Kryzys

Przechodzę jakiś bardzo poważny kryzys :( Jeśli to możliwe, żeby baby blues dopadał prawie dwa miesiące po porodzie, to zdecydowanie mnie dopadł. Pewnie nie bez znaczenia jest to, co ostatnio pisałam o Franku. Niestety, niewiele się poprawiło. Może już tak na mnie nie warczy, ale do sielanki daleko.

Na pewno dobija go też to, że nie jestem w najlepszej formie psychicznej. Chciałabym z nim porozmawiać, chciałabym usłyszeć od niego coś, co podniesie mnie na duchu, chciałabym się po prostu mu wyżalić. A tymczasem on nie chce ze mną rozmawiać, tłumaczy, że jest zmęczony, że nie ma do tego głowy. To powoduje, że jest mi jeszcze bardziej smutno i to z kolei jego wkurza jeszcze bardziej. Już przez coś takiego przechodziłam z nim, zawsze było mi wtedy ciężko, ale wiedziałam, że prędzej, czy później to minie. Teraz jest dużo trudniej, bo jest przecież jeszcze ten mały człowieczek. Można powiedzieć, że sprawca tego całego zamieszania.

Od jakiegoś już czasu noszę się z zamiarem napisania notki o tym, jak minął nam pierwszy miesiąc razem i pierwszy miesiąc w domu. Ale nie jest to łatwe, bo miałam na głowie kilka innych zaległych spraw i nie mogłam się do tej notki przyłożyć, a teraz chyba nie jestem w nastroju do tego, mimo że niedługo Malutki będzie miał już dwa miesiące.

Muszę poczekać na lepsze dni, bo na razie pewnie ta notka byłaby wypaczona przez moje negatywne emocje. Negatywne nie w sensie złości, tylko tego przeogromnego smutku, który mnie wręcz osacza od paru dni. Nie pamiętam, żebym się tak kiedykolwiek czuła, a dzisiaj już pobiłam wszelkie rekordy, bo łzy leją się ze mnie strumieniami od momentu, kiedy tylko otworzyłam oczy. Nie umiem sobie ze sobą poradzić. Mam też wrażenie, że nie umiem poradzić sobie z Wikingiem. Kiedy on płacze, ja płaczę również, tuląc go z całej siły do siebie i całując go w główkę i buzię. Ale co gorsza, kiedy nie płacze, to ja nadal ryczę. Patrzę na niego, kiedy dokazuje sobie przez chwilę na bujaczku albo kiedy śpi i też płaczę - wcale nie ze wzruszenia, tylko ze smutku właśnie. I żalu, że on jest taki malutki, taki słodki, bezbronny i nieporadny i trafiła mu się taka słaba matka.

Nigdy nie liczyłam na to, że macierzyństwo to bułka z masłem. Przecież długo trwało zanim się w pewnym sensie (bo nie całą sobą) na to zdecydowałam, ale wiedziałam, że nie jestem stworzona do tego, żeby być matką niemowlaka. Miałam jednak nadzieję, że jakoś sobie poradzę. Przez całe dziewięć miesięcy nastawiałam się na to, że będę musiała wiele rzeczy w swoim życiu pozmieniać. Starałam się ze wszystkim "wyrobić", żeby się przygotować na czas, kiedy Tasiemiec się już urodzi. Nastawiałam się na zmiany również psychicznie. I te zmiany oczywiście są - ogromne. Trzeba było nieco przemeblować swoje życie. Ale okazało się, że akurat to wcale nie jest takie straszne. Najgorsze jest dla mnie poczucie, że coś robię nie tak i stres, który codziennie mi towarzyszy. Budzę się rano i już stresuję się tym, jak będzie wyglądał ten dzień. Nie musi nawet wcale wyglądać źle, ale sam fakt, że nie wiem, jaki będzie i że nie mam nad tym praktycznie żadnej kontroli mnie przeraża. A najbardziej stresuję się popołudniu, kiedy wiem, że lada moment Wiking się obudzi i rozpłacze. To właśnie płacz jest źródłem mojego stresu. Tak, ja wiem, dzieci płaczą. Ale chyba jest mi się z tym trudno pogodzić. Poza tym nasz Wikuś chyba płacze wyjątkowo dużo. Może być najedzony, przewinięty i wyspany - ale i tak płacze. I wtedy jestem bezradna. Próbuję się nim zajmować (a nie jest to łatwe z takim maleństwem! naprawdę nie umiem zabawiać niemowlaków, choć bardzo się staram!) - mówię do niego, robię mu masaż, zabawiam grzechotką, puszczam pozytywkę, przytulam, noszę, klepię po pleckach... Jeśli te trzy wcześniejsze warunki są spełnione to zazwyczaj te rzeczy pomagają - ale tylko na chwilę, bo dziecko nam się bardzo szybko niecierpliwi (bywa, że dosłownie po dwóch minutach), a jak się niecierpliwi, to od razu w płacz. Czasami też wcale nie jestem pewna, czy te warunki aby na pewno są spełnione - a przynajmniej pierwszy i trzeci... 

Nie oddałabym tej naszej małej mordki nikomu i nie zamieniłabym Wikusia na nikogo innego, bo naprawdę pokochałam go w sposób najbardziej naturalny w świecie i uwielbiam go. Nie uważam się też za złą matkę, bo chcę dla niego jak najlepiej i próbuję robić wszystko, żeby było mu dobrze. Poświęcam mu swoją uwagę i daję całe pokłady ciepłych uczuć, sama siebie zadziwiając czasami ich wylewnością. Więc nie, nie jestem złą matką. Ale chyba trochę słabą, zwłaszcza psychicznie. No i naprawdę nie wiem, gdzie jest ta cała radość z macierzyństwa, bo choć są oczywiście chwile piękne (o których być może napiszę w tej zaległej notce), to na razie ten stres w dużej mierze mi je przesłania.

Myślę, że Franek też sobie słabo radzi psychicznie z tym płaczem Małego i to również może być przyczyna tych jego fochów :( 

***

Zaczęłam pisać tę notkę koło południa, ale później musiałam zająć się dzieckiem, które się obudziło. Kilka godzin później perspektywa trochę mi się zmieniła - być może zawstydziłam się nawet tej chwili słabości, ale postanowiłam, że jednak opublikuję tę notkę, bo przecież to były szczere emocje.

U schyłku dnia mogę obiektywnie powiedzieć, że wcale nie był taki najgorszy. Jasne, że Wiking płakał, ale tragedii nie było. A ja i tak czułam się fatalnie i wylałam morze łez :( Nic na to nie mogłam poradzić. 

Z Frankiem wieczorem jakby lekko się poprawiło, ale jeszcze nie wiem, czy jesteśmy na dobrej drodze. Wszystko zależy od niego. Idę spać w miarę neutralnym nastroju, ale któż wie, w jakim obudzę się jutro...?