Grzybobranie.

  

A w kuchni mamy drugie tyle :) 

Nasze pierwsze wspólne grzybobranie – ja kiedyś jeździłam zawsze z tatą. Potem już tylko on jeździł i przywoził grzyby, które ja czyściłam. Franek zawsze jeździł sam, bo ja zawsze byłam w pracy. A grzyby i tak trafiały na konto jego rodziców (a grzyby mojego taty były jedzone tylko u nas na Wigilię :)). Teraz po raz pierwszy będę mogła zrobić zupę grzybową, pierogi z kapustą i grzybami, albo uszka z suszonymi grzybkami poza sezonem

Fajnie było tak razem chodzić po lesie. Chociaż przyznam, że jest to dla mnie traumatyczne przeżycie – kilka razy Franka o mało o zawał serca nie przyprawiłam moimi wrzaskami. Myślał, że może jakiś dzik na mnie naciera a tymczasem wlazłam w pajęczynę. No cóż, na swoje usprawiedliwienie mam tyle, że ja tego zawału też prawie dostałam, bo boję się bardzo pająków. A za ślimakami na grzybach też nie przepadam…Ale mimo wszystko było fajnie

A później miło było, kiedy siedzieliśmy razem i czyściliśmy to, co zebraliśmy. To znaczy Franek czyścił a ja nawlekałam na nitki

W całym domu pięknie pachnie. I wiecie co? Doszłam do wniosku, że zapach grzybów daje mi poczucie bezpieczeństwa. Pewnie dlatego, że kojarzy mi się z domem…