Chyba mam doła 
Od rana jest mi jakoś tak po prostu źle, mimo, że w zasadzie nie mam
ku temu szczególnych powodów – obudziłam się o 7:30 wyspana i w pełni
wypoczęta. Cały poranek miałam dla siebie – złamałam nawet swoją zasadę i
nie ubrałam się od razu, tylko tak trochę posnułam się w piżamie i
szlafroku a potem wskoczyłam pod kocyk i trochę poczytałam, poblogowałam
i poszydełkowałam 
Skończyliśmy w pracy kampanię już przed świętami, więc teraz mamy dużo więcej spokoju. O tyle więcej, że dziś w ogóle nie pracowaliśmy. Choć przyznam, że złamałam swoją inną zasadę i z racji tego, że mamy koniec roku i chciałam mieć poczucie, że wszystkie sprawy zakończyłam, wzięłam służbowy komputer i kilka papierów do domu. Wczoraj wyszliśmy szybciej więc nie zdążyłam. A dziś uporałam się z tym w godzinkę. I w jakich warunkach komfortowych – przy blasku świec (lubię zimą świeczki palić) i światełek choinkowych, pod kocykiem, ogrzewana przez poduszkę elektryczną Od razu lepiej się pracowało.
No więc niby miło było. Za chwilę przyjdzie do mnie hiszpańska Ania, która przyjechała na święta i strasznie się cieszę na to spotkanie. A jednak dołek jakiś jest
Sama nie wiem, dlaczego. Pewnie wpływa na to fakt, że Franek od dwóch
dni jest jakiś dziwnie nafoczony. Mało się widujemy, bo chodzi na
popołudnia, ale i tak widzę, ze coś jest nie tak. To się po prostu wie i
już. Niech sobie mówi, że mi się zdaje. Jak jest normalny to się nie
czepiam, więc normalny na pewno nie jest
A do tego jeszcze ten nieszczęsny Sylwester jutro
Już kiedyś pisałam, że wkurza mnie ten przymus. Czasami mam ochotę się
dobrze zabawić, a czasami nie. Teraz jest ten drugi czas. Nie chce mi
się nic jutro robić ani nigdzie iść i już. A tymczasem słyszę od innych
teksty – no to jak macie sami siedzieć, to wpadnijcie do nas! A może my
chcemy sami? I już Dla mnie to nie jest powód do popadania w stan depresyjny jeśli w Sylwestra posiedzę w domu
I tak do tej pory nie wiem, co będziemy jutro robić. Problem w tym, że
ja mówię Frankowi, żeby on zdecydował a on twierdzi, że jemu jest
obojętne i chce, żebym to ja była zadowolona. I tak oboje chcemy, żeby
to drugie było zadowolone – widzicie, ani krzty egoizmu w żadnym z nas Tyle, że decyzja cały czas nie podjęta a atmosfera jakaś kwaśna. Chyba przez tą presję.
No a co do tego wspomnianego dołka – mam nadzieję, że to ten, który nawiedza mnie od czasu do czasu w ostatnie dni roku. Zazwyczaj mija dość szybko i okazuje się, że jest lepiej niż mi się wydawało…
Od rana jest mi jakoś tak po prostu źle, mimo, że w zasadzie nie mam
ku temu szczególnych powodów – obudziłam się o 7:30 wyspana i w pełni
wypoczęta. Cały poranek miałam dla siebie – złamałam nawet swoją zasadę i
nie ubrałam się od razu, tylko tak trochę posnułam się w piżamie i
szlafroku a potem wskoczyłam pod kocyk i trochę poczytałam, poblogowałam
i poszydełkowałam Skończyliśmy w pracy kampanię już przed świętami, więc teraz mamy dużo więcej spokoju. O tyle więcej, że dziś w ogóle nie pracowaliśmy. Choć przyznam, że złamałam swoją inną zasadę i z racji tego, że mamy koniec roku i chciałam mieć poczucie, że wszystkie sprawy zakończyłam, wzięłam służbowy komputer i kilka papierów do domu. Wczoraj wyszliśmy szybciej więc nie zdążyłam. A dziś uporałam się z tym w godzinkę. I w jakich warunkach komfortowych – przy blasku świec (lubię zimą świeczki palić) i światełek choinkowych, pod kocykiem, ogrzewana przez poduszkę elektryczną
Od razu lepiej się pracowało. No więc niby miło było. Za chwilę przyjdzie do mnie hiszpańska Ania, która przyjechała na święta i strasznie się cieszę na to spotkanie. A jednak dołek jakiś jest
Sama nie wiem, dlaczego. Pewnie wpływa na to fakt, że Franek od dwóch
dni jest jakiś dziwnie nafoczony. Mało się widujemy, bo chodzi na
popołudnia, ale i tak widzę, ze coś jest nie tak. To się po prostu wie i
już. Niech sobie mówi, że mi się zdaje. Jak jest normalny to się nie
czepiam, więc normalny na pewno nie jest
A do tego jeszcze ten nieszczęsny Sylwester jutro
Już kiedyś pisałam, że wkurza mnie ten przymus. Czasami mam ochotę się
dobrze zabawić, a czasami nie. Teraz jest ten drugi czas. Nie chce mi
się nic jutro robić ani nigdzie iść i już. A tymczasem słyszę od innych
teksty – no to jak macie sami siedzieć, to wpadnijcie do nas! A może my
chcemy sami? I już Dla mnie to nie jest powód do popadania w stan depresyjny jeśli w Sylwestra posiedzę w domu
I tak do tej pory nie wiem, co będziemy jutro robić. Problem w tym, że
ja mówię Frankowi, żeby on zdecydował a on twierdzi, że jemu jest
obojętne i chce, żebym to ja była zadowolona. I tak oboje chcemy, żeby
to drugie było zadowolone – widzicie, ani krzty egoizmu w żadnym z nas Tyle, że decyzja cały czas nie podjęta a atmosfera jakaś kwaśna. Chyba przez tą presję.No a co do tego wspomnianego dołka – mam nadzieję, że to ten, który nawiedza mnie od czasu do czasu w ostatnie dni roku. Zazwyczaj mija dość szybko i okazuje się, że jest lepiej niż mi się wydawało…
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz