Pierwsze koty za płoty?

Wiecie co Wam powiem? Dumna jestem z mojego Franusia :P

Pierwszy tydzień pracy za nim. Ale po tym pierwszym kryzysowym dniu chyba jest coraz lepiej. Stres go po prostu wtedy zeżarł...

Codziennie, kiedy zdawał mi relację miałam wrażenie, że jest coraz bardziej entuzjastycznie nastawiony. Powoli buduje już sobie zespół, a ludzie zaczynają go słuchać. Dzisiaj nawet komuś się wyrwało "panie kierowniku" :P Uczy się coraz więcej rzeczy i prawdę mówiąc, jak mi o tym opowiada to nawet ja sama, choć przecież wierzyłam w niego od samego początku, jestem w szoku, że tak szybko to wszystko załapał! Pierwszego dnia bardzo bał się, tego, że to nie będzie zwykła praca magazynowa, tylko taka związana z większą odpowiedzialnością, nadzorem, kontrolą, konserwacją maszyn... Drugiego, zobaczył, że to nie takie straszne, ale powiedziano mu, że to on musi sobie ustawić ludzi i tego się obawiał - jak to powiedział, nie wie, czy będzie potrafił trzymać ludzi w ryzach, zwłaszcza, że praca w Zielonej Firmie nauczyła go ogromnej cierpliwości oraz tego, żeby z nikim nie wchodzić w dyskusje. Okazało się jednak, że Franek całkiem nieźle sobie z tym jak na razie radzi...

Nie wchodząc w szczegóły, zespół Franka każdego dnia dostaje do obrobienia kilka tysięcy sztuk towaru. Niestety, maszyny, na których pracują są niedoskonałe a nawet awaryjne, więc trzeba je pilnować i czasami po nich poprawiać. Każdego dnia po pracy wszystko jest liczone - i niestety ostatnio nie wszystko się zgadzało. Kilka sztuk różnicy przy kilku tysiącach to niby niewiele, ale nie ma zmiłuj, bo to jest determinowane przez polskie prawo. Pierwszego dnia różnica - 23, drugiego 18, trzeciego 14.. Dzisiaj Franek powiedział swoim ludziom, że jeśli coś się nie będzie zgadzało, to nie wyjdą o trzeciej tylko będą siedzieć dopóki nie znajdą każdej różnicy. Efekt? Wszystko się zgadzało - co do jednego przy ponad dwudziestu tysiącach sztuk :) To się nazywa charyzma :D

A tak serio - naprawdę się cieszę, że Franek na razie potrafi się tam odnaleźć. Mimo tej mojej wiary w niego, sama też się trochę obawiałam. Wiedziałam, że to praca zupełnie inna niż jego dotychczasowe, w dodatku znam jego charakter - nie jest urodzonym przywódcą, nie jest też złotą rączką. Ale jak widać nadrabia swoją pracowitością i dokładnością oraz chęcią do nauki i poczuciem odpowiedzialności - reszta jakoś przychodzi.

Mam nadzieję, że nie podchodzę do tego ze zbytnim optymizmem. Wiem, za wcześnie, zdecydowanie za wcześnie, żeby wyrokować... Ale taka jestem z niego zadowolona, że aż trudno mi te pozytywne myśli poskromić. Praca na razie na okres próbny i za marne pieniądze. I - jak to zazwyczaj bywa - na nieco innych warunkach niż było to obiecane. Ale ważne, że jest. I w weekendy nie pracują :) Mam nadzieję, że ten pierwszy tydzień to tylko rozgrzewka i będzie coraz lepiej. Oby mnie to pozytywne podejście nie zgubiło :P

Ale, ale! Jest jedna rzecz :( Przyszłam dzisiaj po pracy do domu - Franek był w trakcie szykowania obiadu. Poszłam do kuchni z nim porozmawiać, a on mówi - a może chcesz mi pomóc? Będzie szybciej... 

Chciałam, owszem, ale nie zdążyłam nic powiedzieć, bo on już wydał rozkaz - no to pozmywaj. I nie czekając na moją odpowiedź przesunął mnie w stronę zlewu. Potulnie zapytałam, czy nie ma jakiejś lepszej roboty*, ale odpowiedział, że nie po czym padła kolejna komenda. Chwilę się zastanowił, popatrzył na mnie i powiedział to, co właśnie sobie pomyślałam: "O, widzę, że już zaczynam przenosić nowe nawyki z pracy do domu i dyryguję ludźmi"

No właśnie! A przecież już dawno ustalone jest, że w domu rządzę ja!

* generalnie nawet całkiem lubię zmywać - a przynajmniej wolę to od wielu innych domowych czynności, ale akurat nie miałam na to ochoty, a zwłaszcza moje paznokcie jej nie miały :)