Nastrojowo.

Dziwny nastrój mnie ostatnio dopadł. Taki refleksyjno-nostalgiczny z domieszką optymizmu napędzanego nadzieją. Pojęcia nie mam skąd mi się to wzięło i nie wiem, jak długo jeszcze potrwa, ale wolę to, niż zamartwianie się i dołek.

Z jednej strony na potęgę wspominam zeszłoroczny grudzień - ta ostatnia prosta w naszym oczekiwaniu. Co prawda Wiking trochę się pospieszył i urodził się dwa tygodnie wcześniej, ale tak sobie myślę, że ja chyba mimo wszystko byłam w jakiś sposób na to przygotowana. Wiedzieliśmy, że wyjeżdżamy na święta, staraliśmy się więc przez pierwsze trzy grudniowe tygodnie podomykać wszystkie sprawy. Kupiliśmy ostatnie elementy wyprawki, spakowaliśmy torbę do szpitala, przygotowaliśmy dokumenty - wszystko tak na wszelki wypadek. Z jednej strony nie myśleliśmy o tym, że już po świętach pojawi się nowy członek naszej rodziny, ale z drugiej, nie mieliśmy żadnych planów na styczeń. Nawet ja nie myślałam za bardzo o tym, co będę robić po powrocie do Podwarszawia ze świątecznych wojaży :) Owszem, miałam jakieś tam plany, ale mało konkretne - więc kto wie, może podświadomie jednak liczyłam się dość mocno z tym, że zostaną one pokrzyżowane i Wiking postanowi się z nami przywitać wcześniej? :)

W każdym razie z nostalgią myślę o tym czasie w ubiegłym roku, kiedy przez ostatnie dni cieszyliśmy się tym, że jesteśmy z Frankiem tylko we dwoje.

Z drugiej strony - o dziwo, bo nie mam ku temu absolutnie żadnych przesłanek - mam dość pozytywne nastawienie jeśli chodzi o przyszłość. Nie wiem jak to się stało, ale przez ten ostatni rok chyba naprawdę trochę się nauczyłam mniej przejmować sprawami, na które i tak nie mam żadnego wpływu. Przez większość czasu mam podejście "pomartwię się tym później". Oczywiście przychodzą dni, kiedy zaczynam się bardziej stresować i zastanawiać "co będzie jeśli...", ale na razie sobie jakoś z tym radzę.

Tak jak wspomniałam w ostatniej notce, kiedy przyszłam wczoraj na spotkanie, Kangurzyca na mój widok powiedziała, że jestem taka pozytywnie odmieniona, że promienieję i że chyba musiało się coś dobrego wydarzyć. Odpowiedziałam jej na to, że rzeczywiście czuję się dobrze i jestem w dobrym nastroju, ale jest to dla mnie dziwne, bo w gruncie rzeczy nie mam ku temu żadnych konkretnych powodów, a nawet wręcz przeciwnie, znalazłoby się parę spraw, które mogą niepokoić.

Nie mam więc pojęcia, co stoi za tym moim dobrym samopoczuciem. Chciałabym bardzo, żeby to była moja podświadomość, przepowiadająca dobrą przyszłość dla naszej rodziny. Na ten moment naprawdę delektuję się chwilą i dobrym nastrojem. Wiem, że ma on to do siebie, ze potrafi prysnąć w najmniej spodziewanym momencie :) Dlatego też wyciskam go jak cytrynę.

Ps. I nie zdążyłam zrobić prasowania dzisiaj, ale o dziwo nie popsuło mi to wcale humoru :)