Znowu o tym Wikingu :)

Czekałam jak na zbawienie na ten dzień, kiedy Wiking skończy trzy miesiące. Doczekałam się i... oczywiście nic się nie wydarzyło :) Wiking nie wstał nagle i nie powiedział "cześć mamo, idę kupić coś na obiad" :D Ale tak naprawdę, mimo, że wiele słyszałam i czytałam o tym przełomie trzeciego miesiąca, o kamieniach milowych itp, im bliżej było tego dnia, tym mniejszą wagę do niego przywiązywałam, bo przecież wiedziałam, że nic nie wydarzy się z dnia na dzień. Poza tym pamiętam o tym, że Wikuś urodził się o dwa tygodnie za wcześnie, więc może tak naprawdę te trzy miesiące stukną mu dopiero za 10 dni ;)

Ale być może jest to jakaś symboliczna, mentalna granica. Pewnie obiektywnie będę mogła ocenić to dopiero za jakiś czas. Tak naprawdę liczę tylko na jedno - że faktycznie po trzecim miesiącu skończą się u Wikusia problemy z układem pokarmowym. Nie miewa co prawda raczej kolek, ale wzdęcia i bóle brzuszka już niestety tak (chociaż - odpukać! - od dwóch tygodni nie miały miejsca). Większy problem ma z refluksem, ale tego to się pewnie tak szybko nie pozbędziemy. Zobaczymy, jak to będzie teraz wyglądało.

Ale prawdą jest, że Mały jest teraz już bardziej kontaktowy. Uśmiecha się - i robi to w określonych sytuacjach, a także reaguje na to, kiedy ktoś się uśmiecha do niego, bo wcześniej to były raczej przypadkowe uśmiechy. Najbardziej lubi, kiedy trzymamy go pod pachami i stawiamy go w pionie tak, że nóżkami opiera się na podłożu albo naszym brzuchu i może sobie spacerować - wtedy uśmiech jest gwarantowany! Co ciekawe, to jest podobno umiejętność, którą dziecko nabywa dopiero w okolicach piątego miesiąca - ostatnio w Klubie Kangura jedna mama mająca dziecko urodzone 5 stycznia była zdziwiona tym, jaki Wiking jest już sztywny w porównaniu do jej "giętkiego" synka. Bo rzeczywiście Wikuś ma bardzo silne nogi i mocno trzyma główkę. Za to zapomniał jak podnosić główkę i siebie na ramionach - miesiąc temu pisałam, że jeszcze tego nie umie i dokładnie następnego dnia, uniósł się ładnie na przedramionach. Ale ostatnio jakoś mu się odechciało i kiedy kładę go na brzuszku, to prędzej podnosi tyłek robiąc coś jakby mostek (z jednej strony opiera się na stópkach,z drugiej na buzi). 

Na szczęście moje obawy się nie sprawdziły i odkąd jesteśmy znowu w domu, Wikuś przestał być takim nieodkładalnym dzieckiem :) Albo więc to naprawdę był jakiś skok rozwojowy, albo mamy kumate dziecko i po prostu jak widział, że jest dużo chętnych do noszenia go (mój tato i mój wujek wręcz przebierali nogami i co chwilę pytali, czy mają go ponosić :)), to tego chciał, a teraz wspaniałomyślnie odpuścił rodzicom. A tutaj siedzi sobie w bujaczku, leży na macie (dzisiaj leżał tam ponad godzinę podczas gdy ja sobie oglądałam TVN Player i szydełkowałam) albo leży w łóżeczku. Oczywiście bez przesady, jego cierpliwość ma swoje granice, ale nie jest najgorzej.

Tylko trochę ostatnio zdarza mu się histeryzować kiedy wychodzimy na spacer. Nie mam pojęcia, co mu się stało ani co jest tego powodem. Odkąd pierwszy raz wyszliśmy na spacer dokładnie trzy tygodnie po urodzeniu, nie opuściliśmy ani jednego spacerowego dnia. Bez względu na pogodę spacerowaliśmy - raz krócej, raz dłużej, średnio 30 minut. Dzieciak prawie zawsze krzyczał przy ubieraniu i prawie zawsze uciszał się włożony do wózka - najpóźniej w windzie. Później spał dwie, trzy godziny. 

Potem zaczął się uspokajać dopiero w momencie wyjścia na zewnątrz, ale teraz to nie jest gwarancją i zdarza mu się, że jeszcze przez jakiś czas płacze. To bywa niestety bardzo stresujące - zwłaszcza kiedy akurat jadę na zajęcia albo z nich wracam. No i z tym spaniem też już nie ma pewności, bo zazwyczaj zasypia na tym spacerze prędzej czy później (no bo dzisiaj na przykład nie płakał), ale budzi się kiedy wracamy - najpóźniej w momencie przekroczenia progu mieszkania :) Ale to akurat pewnie dlatego, że przedpołudniową drzemkę ucina sobie dość długą i potem już mu się nie chce tak spać. 

Cóż, tego na pewno Wikuś mnie nauczył - nie należy się przyzwyczajać do żadnych jego przyzwyczajeń, bo w każdej chwili może je zmienić :)

Ogólnie mam wrażenie, że Wiking jest trochę spokojniejszy. Ale z drugiej strony myślę sobie, że może to nie on się zmienił, tylko moje postrzeganie jego i jego zachowań. Trochę się już oswoiłam z nową sytuacją życiową, poznałam swoje dziecko, nauczyłam się go trochę. To wszystko na pewno też ma znaczenie. Może właśnie na tym polega magia tego przełomu trzeciego miesiąca? ;)
Właściwie to chyba muszę skrobnąć notkę na temat tego, jak to jest być margolką-matką.  No niestety, wygląda na to, że trudno nie być monotematyczną w takich okolicznościach. To, że piszę tak dużo o naszym dziecku wynika po prostu z tego, że - spójrzmy prawdzie w oczy - moje życie ostatnio musi się kręcić głównie wokół niego. Nie ma innej opcji, bo ten Maluch sobie sam nie poradzi. Siłą rzeczy więc i tematy na blogu wiążą się ściśle z nim oraz z macierzyństwem. Liczę na to, że z biegiem czasu trochę to wszystko spowszednieje i stopniowo zaczną się tu pojawiać również inne notki - to będzie znak, że i u mnie w życiu dzieje się więcej :P Ale póki co i tak wydaje mi się, że nie jest ze mną tak najgorzej - to znaczy, jeżdżę na te spotkania, nadal tutaj piszę, nadal czytam książki, jestem w miarę na bieżąco z moimi ulubionymi serialami, mieszkanie jako tako (z pomocą Franka) ogarniam, towarzysko też całkiem nie umarłam (i na przykład we wtorek wieczorem spotykam się z ludźmi z dawnej pracy). Więc chyba nie jestem aż taką zafiksowaną matką... Mam przynajmniej taką nadzieję... :)