Wrócił.

Myślałam, że już nie wróci. Że się od niego uwolniłam. Już tak długo mnie nie odwiedzał. Cieszyłam się, bo było mi bez niego fajnie. Już prawie zapomniałam, że istnieje a tu znowu mnie dopadł Syndrom przedszkolaka. Chyba za długo siedziałam w domu i za dobrze mi się zrobiło. Wczoraj siedziałam sobie z rodzinką na działce przy grillu i się wygrzewałam na słoneczku. A parę godzin później już siedziałam w samochodzie z twarzą skierowaną na północny zachód. I już mi się jakoś nijako robiło. Dojechałam w średnim humorze. Z Frankiem widziałam się wczoraj tylko przez dziesięć minut. Dzisiaj się nie zobaczymy, bo jak ja wracam, on wychodzi. Może jutro się uda.

No i tak jakoś nie podoba mi się tu znowu Do pracy musiałam wstać. Lubię swoją pracę, ale rano z takim dołkiem jechałam. Eeeh. Ale muszę powiedzieć, że wczoraj w te 10 minut Franuś postarał się o chociaż chwilową poprawę mojego nastroju. Przyszedł z różyczką. Tak bez okazji. A jeszcze bardziej bez okazji przyniósł mi prezent. I to jaki! Otóż mój Franek kupił mi zestaw kosmetyków do makijażu:) I to nie jakieś badziewie tylko naprawdę fajne kosmetyki, których na pewno będę używać, chociaż za dużo się nie maluję. Ale to akurat na moje potrzeby. A do tego wszystko jest w takim fajnym kuferku. Ale najbardziej miło mi się zrobiło przez sam fakt, że o mnie pomyślał. To był przypadek. Po prostu miał okazję, zobaczył i nie olał, że to przecież jakieś malowidła, które jego nie dotyczą, tylko pomyślał o mnie

Troszkę mi osłodził ten syndrom. Ale nie do końca. Nie wiem jak się go pozbyć.