Z cyklu: „Faceci…”: Franek – rozstanie

Po weekendzie wracam do mojej opowieści o Franku Tak jak wspomniałam, dość szybko po tym jak się poznaliśmy, przyszło nam się rozstać. Na początku tej opowieści napisałam, że dostałam stypendium  Erazmusa i miałam wyjechać do Hiszpanii. Napomknęłam o tym mimochodem Frankowi już tego pierwszego wieczoru – na imprezie, ale chyba nie do końca do niego to dotarło. No i kombinowałam jak mu o tym powiedzieć, drugi raz Wykorzystałam do tego celu moją koleżankę i zaczęłam rozmowę:

M: Wiesz, mam taką koleżankę. Zaczęła się spotykać z jednym chłopakiem. Od maja są razem, ale już w lipcu wyjechała do Kanady…

F: Do Kanady? Po co? I czemu nie zrezygnowała?

M: Nie mogła, bilet i wizę miała załatwione już kilka miesięcy wcześniej. Poza tym ona tam poleciała do bliskiej rodziny, nie mogła zrezygnować z tego wyjazdu, który być może nigdy w zyciu się nie powtórzy dla faceta, którego tak naprawdę wcale dobrze nie zna…

F: Ale suchar… (tak się w Poznaniu mówi na bezsens :D, jeszcze przez dłuuugi czas się śmiałam za każdym razem jak to słyszałam :), teraz już przywykłam) I kiedy wraca?

M: We wrześniu… Na trzy dni. Bo potem jedzie na stypendium do Hiszpanii. Na pół roku przynajmniej.

F: Ja bym Ciebie na pewno nigdzie nie puścił.

M: Ale musisz.

F: Bo?

M: Bo ja też jadę na to stypendium… Pod koniec września muszę tam być.

 Dotarło. Nie pamiętam dokładnie, co się działo potem. Ale nie, nie obraził się, nie zrobił awantury, nie błagał, żebym została. Ten wyjazd potem wisiał cały czas nad nami, ale jakoś się z tym pogodził. A ja? Prawdę mówiąc wyjazd nie był może spełnieniem moich marzeń, ale byłam podekscytowana. I szczerze powiedziawszy od samego początku do związku z Frankiem podchodziłam z dystansem. Nie powiem, że się nie zakochałam. Ale mogę się przyznać teraz, że nie angażowałam się tak do końca. A poza tym cały czas sobie myślałam, że jak nie wyjdzie, to się świat nie zawali, w końcu wyjeżdżam… Inna sprawa, że nie chciałam się do niczego zobowiązywać ani zarzekać, że ten związek przetrwa. Nie wiedziałam co się zdarzy w Hiszpanii. Wypadki chodzą po ludziach. 

Franek się wyjazdem bardzo martwił. Ale wiedział, że nic nie może zmienić. On się zaangażował trochę bardziej. Podobno świata poza mną nie widział – tak stwierdziła moja koleżanka, która go poznała jakiś miesiąc po tym kiedy zostaliśmy parę, wpatrzony był we mnie jak w obrazek. Jak sobie czasami o tym przypomnę, to mi się żal robi, że teraz już tak nie jest i żartuję, że muszę znowu wyjechać

 Cały mój wyjazd i pobyt w Cordobie to temat na osobną notkę, więc nie będę się teraz rozpisywać. Najważniejszą rzeczą jest to, że okazało się, że ja się niespecjalnie na takie wyjazdy nadaję Przygoda wspaniała, ale ja bardzo tęskniłam. Za tym co polskie, za domem, za rodziną. No i za Frankiem jednak też

 Najciekawsze jest to, że tak naprawdę przez ten czas, kiedy byłam za granicą, poznaliśmy się lepiej niż przez te dwa miesiące, kiedy widywaliśmy się codziennie. Godzinami rozmawialiśmy przez Skype i te rozmowy bardzo nas do siebie zbliżyły. Oczywiście nie bylibyśmy sobą, gdybyśmy przez tegoż Skypa się ze sobą nie kłócili. Żarliśmy się czasami na całego Główną przyczyną była jego zazdrość o moje wyjścia ze znajomymi… Ale potem zawsze się godziliśmy. On mnie pocieszał, kiedy płakałam z tęsknoty i z powodu mojej współlokatorki. Czasami, kiedy musiałam się uczyć, mieliśmy tylko włączoną kamerę i nie rozmawialiśmy, tylko on mnie obserwował. Albo w nocy kazał mi spać przy lampce i prze komputerze, żeby w razie czego – gdyby się obudził, mógł na mnie popatrzeć W tamtym czasie Franek był romantyczny jak nigdy przedtem i nigdy potem Pisał do mnie słodkie  listy i przysyłał mi „Świat seriali”, żebym wiedziała co się dzieje w M jak Miłość

 Nie mogłam na Boże Narodzenie przylecieć do Polski. On przyleciał do mnie 27 grudnia i został do 5 stycznia. Ależ byłam wtedy szczęśliwa.  A musicie wiedzieć, że to był nie lada wyczyn z jego strony. Samolot był niemieckich linii lotniczych a wylot z Berlina. Franek miał lecieć po raz pierwszy w życiu. Z obcego kraju, sam. A nie zna żadnego języka… Tak bardzo chciał się ze mną zobaczyć, że odważył się na to mimo wszystko. W Madrycie już na niego czekałam, z tym, żeby samemu dojechać do Cordoby, na pewno by sobie nie poradził Aj, jaka ja byłam wtedy szczęśliwa Pamiętam jak w nocy obudziłam się i nie mogłam uwierzyć, że on leży obok, przecież tyle razy mi się to śniło… Ale jak wiadomo, takie szczęśliwe dni szybko się kończą i nadszedł czas rozstania.

 On prawie się rozpłakał na lotnisku. Ja starałam się za wiele nie myśleć, kiedy jechałam metrem na stację gdzie był mój autobus powrotny… To była prawie tragedia. Ale człowiek wiele tragedii potrafi w swoim życiu przeżyć. Zanim ja dojechałam do Cordoby, Franek już był w drodze z Berlina do Poznania… I czekał nas jeszcze kolejny miesiąc rozmów na Skypie i snucia marzeń jak to będzie, jak już wrócę…

 W lutym wróciłam. Ale nie zobaczyliśmy się wcale tak szybko. Wracałam autobusem i dojechałam do Wrocławia a stamtąd odebrali mnie rodzice i przez miesiąc jeszcze byłam w domu z nimi. Dopiero potem wróciłam do Poznania na dobre (wcześniej widzieliśmy się tylko w weekend). Od tamtej pory właściwie nie rozstawaliśmy się na dłużej niż na tydzień – i to tylko wtedy, kiedy jechałam do domu. Nie było aż tak różowo, jak sobie to malowaliśmy podczas naszych Skypeowych rozmów, ale byliśmy razem. I tak sobie nie raz myślę, że to jest dość niesamowite, że znając się tylko dwa miesiące, przetrwaliśmy potem pół roku z dala od siebie i do dzisiaj jesteśmy razem.