowanie i tak nie jest dla Wikinga aż tak pociągającą rozrywką jak wspinanie się, którego początki widziałyście już trzy tygodnie temu na zdjęciu. Całkiem fajnie jest, gdy na przykład siedzę sobie na podłodze i czytam, a on wspina się po mnie - mam wtedy nad nim jakąś kontrolę. Ale częściej jednak Wiking staje przy fotelu, szafce albo wersalce i wtedy trzeba być bardzo czujnym, bo nigdy nie wiadomo, czy akurat nie straci równowagi i nie fiknie w kierunku, którego się trudno spodziewać. Kilka razy już się walnął głową o podłogę, bo ani czujność ani poduszki profilaktycznie porozkładane wokół dziecka nie pomogły. Ale Wiking szybko się uczy, bo mniej więcej po trzech dniach już pamiętał o tym, że kiedy leci, trzeba zgiąć nóżki i w ten sposób wyląduje mniej boleśnie na pupie :)

Przyznam, że się przez chwilę zastanawialiśmy, czy to aby nie za wcześnie dla niego - i czy 6,5 miesięczne dziecko może już stawać na nóżki. Ale naprawdę nie sposób mu tego zabronić, bo o ile początkowo zdarzało się to incydentalnie, to teraz jest to już norma, w dodatku idzie mu to zupełnie sprawnie. Nie potrzebuje niczyjej pomocy do tego, aby wstać, więc nie ma mowy o sztucznym przyspieszaniu czegokolwiek ani ciągnięciu za rączki. Dlatego też pomyślałam sobie, że widocznie takie właśnie ma tempo rozwoju - zresztą już na kontroli u neurologa miesiąc temu pani doktor powiedziała, że Wikingowi zanikł już atawistyczny odruch zawijania palców u nóg i że stawia całe stópki na ziemi, co sygnalizuje gotowość do tego, by stawać. Widocznie mały podsłuchał i zrobił z tego użytek :P A dzisiaj na wizycie kontrolnej u rehabilitantki dostaliśmy potwierdzenie, że wszystko jest w porządku.

Muszę przyznać, że opieka nad takim dzieckiem jest zdecydowanie bardziej absorbująca, bo dotychczas Wiking potrafił zająć się sam sobą przez godzinę, a ja w tym czasie mogłam robić "swoje" - cokolwiek to oznaczało. Teraz zajmuje się sobą nawet i przez trzy godziny, tyle, że trzeba być przy nim przez większość tego czasu. Z drugiej strony jednak ten rodzaj opieki jest zdecydowanie przyjemniejszy, bo i ja mam czasami z tego jakąś rozrywkę :) Na przykład jak się ścigamy :P Tzn - stawiam Wikinga w pozycji startowej (czyli na czworakach), po czym mówię "start" i biegnę do przodu. No tak, ja wiem, że to nie fair i Dzieciak jest z góry skazany na porażkę, ale jemu to nie przeszkadza - wręcz przeciwnie, tym chętniej "biegnie" do mnie po swojemu na czterech kończynach, z uśmiechem na buźce i aż piszczy z uciechy!

Albo inna zabawa - Wiking w łóżeczku, czasem siedzi, czasem leży, ale najczęściej stoi, tyle, że oczami jeszcze nie sięga powyżej jego krawędź. Ja siedzę obok i zbliżam i oddalam swoją twarz do jego, całuję go w rączki albo chowam się i po chwili nagle pokazuję. Czasami przy tym robię jakieś "a kuku" "apsik" albo "hahaha" - a on dosłownie rży z uciechy! Nie sądziłam, że takie małe dziecko może się zanosić ze śmiechu - a jednak może. Czasami tak się śmieje, że aż się nie umie na nogach utrzymać i leci do tyłu - dobrze, że w łóżeczku. Potrafimy się tak bawić nawet przez godzinę. Co ma swoje plusy, bo czasami pomiędzy jednym a drugim  "a kuku" coś tam sobie przeczytam albo nawet odpowiem na jakiś komentarz ;)

Kiedy nie bardzo chce mi się biegać i "kukać" wymyślam jakieś bardziej prozaiczne zajęcie, które Wikingowi zdaje się czymś niezmiernie interesującym. Na przykład efektem moich ostatnich porządków była cała sterta dokumentów do zniszczenia. Usiadłam więc sobie wczoraj przy niszczarce z Wikingiem na kolanach (w bezpiecznej odległości rzecz jasna) i przez 20 minut dziecko było zafascynowane tym burczeniem oraz faktem, że kartka nagle znika. A tymczasem ja drugim okiem zerkałam sobie na "Historię świata w 10 i pół rozdziałach" Barnesa :) Zawsze to coś!

Ale odkąd wróciliśmy do Podwarszawia Wiking potrafi się znowu zająć sobą w bezpieczny sposób na dłużej :) Może to kwestia mniejszej przestrzeni? W każdym razie np. dzisiaj przez dwie godziny eksplorował sobie dwie ściany naszego pokoju wraz z przyległościami :P I dopiero kiedy przeszedł do trzeciej i dorwał się do idącego wzdłuż niej kabla, musiałam interweniować :)

 Najlepsze zabawki? Oczywiście podłogowy włącznik od lampki, kontakty, ładowarka do laptopa, waga łazienkowa, uchwyty od szafek, stare kasety magnetofonowe i kable wszelkiej maści. To w Miasteczku. W w Podwarszawi upodobał sobie również kable, a ponadto małe świeczniki, moje notatki, suszarkę na pranie, a nade wszystko fotelik samochodowy lub leżaczek. Na leżaczku uprawia surfing. To znaczy włazi na niego, po czym staje na oparciu i próbuje utrzymać równowagę. Serio. Widok jest przekomiczny. W dodatku zorientował się, że oparcie tak fajnie sprężynuje i świadomie próbuje wywołać ten ruch.

No dobrze, kończę już, bo i tak notka miała mieć trochę inną formę, bo wydawało mi się że "cóż ja właściwie mogę jeszcze napisać"? A wyszło jak wyszło, trochę niechcący. Chodziło o to, żeby przekazać, że całkiem fajne się to dziecko robi :)

Na szczepienie idziemy dopiero za tydzień dni i wtedy będzie dopiero Wiking zmierzony i zważony, ale na moje to on rośnie bardziej wzdłuż niż wszerz. Pomiarów dokonałam w domu z pomocą siostry - Wiking mierzył wtedy jakieś 68-69cm (od razu precyzuję, że to nie po krzywiznach, bo ostatnio się dowiedziałam, że to nie takie oczywiste jak mi się wydawało - bo Wikinga tylko tuż po urodzeniu mierzono właśnie po krzywiznach). Tydzień temu ważył około 6400 - posadziłam go po prostu na wadze domowej, oczywiście pomiar nie jest aż tak precyzyjny jak ten na wadze w przychodni, ale jednak wygląda na to, że Wiking nadal do tych 6,5 kg nie dobił. Co mnie wcale nie dziwi, bo chociaż wcina tak, że uszy mu się trzęsą i nie mam w tej materii z nim żadnych problemów, to on jest tak ruchliwy, że wcale nie dziwi mnie, że większość z tego spala. (Ale z drugiej strony może przez ten tydzień jednak udało się jeszcze te 100 gramów nadrobić) A je nadal mniej więcej co dwie/trzy godziny. Cały czas bazą jest karmienie piersią, ale raz dziennie dostaje mleko modyfikowane i dwa razy dziennie pokarm stały - jakiś owoc bądź sok owocowy rozcieńczony wodą oraz obiadek ze słoiczka lub zrobiony przez nas. No dobra, kończę już, bo i tak o jedzeniu pewnie jeszcze napiszę, więc się więcej nie rozpisuję.

Jeszcze tylko jedno - w poniedziałek czytałam sobie, na jakim etapie rozwoju jest siedmiomiesięczne dziecko. Jeśli chodzi o postępy ruchowe, to umiejętności opisywane w tym "rozdziale" Wikuś nabył mniej więcej półtora miesiąca temu. Ale stwierdziłam, że jeśli chodzi o rozwój mowy (trochę za dużo powiedziane, ale wiadomo o co chodzi) to jest trochę do tyłu, bo nie zauważyłam, zeby sylabizował. Nie martwiłam się tym, bo słyszałam, że dzieci, które są bardzo ruchliwe nie tracą czasu na gadanie, tak jak gadułom nie chce się tracić energii na ruch :) Wiadomo, w której grupie jest Wiking. Może jednak jakiś frasunek dostrzeżony przez Wikinga na mej twarzy się odmalował, bo parę godzin później usłyszałam po raz pierwszy z jego ust: baba, abała, ałała ababababa - i tak sobie babuje teraz.