Kaktus w... ziemi

Notka miała być wczoraj. W trzecią rocznicę tego wydarzenia:) Ale jakoś się nie złożyło i w ogóle nie było mnie na blogu. Dzisiaj nadrabiam…

„No i kaktusik zakopany.. Miesiąc pojenia go wodą i już po wszystkim, teraz już mnie nie będzie kłuć skubany ile razy spadnie z parapetu Namęczyłyśmy się nieżle z Alą, żeby go zakopać. Warta nam sprzyjała, bo wylała jakiś czas temu więc ziemia była dość miękka. Tylko nie miałyśmy łopatki żadnej:) I jeszcze mądre poszłyśmy nad Wartę od razu po zajęciach, Ala ubrana w białe spodnie a ja w białą kurtkę, no i białe adidasy. Genialnie po prostu w sam raz na błotko. No dobra, ale kaktusik zakopany, teraz trzeba czekać na efekty”

- taki oto wpis popełniłam 21 kwietnia 2006 roku na jednym z internetowych pamiętników, które w tamtym okresie od czasu do czasu pisałam…

Miałam na poprzednich studiach bardzo fajną grupę. Mówiłyśmy o sobie grupa VIP-ów, a że większość wykładowców nas lubiła, doszły nas słuchy, że i oni tak mówili Po pierwszym roku zrobili taki przesiew, że zostało nas sześć. Jedna dziewczyna rzadko pokazywała się na zajęciach, a nasza piątka trzymała się razem. Znałyśmy się bardzo dobrze i wiedziałyśmy o sobie niemal wszystko. Łączyło nas wiele, a cechą najbardziej charakterystyczną było to, że żadna z nas nie miała faceta Byłyśmy mniej lub bardziej zdesperowane, żeby w końcu jakiegoś złowić. A prym w tej kwestii wiodła Ala. Co rusz opowiadała nam o nowych patentach, które miały zagwarantować odnalezienie drugiej połówki. Takich jak na przykład codzienne czytanie przed snem Pieśni nad Pieśniami… 

Pewnego razu Ala przyszła na zajęcia załamana.  Odwiedził ją kolega i wytłumaczył jej, że nie ma faceta, bo ma kaktusa w domu! Ta roślinka odgania miłość. Okazało się, że żadne pieśni jej nie pomogą dopóki nie pozbędzie się kaktusa. Mało tego, nie wystarczało go jedynie wyrzucić. Trzeba było go zakopać. Jako że to był środek zimy, ciężko było dokonać pogrzebu w zamarzniętej ziemi. Poza tym Ali nie uśmiechało się samej dokonywać tego rytuału. No i przekonała mnie, żebym jej towarzyszyła:) Długo nie musiała mnie przekonywać, bo może nie byłam bardzo zdesperowana i właściwie cieszyłam się niedawno odzyskaną wolnością po dość trudnym związku, ale moja romantyczna dusza domagała się silniejszych doznań… Był tylko jeden problem – ja kaktusa nie miałam. Ale i na to znalazłyśmy rozwiązanie, bo zaraz obok naszej uczelni stała kwiaciarnia, w której zaopatrzyłam się w kaktusa za pięć złotych. Teraz trzeba było pozwolić mu działać. Czyli musiałam go trzymać przez jakiś czas w domu i pozwolić na to, aby odganiał miłość ode mnie. 

No i go tak trzymałam przez jakieś dwa miesiące. Wreszcie nadszedł ten czas… Dokładnie 21 kwietnia 2006 roku. Na dworze zrobiło się ciepło, więc postanowiłyśmy zabrać nasze kaktusy na uczelnię a zaraz po zajęciach udałyśmy się nad Wartę i tam zakopałyśmy rośliny. Nie było to takie łatwe, bo straszne błoto było a my nie miałyśmy żadnej łopatki tylko musiałyśmy sobie poradzić za pomocą kawałka plastiku. Ale w końcu się udało. Kaktusy zostały złożone w dołku, Ala na wszelki wypadek odczytała Pieśń nad Pieśniami, wypowiedziałyśmy jakieś tam zaklęcia z prośbą o nadejście miłości i odeszłyśmy stamtąd z poczuciem spełnionego obowiązku

Oczywiście wszystko traktowałyśmy z przymrużeniem oka i całkiem dobrze się przy tym bawiłyśmy. Z czasem zapomniałyśmy o całym zdarzeniu – po prostu nie myślałyśmy o tym. W maju Ala zaczęła się spotykać z R., w lipcu ja poznałam Franka. O kaktusach przypomniałyśmy sobie, kiedy uświadomiłyśmy sobie, że i R. i Franek mieszkają nad Wartą

No co, szczęściu trzeba pomagać