No dobra, postanowione! :)

Witam Was, w ten ostatni dzień tego, jakże obfitującego w moje posty (prawda agnes? ;)), 2017 roku. Przyznam, szczerze, że choć to może dziwnie zabrzmieć, to męczy mnie to moje milczenie i to bardzo. Tyle razy chciałam o czymś napisać, tylko zawsze w końcu na chęciach się skończyło, bo albo brakowało mi czasu, albo też za długo rozmyślałam o tym - jak to zrobić? No bo jak nagle zasypać taką wielką dziurę, która powstała, wszystkim wspomnieniami, emocjami i wydarzeniami, które miały miejsce w ciągu ostatniego roku i nie tylko? Nie da się chyba tego zrobić w sposób spójny i logiczny, być może w dłuższej perspektywie udałoby mi się przedstawić Wam chociaż mgliście to, jak wygląda nasze obecne życie. Ale oczywiście do tego potrzebne byłoby w miarę systematyczne pisanie.

Stwierdziłam jednak, że skoro już naprawdę od dłuższego czasu gryzie mnie to, że nie piszę, a zawsze byłam dobra w postanowieniach noworocznych, a właściwie w ich realizacji ;), to może spróbuję i tym razem... Sobie postanowić :) Na przykład, że w roku 2018 napiszę więcej niż w 2017? Niee, to już jest za bardzo pójście na łatwiznę :P Nie chcę przeszarżować, bo kto wie, może ja już w ogóle nie potrafię pisać (chociaż po angielsku moje wywody wychodzą mi całkiem nieźle w pracy :D), ale powiedzmy, że minimum to taki jeden post w miesiącu na dobry początek, a może się rozkręcę i uda się więcej. Oficjalnie postanawiam sobie po prostu jednak pisać...

A tak ogólnie, co u nas słychać? Nadal jestem w ciąży :P Chociaż już raczej niezbyt długo, bo to 33 tydzień. Na święta wzięłam sobie urlop i przyjechałam z Wikingiem do rodziców. To znaczy z Frankiem też, ale on musiał wcześniej wrócić, a my jeszcze do jutra zostajemy w Miasteczku. Trochę jednak odsapnęłam i oderwałam się od codziennego kieratu, do którego już jutro wracam. To znaczy jutro wyjeżdżam, a we wtorek do pracy. To będzie krótki tydzień, bo 5 mamy wolne za Trzech Króli, więc zleci szybko. Później mam zamiar pracować jeszcze przynajmniej dwa tygodnie, a idealnie do końca stycznia, ale z tym to się już tak bardzo nie upieram, bo od 24 stycznia mam zaklepane wizyty w punkcie konsultacyjnym w szpitalu i nie wiadomo, jak to się skończy. Pamiętam jak było dokładniutko trzy lata temu, kiedy to wpadłam na szpitalną izbę przyjęć w Sylwestra z samego rana, żeby odbębnić KTG w 36t.c. i już stamtąd bez dziecka nie wyszłam :)

Od września mieszkamy już w swoim własnym siedemdziesięcio(bez pół metra:P)metrowym mieszkaniu :) Tempo mieliśmy ekspresowe, ale być może pamiętacie jeszcze, że w naszym wypadku podejmowanie ważnych decyzji życiowych i tych mniejszych z nimi związanych odbywało się bez większych ceregieli. Z ostatniej notki wiecie, że ekspresowo załatwiliśmy wszystkie formalności, żeby zdążyć przed urlopem i rzeczywiście, zaraz po powrocie z dziesięciodniowego urlopu odebraliśmy klucze do mieszkania (26 lipca). 2 sierpnia zaczęliśmy remont, a 2 września się przeprowadziliśmy. Mieliśmy zrobioną łazienkę, salon z aneksem (no salon to może za dużo powiedziane, bo z mebli mieliśmy tylko stół i narożną sofę :P), wszystkie podłogi i ściany. W dniu naszej przeprowadzki przyjechało też łóżko i większość mebli do pokoju Wikinga - a to dzięki temu, że mój wujek, który jest dla naszego synka trzecim dziadkiem (tak, jak dla mnie zawsze był drugim tatą:)) postanowił, że za te meble zapłaci :) Bo oczywiście remont spłukał nas dość mocno i musieliśmy spasować - przez kolejne miesiące stopniowo kupowaliśmy kolejne niezbędne elementy wyposażenia tak, że w grudniu mieliśmy już własne łóżko we własnej sypialni z moją wymarzoną toaletką :) Nadal jeszcze sporo przed nami - jeden pokój robi cały czas za graciarnię, bo docelowo będzie pokojem drugiego dziecka, ale to dopiero za parę lat. A tymczasem gdzieś przecież muszą stać te kartony z książkami, których nie mamy na czym umieścić, bo regały to zakup planowany jako któryś z kolei. Następne będą firanki, rolety i zasłony (na razie cały czas mamy stare firany i zasłony, która oddała mi moja mama:)) oraz lampy (teraz wszędzie poza łazienką, aneksem i salonem mamy gołe żarówki). Potem pomyślimy, które meble są ważne, a na które możemy poczekać dłużej, ale pewnie jeszcze sporo czasu upłynie, zanim nasze mieszkanie będzie takie piękne i ozdobione tak, jak sobie to wymyśliliśmy. Niemniej jednak najważniejsze, że mieszkać się już da, jest wygodnie i już ładnie, pomimo tych wszystkich brakujących elementów. 

To by było chyba na tyle - przynajmniej na ten pierwszy raz po tak długiej przerwie :) Z jednej strony dużo jeszcze chciałoby się napisać, z drugiej naprawdę nie wiem, jak się do tego zabrać. Ale słowo się rzekło, postanowienie się postanowiło, a więc mam nadzieję, że do kolejnego poczytania wkrótce :) A dziś życzę Wam (bo wiem, że jeszcze czasem zaglądacie :)) wszystkiego dobrego w roku 2018!