Genetycznie obciążone.

Po imprezie jak to po imprezie – dużo sprzątania i lekkie zmęczenie Generalnie było ok, z małym „ale”, no ale to już wiecie z komentarzy Być może napiszę więcej na ten temat, ale najpierw chciałam wspomnieć o kilku innych sprawach. Można powiedzieć, że cierpię na nadmiar pomysłów i niedobór czasu, żeby je wszystkie zrealizować :))

Najważniejsza sprawa, to zdrowie. Jeszcze raz dziękuję Wam wszystkim za to wirtualne wsparcie, za trzymanie kciuków i za modlitwę. Jestem Wam naprawdę bardzo wdzięczna.Ponieważ byłyście ze mną, i poniekąd z moją rodziną w tym czasie, oczywiście jestem Wam winna wyjaśnienia. Tak, jak napisałam wcześniej, wieści są raczej dobre, chociaż nie rewelacyjne. Dobre wiadomości są takie, że siostra miała laparoskopię a nie operację ze skalpelem, więc szybciej dojdzie do siebie. Poza tym to oznaczało, że zmiany nie są aż tak poważne. I rzeczywiście – mimo, że siostra miała podwyższony marker nowotworowy, lekarz powiedział, że torbiel nie wyglądała źle, jajnika nie trzeba było wycinać. Musimy czekać na wynik badania histopatologicznego, ale generalnie na złośliwe to nie wyglądało. W sobotę siostra wyszła ze szpitala.

Niestety, całkiem różowo nie jest, bo zwyczajnie takie torbiele będą nawracać i siostra musi regularnie to kontrolować. Najgorsza wiadomość jest taka, że ma zespół policystycznych jajników Lekarz stwierdził, że jeśli chce mieć dzieci, to najlepiej jak najszybciej, bo może być z tym problem. Poza tym, najlepiej byłoby w przyszłości szybko usunąć jajniki. Tylko, że przecież wiele z Was dobrze wie, że to nie sztuka powiedzieć sobie: „dobrze, to od jutra staram się o dziecko”. Moja siostra ma 23 lata, jeszcze studiuje – dziennie. Nie pracuje. Jedynie praktykuje w kancelarii tłumaczeniowej. Jej chłopak też nie ma stałej pracy – regularnie jeździ za granicę na parę miesięcy, ale nie ma stałego kontraktu, po prostu jest praca, to jedzie… No i jak tutaj myśleć o założeniu rodziny?

Wyjaśnię Wam jeszcze dlaczego sprawa jest dla nas tak poważna. Oczywiście każdy zabieg jest stresujący dla całej rodziny, ale w tym wypadku sytuacja jest wyjątkowa, bo zwyczajnie jesteśmy obciążone genetycznie. Jedna babcia zmarła na raka jajników i szyjki macicy, druga na raka pęcherza moczowego i dróg moczowych. Jakieś trzy lata temu również w sierpniu przechodziliśmy takie stresy, kiedy okazało się, że mama musi iść do szpitala również z powodu dolegliwości kobiecych. Też miała dość poważną operację i regularnie musi się badać. Kilka miesięcy później mama Franka miała to samo (wiem, że to nie rodzina i geny nie mają tu nic do gadania, ale sam fakt, że każda bliższa mi kobieta ma takie problemy jest przerażający). Mnie na razie jeszcze (o dziwo :/) nic nie wykryli. Chociaż przyznam się Wam szczerze, że zawsze sobie myślałam, że prędzej to ja, nie moja siostra będę miała takie problemy – jako pierworodna, a przede wszystkim jako osoba bardzo podobna do mamy, jeszcze bardziej do babci (zwłaszcza pod względem zachowania), a więc teoretycznie więcej tych genów przejęłam… 

No i cóż tu więcej napisać? Prawda jest taka, że to jest trochę tak, jakby się siedziało na uśpionym wulkanie Czasami mam tylko taki ogromny żal do świata, że tak to jest urządzone, że biedna babcia przez dwa lata cierpiała chorując (u drugiej wszystko poszło bardzo szybko – od momentu rozpoznania choroby, do jej śmierci minęło pół roku) i jakby tego było mało, my również jesteśmy bardzo narażone na taką chorobę. Zawsze wiedziałam, że zmiany nowotworowe siedzą w genach, ale jakoś tak myślałam, że przecież niekoniecznie muszą one występować – wystarczy się regularnie badać. Okazało się, że problemy zdrowotne w naszej rodzinie są tylko kwestią czasu.

Jeśli mogę jeszcze prosić Was o małe wsparcie, to trzymajcie te kciuki, może się to wszystko jakoś poukłada.