I wyszło jak zwykle :)

Nie no, zdecydowanie miało być inaczej! :) Wizję miałam taką, że po ostatniej notce, będę pisać kolejne jedna za drugą, żeby wreszcie nadrobić zaległości. Niestety nie udało się i nie wiem kiedy minął mi kolejny miesiąc. Czas, czas i jeszcze raz czas - tego mi brakowało. W pracy miałam urwanie kapelusza, bo mój kolega wyleciał sobie na urlop do Chin, a ja oprócz swoich obowiązków przejęłam jeszcze jego. On jest handlowcem, więc przez jakiś czas byłam opiekunem jego klientów. Nawet oferty im składałam. Do czego to doszło? :) 

Po pracy też się dużo działo i każdy wieczór jakoś wolałam spędzić inaczej niż przy komputerze. Nadrobiłam zaległości w innych dziedzinach. Weekendy wszystkie mieliśmy bardzo intensywne. Odwiedziło nas mnóstwo gości, w tym koledzy z Poznania, którzy zawitali u nas na długi weekend ;) Ale było fajnie. Wiecie, że stwierdziłam, że nawet nie byłoby tak źle mieć tak na co dzień trzech facetów w domu :P

Z emocjami swoimi jeszcze nie do końca doszłam do ładu. I czasami wątpię, czy to w ogóle jeszcze kiedykolwiek nastąpi :D Mam za sobą wiele spokojnych dni, kiedy to wydawało mi się, że wszystko wróciło do normy. A potem znowu miałam w głowie wojnę niespokojnych myśli. Zresztą nawet dziś jest jeden z takich dni - czekam więc, aż mi po prostu przejdzie, bo już wiem, że w w czasie tych napadów, to najlepsze, co mogę zrobić :)

W pracy nadal dynamicznie. Przestali zwalniać na potęgę. Ale ludzie zaczęli sami odchodzić :P Nadal nie pozostaje nam nic innego, jak się z tego po prostu śmiać. Na przykład przesłana dzisiaj rano przez recepcjonistkę "aktualna lista kontaktów" wzbudziła powszechną wesołość, albowiem okazało się, że jest na niej przynajmniej pięć osób, które są na wypowiedzeniu, bądź na zwolnieniu lekarskim po którym już do pracy nie wrócą. A jeszcze śmieszniej było, kiedy dwie godziny później dostaliśmy listę poprawioną :D Śmiejemy się, bo cóż nam pozostało w tych niepewnych czasach? Ja nadal po prostu czekam, obserwuję i robię swoje. Nie przejmuję się, bo nic mi to nie da. Zazwyczaj jest fajnie, chociaż miewam trudne dni. Są osoby, które mają naprawdę trudny charakter. Na szczęście ze zdecydowaną większością nie mam problemów i dogaduję się z nimi bardzo dobrze. 

Wiking niemal codziennie nas zaskakuje. Muszę wreszcie się zmobilizować i trochę o nim napisać, bo dawno już nie było żadnych konkretów na jego temat. A jest o czym pisać. Nasz synek jest bardzo samodzielny, rozumie wszystko, co się do niego mówi, jest pogodny, ale też zdecydowanie ma charakterek. Moja mama twierdzi, że to po mnie i że ja się zachowywałam identycznie, kiedy byłam w jego wieku i gdy coś szło nie po mojej myśli :)

Oj tak, jest o czym pisać. Tylko trzeba się zmobilizować, a to mi nie idzie :) Ile razy w ciągu ostatniego tygodnia myślałam, żeby wreszcie coś opublikować? Nie macie pojęcia! Ale ciągle coś mnie od tego odrywało. I tylko każdego dnia bardziej dziwiłam się, że od ostatniej notki za chwilę minie miesiąc...