Rozczulona.

W związku z wczorajszą notką dodam jeszcze tylko, że po pierwsze bardzo dziękuję wszystkim, którzy naprawdę wczuli się w moją sytuację i zrozumieli główny przekaz notki. A po drugie, że dla mnie fałsz to cecha, która absolutnie dyskwalifikuje daną osobę z kręgu moich znajomych, dlatego zawsze będzie mnie dziwić tolerancja dla obłudnych zachowań. A do tematu pewnie jeszcze i tak wrócę I nie mam na myśli tematu anonimów, a ogólnych przemyśleń na temat blogowania.

***

A tymczasem rozczuliłam się nieco wczoraj (nie mylić ze wzruszeniem :)) parę razy. Powodem mojego rozczulenia były różne zachowania Franka. niby zwykłe i codzienne, ale jakoś wczoraj bardziej do mnie przemówiły, nie wiem, dlaczego. Zaczęło się od telefonu, który odebrałam w okolicach godziny dziesiątej i usłyszałam: „biedna Kluseczka*, biedna, biedna…” Ano biedna byłam, bo naszykowałam sobie śniadanko – kanapkę, jogurt i jabłko. I wszystko zostało na blacie w kuchni… Dodam jeszcze, że z miejsca pracy do sklepu blisko nie mam, ale na szczęście o śniadaniu przypomniałam sobie w drodze, więc zboczyłam jeszcze na małe śniadaniowe zakupy. Co nie zmienia faktu, że to takie fajne, że jest ktoś kto mnie pożałował i stwierdził, że jestem biedna :)))

Poza tym, zapytano mnie wczoraj z pracy – ot, przy jakiejś rozmowie – co robię dziś na obiad. Na co, zgodnie z prawdą, odpowiedziałam, że ja dzisiaj na obiad to tylko przychodzę Wzbudziło to zdziwienie i żartobliwy komentarz pana Magazyniera: „cóż to mamy za młodzież dzisiaj, chłop obiad gotuje!” Ano mój gotuje i to jeszcze jak

Po pracy od razu szłam na aerobik, wystarczyło mi tylko czasu, żeby zostawić auto na podwórku i podreptać na fitness. A Franuś stwierdził, ze zejdzie na dół i weźmie ode mnie torebkę, żebym nie zostawiała jej w samochodzie ani nie brała ze sobą. Po chwili zadzwoniłam, że nie musi schodzić, bo zdążę wejść sama na górę i po co on ma się fatygować, na co odparł, że i tak musi wynieść śmieci.

A najbardziej rozczuliłam się, gdy wróciłam z aerobiku a Franuś kazał mi iść szybko pod prysznic, bo on już mi obiad podgrzewa. Posadził mnie potem w kuchni i podał zupę (tę akurat ja ugotowałam :)), później drugie danie. I jeszcze coś do picia, żebym się „nie zatkała”. Nakrył w kuchni, bo stwierdził, że teraz możemy trochę porozmawiać (czasami jemy w pokoju – przed komputerem albo telewizorem).

Kiedy on wraca z pracy po mnie, to oczywiste, że ja jemu podaję obiad i nadskakuję. Podobnie ze wszystkim innym – to takie zwyczajne, normalne i w ogóle nic wielkiego przecież… A dla mnie jednak to jest w jakiś sposób wielkie i czuję się wtedy zwyczajnie kochana. Tak mi się wczoraj ciepło na sercu cały dzień robiło, że porzuciłam pisanie komentarzy na blogu i podreptałam do sypialni. Tam Franuś już leżał w łóżku i czytał. Dołączyłam do niego, a po lekturze jeszcze rozmawialiśmy o mniej lub bardziej poważnych sprawach, o większych i mniejszych drobiazgach, patrząc sobie w oczy. W takich chwilach najbardziej czuję, że my naprawdę chcemy być ze sobą i że wszystko się nam tak dobrze poukładało, a przecież niewiele brakowało…

Ech… głupieję na starość:D

* o Kluseczce będzie osobna notka :))