Luźne myśli.

Normalnie muszę częściej do Was pisać, że Was nie widzę :P Od razu się trochę rozgadałyście ;) Taka luźna refleksja to była, a jaki efekt - od razu się przyznajecie na przykład do kolorowania :) Ale dziękuję za ten odzew, fajnie było z Wami pogadać, jak dawniej ;)
***
Zaczęło się u mnie w pracy dziać. Mniej więcej od drugiej połowy ubiegłego tygodnia ciągle mam co robić i od razu mam inną energię:) Polecenia lub prośby pomocy spływają do mnie z różnych stron i traktuję ogarnięcie wszystkiego jako wyzwanie. To lubię. Nie ma to jak czuć się potrzebnym. Jeszcze trochę, wszyscy się do mnie przyzwyczają i nagle się okaże, że zdziwią się jak mogli beze mnie funkcjonować :D Taki mam plan! :)
A tak bardziej serio - cieszę się, że jest coraz więcej spraw w które jestem angażowana, bo z każdym dniem lepiej poznaję specyfikę nowego miejsca pracy. Ale przyznam, że czasami zdarzają się gorsze dni, kiedy dostrzegam różne mniej przyjemne sytuacje - niedotyczące co prawda mnie bezpośrednio, ale wywołujące mniejszy lub większy niepokój. Choć to chyba normalne w każdym miejscu pracy. Celem moim na teraz jest wykazać się na tyle, żeby zechciano przedłużyć ze mną umowę po okresie próbnym.

***

Zbliża się wielkimi krokami ta konferencja na którą wyjeżdża całe biuro. Coraz więcej się o tym mówi. To jest duże wydarzenie w firmie. I tak jak podejrzewałam, mocno integrujące, jeśli wiecie co mam na myśli... Już słyszę, jakie niektórzy mają plany na wieczór. Szkoda, bo wygląda na to, że wcale nie skorzystam z tej pierwszej od wielu, wielu miesięcy nocy bez Wikinga :) Imprezować nie zamierzam za bardzo, bo odwykłam od tego i wolałabym nie sprawdzać mojej formy w środowisku zawodowym :P Ale też nie chciałabym wyjść na jakąś sztywniarę, która o siódmej kładzie się spać :) Zobaczymy, jak to w ogóle będzie wyglądało, na razie tylko słucham, a wiadomo, jak to z legendami bywa.

***

Wiking coraz więcej rozumie. Mówimy coś do niego, a on wskazuje palcem na wspomnianą rzecz lub do niej podchodzi. Nie do wiary, że to dziecko jeszcze rok temu wpędzało nas w poczucie bezradności, bo nie umieliśmy zgadnąć, o co mu chodzi. Dzisiaj Franek powiedział to, co często twierdzę i ja - że tak bardzo się cieszy, że Wiking jest już taki duży. Wygląda na to, że następne dziecko musi nam się jednak urodzić przynajmniej trzymiesięczne... :P

***

Dziwię się zawsze kiedy słyszę, że mama chowa się przed swoim dzieckiem z jedzeniem, bo na jego oczach nie może zjeść w spokoju... To prawda, dzieci w pewnym momencie zaczynają przechodzić przez fazę fascynacji jedzeniem. U Wikinga trwa to już od jakiegoś czas i wcale nie słabnie a wręcz się nasila. Ale nie widzę problemu, żeby jeść razem z nim. W niedzielę na przykład naszykowałam sobie grzanki z pomidorem i bazylią, do tego poskubałam trochę halibuta i pokroiłam mozzarellę. Wikingowi naszykowałam osobną porcję, w nieco innych proporcjach niż moje jeśli chodzi o skład tego drugiego śniadania. Posadziłam go na malutkim krzesełku przy małym plastikowym stoliku, sama uklęknęłam obok i tak oto zjedliśmy oboje w spokoju. A więc można :) I jeszcze można mieć z tego frajdę! (oczywiście mowa o dzieciach nie mających żadnych alergii pokarmowych)

***

Ubolewam bardzo nad tym, że ostatnio brakuje mi czasu na prasowanie. Muszę wybierać - a wieczorami wolę usiąść przy komputerze, poczytać albo zająć się jeszcze czymś innym niż stać przy desce. Nie odpuszczę prasowania nawet wikingowych ciuszków, bo nie wyobrażam sobie, że skoro ja chodzę w ubraniach wyprasowanych, to jego ubierałabym w wygniecione. Ale na dotychczas tylko jeden taki tydzień mi się zdarzył, kiedy kupka leży nieruszona - za chwilę będę mogła nadrobić, bo przyjeżdża do nas na parę dni wujek, to będzie mógł przypilnować Wikinga, kiedy ja będę prasowała (chodzi o to, żeby nie ściągnął sobie na przykład gorącego żelazka na głowę). I tak jestem usatysfakcjonowana z powodu tego, że w ciągu tych trzech tygodni mojej pracy, sporadycznie tylko zdarzyło się, że wyszłam rano z domu zostawiwszy jakieś naczynia w zlewie do umycia i tylko ze dwa razy jedliśmy na obiad byle co. Zwykle mamy jednak dwa dania, jak zawsze. Radzimy więc sobie całkiem nieźle. To mi daje tak lubiane przeze mnie poczucie kontroli nad własnym życiem. Niech i sobie nawet będzie złudne, ważne, że jest.

***

Idę się położyć. Czas już najwyższy, a czuję się naprawdę senna. Dobranoc :)