Ekplorator Wiking 8.1 :)

Dzisiaj Wiking ma osiem miesięcy i jeden dzień. Czekałam na te osiem miesięcy między innymi dlatego, ze dotychczas miałam okazję poznać wiele dzieci właśnie w tym wieku i pamiętałam, ze one są już zazwyczaj takie fajne i kumate :) Pamiętam, jak Wiking się urodził, a Ala Meg miała właśnie osiem miesięcy i myślałam sobie, jaka jest już duza i fajna i kiedy mój synek taki będzie, a teraz wcale nie wydaje mi się taki duży, a Ala nadal tak :D Pewnie za osiem miesięcy znowu zmieni mi się punkt widzenia ;)

Wikinga obserwuję na co dzień, więc nie zauważyłam w ostatnim czasie jakiegoś szczególnego przełomu, ale nie ulega wątpliwości, ze jest bardzo kontaktowy. Reaguje na naszą obecność, uśmiecha się, szuka kontaktu wzrokowego.

W tym miesiącu nie odnotowaliśmy jakichś spektakularnych postępów, Wiking nadal szlifuje nabyte wcześniej umiejętności - raczkuje na całego i ciągle tylko słychać charakterystyczne "klap, klap, klap", kiedy uderza łapkami o podłogę :) Wspina się na wszystko, na co się da, a nowością jest to, ze mniej więcej od dwóch tygodni przesuwa się już wzdłuż mebli krokiem dostawnym. Ciekawa jestem, ile czasu zajmie mu zorientowanie się, ze można chodzić bez mebli pod ręką :P

Poza tym Wiking niemal do perfekcji opanował sztukę upadania. Rzadko mu się już zdarza polecieć na głowę (choć zdarza się, ale niestety w najmniej spodziewanych momentach, wcześniej dało się to przewidzieć i zareagować) - potrafi łapać równowagę i wypiąć pupę albo wyciągnąć rączki w razie potrzeby. Parę razy tez zauważyłam, ze chwilę przed upadkiem krzyczy jakby w panice, więc wie, na co się zanosi :) 

Doskonaląc swoje mozliwości ruchowe, Wikuś skupia się na poznawaniu otoczenia. Stąd właśnie tytuł, bo naprawdę prawdziwy Eksplorator z niego! Wszędzie wlezie, wszędzie zajrzy, wszystko chwyci :) Uwielbiam to obserwować, naprawdę :) Ten błysk w oku, ta delikatność, kiedy analizuje teksturę jakiegoś paprocha znalezionego na podłodze, ten szelmowski uśmiech, kiedy wlezie gdzieś, gdzie nie powinien...  A jak się denerwuje, kiedy na coś mu nie pozwalamy! Albo na przykład zamykamy przed nosem drzwi łazienki, do której uwielbia wchodzić po to, aby powspinać się do swojej wanienki. To wszystko wymaga od nas oczywiście stu procent uwagi skierowanej na dziecko, umiejętności szybkiego reagowania i przewidywania sytuacji :) Ale ma tez swoje dobre strony. Na przykład w sobotę sprzątaliśmy mieszkanie. Ja wycierałam kurze, a Franek mył łazienkę. Mogliśmy się tym spokojnie zająć, bo Wikinga całkowicie pochłonęły sprzęty, które Franek wystawił z łazienki na okoliczność mycia podłogi tamże, czyli wiadro, waga i oczywiście wikingowa wanienka, w dodatku pełna gąbek i innych drobiazgów (bezpiecznych), które Wiking mógł oglądać do woli. Wiadro oczywiście najciekawsze było, kiedy juz było pełne brudnej wody po umyciu podłogi... :) Nie mogliśmy Wikingowi odmówić przyjemności ostrożnego umieszczenia tam rączki, bo wyglądał przesłodko z taką skupioną miną, chociaż oczywiście musieliśmy być w gotowości i chwycić ją od razu, zanim wyląduje w buzi :)

Tak więc Eksplorator jak się patrzy, ale oprócz tego, ten miesiąc był przede wszystkim miesiącem, w którym Wiking mocno skupiał się na swoich relacjach z innymi osobnikami rodzaju ludzkiego, zwłaszcza z rodzicami. Bardzo się interesował innymi dziećmi na ostatnich zajęciach, głaskał je po głowie, wkładał im swoje paluszki do buzi i niesamowicie się irytował, gdy jakiś maluch był bardziej strachliwy i trzeba było pozbawić go tej "zabawki" :) 

zdecydowanie nadszedł czas, kiedy Wiking zorientował się, ze czasami wychodzimy z pokoju i wie, z której strony łóżeczka trzeba stanąć, żeby na nas popatrzeć :) Czasami płacze, kiedy go na chwilę opuszczamy - zarówno ja, jak i Franek, ale nie jest najgorzej, myślałam, ze lęk separacyjny będzie miał ostrzejszy przebieg (chyba, ze to jeszcze nie koniec...).  Poza tym ostatnio Wiking zrobił się bardzo przytulalski. Pokazuje, ze chce, aby wziąć go na ręce albo przytulić i sam tez się mocno tuli do nas. Mam wrazenie, ze pod tym względem zachowuje się zdecydowanie bardziej świadomie.

O tym, ze śmieje się na nasz widok juz pisałam, więc nie będę się w temat zagłębiać, dodam więc jeszcze tylko, ze jest juz na etapie, w którym wita tatę wracającego z pracy :)
 Ogólnie wydahe mi się, ze był to miesiąc, w którym Wiking "pracował" nad swoimi emocjami. Wcześniej często było mu wszystko jedno w wielu sytuacjach, teraz potrafi głośno wyrazać swój sprzeciw kiedy na przykład chcemy zabrać mu jakąś zabawkę na przykład (na chwilę ;))

Mam tez ostatnio wrazenie, ze Wikusiowi karmienie piersią kojarzy się juz bardziej z chwilą czułości niz faktycznym jedzeniem. Pisałam ostatnio, ze sam z siebie zaczął się coraz częściej domagać butelki... Karmię go nadal piersią - zwykle właśnie przed podaniem butelki a takze krótko po posiłkach stałych, co ma słuzyć jako popitka, ale naprawdę zauwazyłam, ze Wikingowi mleko z piersi nie kojarzy się az tak bardzo z jedzeniem. Moze jedynie w nocy, ale tez nie zawsze... zastanawiam się, w jakim kierunku to pójdzie i czy przypadkiem Wiking sam nie zadecyduje o momencie, kiedy przestanie być w ten sposób karmiony. (Choć na pewno nie jest gotowy, aby zrezygnować z mojej piersi w nocy).  Jeśli chodzi o pokarmy stałe, Wiking dostaje koło południa deserek, a po południu jakieś jarzynki z mięsem lub rybą. Spróbował takze jajka. Jeśli chodzi o róznorodność, największej doświadcza w przypadku owoców - dajemy mu wszystkie, które są teraz dostępne. Jadł więc juz oczywiście jabłka, brzoskwinie, maliny, jagody, banany, ale takze arbuza, melona i ananasa. Wikuś je dość duzo, dostaje tez kaszkę i dokarmiamy go mlekiem modyfikowanym, ale mimo to, wazy dopiero około 6,7kg. Wygląda na długiego chudzielca, choć chyba wcale az taki długi nie jest, bo dopiero dorósł do ubranek w rozmiarze 68, ale w sumie po ostatnich pomiarach, zgłupiałam, ile centymetrów mierzy faktycznie :)
A zębów jak nie było, tak nie ma :)

Podsumowując, ósmy miesiąc był trochę trudny, głównie za sprawą problemów ze snem, o których pisałam ostatnio. Pierwsze i ostatnie dni były bardzo miłe, ale środkowe dwa tygodnie naprawdę mnie trochę wymęczyły psychicznie, mimo, ze obcowanie z takim Dzieciakiem jest juz naprawdę bardzo przyjemne :)

Ps. Tutaj Wiking wlazł, kiedy na chwilę spuściliśmy go z oka

Wsadziliśmy więc pod stolik wielką poduszkę, zeby uniemozliwić mu to na przyszlość, ale znalazł sobie inny sposób...

I tak nie udało mi się uchwycić tego momentu, bo on się wiesza, jak mała małpka... Wybaczcie moją stopę, ale musiałam go asekurować ;)