Być może ostatni…

Wiem, że niektórzy mają już trochę dość i chcieliby, aby życie wróciło do normy. Ja też bym tego chciała. Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że przecież trzeba iść dalej, należy normalnie funkcjonować. I zazdroszczę wszystkim tym, którzy dali radę. Ja jeszcze nie potrafię

I znowu będę monotematyczna, choć wiem, że część z Was już nie ma ochoty o tym czytać. Ale ja muszę gdzieś wyrzucić to, co czuję. Naprawdę nie wiem, dlaczego aż tak bardzo to przeżywam. Wczoraj wydawało mi się, że będzie lepiej. Rano co prawda nie czułam się dobrze, ale w pracy musiałam zająć się codziennymi obowiązkami, popołudniu nawet spotkałam się z koleżanką – wydawało się, że jest lepiej. Że najgorsze już minęło, nie wrócą te wszystkie smutne myśli i nareszcie normalnie zasnę. I zasnęłam, ale obudziłam się już po półgodzinie i zaliczyłam kolejną nieprzespaną  noc To już trzecia. Nie mogę spać. To mi się już bardzo dawno nie zdarzyło. Owszem, bywało, że miałam zmartwienie i nie mogłam spać, ale zawsze na drugi dzień zmęczenie wygrywało i spałam jak kamień nocy następnej. Nie tym razem. Ilekroć przysypiam, śni mi się to, o czym myślę przez cały dzień – wtedy od razu się budzę i nadal myślę. 

Nie wiem jak sobie z tym poradzić. 

To nie były bliskie mi osoby. Nie naszły mnie też refleksje o kruchości życia ludzkiego. Po prostu przeraziło mnie to wszystko i może właśnie dlatego nie umiem sobie poradzić z moimi uczuciami, bo nie potrafię ich nazwać ani wyjaśnić. Nie mam zamiaru stawiać pomnika ś.p. Lechowi Kaczyńskiemu. Skoro za jego życia nie zgadzałam się z jego poglądami ani nie podobała mi się część jego zachowań, nie będę nagle twierdzić, że było to najlepszy polityk i najwspanialszy człowiek jakiego znałam. Bo nie w tym rzecz. To wszystko, co myślałam o tych ludziach, nie ma teraz żadnego znaczenia. Liczy się tylko to, że jest mi strasznie przykro i będzie ich na pewno w jakiś sposób brakowało. Zginęli przede wszystkim ludzie, nie politycy. 

Mój ogromny żal jest ponad wszelkimi wcześniejszymi sympatiami i antypatiami.

Wiecie, przyznać muszę, że nie podoba mi się trochę mówienie o tym, że teraz ludzie są zjednoczeni w bólu, a za kilka dni wszystko wróci do normy i znowu zaczną codzienną gonitwę. A ja się zgadzam z tym, co powiedział Stefan Niesiołowski - żałoba nie jest stanem naturalnym. Trzeba się otrząsnąć i żyć dalej. Nie chciałabym żeby ten stan trwał dłużej, bo nie chcę żyć cały czas w atmosferze smutku. Chcę iść dalej i nie ma znaczenia to, że ludzie zajmą się swoimi sprawami, a politycy znowu zaczną się kłócić. Aby świat funkcjonował normalnie, ludzie muszą wrócić do codziennych obowiązków. Aby polityka funkcjonowała normalnie – spory polityczne muszą mieć miejsce. 

Czy ta tragedia nas czegoś nauczy? 

Szczerze mówiąc, nie wiem, czego mogłaby nauczyć Poszanowania życia? Docenienia chwili? Myślę, ze większość z nas, kiedy się zastanowi nad swoim życiem, stara się je doceniać i stara się jednak cieszyć tym, co ma. Nie zgadzam się, że za jakiś czas wszyscy zapomną o tym co się stało. Myślę, że część osób jeszcze przez długi czas będzie to w pewien sposób przeżywała. Ale też nie można stać w miejscu, trzeba starać się, aby wszystko wróciło do normy. Żałobę trzeba przeżyć a następnie jednak ją porzucić. Nikt nie jest w stanie normalnie funkcjonować w stanie żałoby. Państwo również nie.

Nigdy nie twierdziłam, że nie jestem naiwna. 

Wiem, że tak jest. Wierzę w ludzi, wiem, że nawet jeśli za parę dni wszystko będzie jak dawniej, to ich obecne uczucia: ból, smutek, żal, strach są szczere. Pomijam tutaj to, o czym również można przeczytać – skandaliczne wpisy na forach, niektórych blogach, okropne komentarze, nietaktowne pytania dziennikarzy, zupełnie absurdalne teorie spiskowe – to wszystko jest dziełem ludzi, którzy w mojej opinii nie są normalni. Nie tylko nie potrafią uszanować faktu czyjejś śmierci, ale są zupełnie pozbawieni empatii i jakichkolwiek uczuć wyższych. Nawet nie chcę poświęcać im więcej myśli – ignoruję ich wypowiedzi, nie czytam komentarzy. Takie hieny zawsze się znajdą.

I ostatnia rzecz - czy z tej tragedii może wyniknąć coś dobrego?

Znowu posłużę się słowami wicemarszałka Niesiołowskiego, który powiedział, że każda śmierć jest złem i nie bardzo wie, co dobrego mogłaby przynieść. Ja też nie bardzo wiem… Chyba mam tylko nadzieję na jedno – że wspólne przeżycie takiej tragedii z Rosjanami będzie przełomem w naszych wzajemnych relacjach. I że tego, co zostało zbudowane w ciągu ostatnich dni, nie zniszczą żadne antyrosyjskie komentarze, czy absurdalne oskarżenia. Prawda jest taka, że mogliśmy na nich liczyć.

Wiem, że trudno się czyta tę notkę. Mam jednak nadzieję, że możliwość opisania wszystkich swoich uczuć pomoże mi wreszcie iść dalej, pozwoli mi skupić się na czymś innym i być może zamknąć ten temat… 

Osoby, które naprawdę mają dość czytania „tych rzeczy”, bardzo proszę o uszanowanie mojej potrzeby poradzenia sobie z żalem w taki właśnie sposób…