Mam
pewne, dość mocno uzasadnione obawy, że stanę się nieco monotematyczna
:)) No cóż, pisać muszę o tym, co mi w duszy gra, a ostatnimi czasy tak
się składa, że gra na jedną nutę. Ale może nie będzie tak źle 
A tymczasem – jeszcze w kwestii daty, bo Wasze komentarze sprowokowały mnie do kilku refleksji…
Swego czasu oczywiście rozmyślałam o tym, jaka data byłaby idealna na ślub. No i tak sobie z Frankiem wymyśliliśmy, że fajnie byłoby 17 lipca – w rocznicę poznania się. Ale to były tylko takie luźne rozmowy. A gdy przyszło co do czego, kiedy już byliśmy zaręczeni i faktycznie mieliśmy się zastanowić nad datą, wcale nie przychodził nam do głowy żaden konkretny dzień.
Tak naprawdę to było nam wszystko jedno – chcieliśmy po prostu, żeby to było w miarę szybko… Bo na co mamy czekać? Długo jesteśmy razem, już poznaliśmy się na tyle, żeby wiedzieć, czy chcemy być razem… Przedłużanie tego nie ma sensu.
Franek na początku optował za latem – bo stwierdził, że wtedy goście będą mieli najmniejszy problem, żeby dojechać. Z drugiej strony, słyszeliśmy głosy, że latem ludzie mają zaplanowane urlopy i też jest problem. Trzeba więc przyjąć po prostu, że komu będzie zależało, to przyjedzie niezależnie od tego, czy to będą wakacje, czy nie.
Pasowałaby nam nawet zima – mało ślubów wtedy się odbywa, więc bylibyśmy dość oryginalni
Ale styczeń/luty 2012 to trochę za szybko, a z kolei grudzień tegoż
roku wydawał się zbyt odległy. Wiedzieliśmy tylko jedno – nie może to
być w okresie maj-lipiec, z tego względu, że mój kuzyn ma wesele w
czerwcu, a dwie takie imprezy jedna po drugiej to nie jest specjalna
atrakcja. Jednak tak naprawdę wszystkie te rozważania były czysto
teoretyczne i wspominane mimochodem. Wszystko rozstrzygnęło się, gdy
moja mama zorientowała się, jakie w ogóle są wolne terminy w salach,
które braliśmy pod uwagę. A pierwsze wolne terminy były na przełomie
sierpnia i września 2012.
No i tak – żadne tam rocznice, żadne literki „r” w nazwie, żadne sprawy pogodowe, ubraniowe ani inne przesądy nie miały wpływu na nasz wybór. Tak jak pisałam, to nie my wybraliśmy datę, ale ona wybrała nas
Bo później nawet pojawiła się możliwość ewentualnej zmiany na koniec
sierpnia, ale nam się tak już ten dzień 15 września spodobał, że tak
zostało
A że nie jest to jakiś szczególny dzień, który kojarzyłby się nam wyjątkowo? Cóż, od roku 2012 już będzie dla nas wyjątkowy
***
A teraz coś dla tych najbardziej niecierpliwych. Oto i on:
A tymczasem – jeszcze w kwestii daty, bo Wasze komentarze sprowokowały mnie do kilku refleksji…Swego czasu oczywiście rozmyślałam o tym, jaka data byłaby idealna na ślub. No i tak sobie z Frankiem wymyśliliśmy, że fajnie byłoby 17 lipca – w rocznicę poznania się. Ale to były tylko takie luźne rozmowy. A gdy przyszło co do czego, kiedy już byliśmy zaręczeni i faktycznie mieliśmy się zastanowić nad datą, wcale nie przychodził nam do głowy żaden konkretny dzień.
Tak naprawdę to było nam wszystko jedno – chcieliśmy po prostu, żeby to było w miarę szybko… Bo na co mamy czekać? Długo jesteśmy razem, już poznaliśmy się na tyle, żeby wiedzieć, czy chcemy być razem… Przedłużanie tego nie ma sensu.
Franek na początku optował za latem – bo stwierdził, że wtedy goście będą mieli najmniejszy problem, żeby dojechać. Z drugiej strony, słyszeliśmy głosy, że latem ludzie mają zaplanowane urlopy i też jest problem. Trzeba więc przyjąć po prostu, że komu będzie zależało, to przyjedzie niezależnie od tego, czy to będą wakacje, czy nie.
Pasowałaby nam nawet zima – mało ślubów wtedy się odbywa, więc bylibyśmy dość oryginalni
Ale styczeń/luty 2012 to trochę za szybko, a z kolei grudzień tegoż
roku wydawał się zbyt odległy. Wiedzieliśmy tylko jedno – nie może to
być w okresie maj-lipiec, z tego względu, że mój kuzyn ma wesele w
czerwcu, a dwie takie imprezy jedna po drugiej to nie jest specjalna
atrakcja. Jednak tak naprawdę wszystkie te rozważania były czysto
teoretyczne i wspominane mimochodem. Wszystko rozstrzygnęło się, gdy
moja mama zorientowała się, jakie w ogóle są wolne terminy w salach,
które braliśmy pod uwagę. A pierwsze wolne terminy były na przełomie
sierpnia i września 2012.No i tak – żadne tam rocznice, żadne literki „r” w nazwie, żadne sprawy pogodowe, ubraniowe ani inne przesądy nie miały wpływu na nasz wybór. Tak jak pisałam, to nie my wybraliśmy datę, ale ona wybrała nas
Bo później nawet pojawiła się możliwość ewentualnej zmiany na koniec
sierpnia, ale nam się tak już ten dzień 15 września spodobał, że tak
zostało A że nie jest to jakiś szczególny dzień, który kojarzyłby się nam wyjątkowo? Cóż, od roku 2012 już będzie dla nas wyjątkowy
***
A teraz coś dla tych najbardziej niecierpliwych. Oto i on:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz