Rzeczywistość.

Powoli nadrabiam już zaległości. Wszystkie:) W komentowaniu, w czytaniu a przede wszystkim w pracy. Chłopaki się spisali i, że się tak wyrażę, burdelu mi nie zostawili Jako że jestem jedyna „biurowa”zastępstwo za mnie zawsze muszą pełnić kierownicy restauracji, zostawiłam im przed wyjazdem wytyczne i dziś niniejszym publicznie ich chwalę, bo bardzo mi robotę ułatwili Zanim jeszcze wrócę do wspomnień urlopowych, trochę o rzeczywistości, nie takiej wcale szarej.

Bo okazało się, że powrót jest całkiem bezbolesny… Myślałam, ze będzie gorzej. Pomógł mi trochę Franek. Pamiętacie jak kiedyś, kiedyś zrobił mi niespodziankę i przyjechał do Miasteczka? Kto nie pamięta, niech przeczyta tu. Nic dwa razy się nie zdarza. A jednak Kiedy jeszcze nie znaliśmy jego majowego grafiku, myślałam, że przyjedzie do mnie na końcówkę Majówki. Ale okazało się, ze choć poniedziałek ma wolny, w niedzielę pracuje do północy. Zastanawialiśmy się, czy ma przyjechać mimo wszystko, ale stwierdziliśmy, że będzie zbyt zmęczony, żeby prowadzić samochód, no i że się kompletnie nie opłaca, bo przecież taka podróż to całe tankowanie. No i po10tej patrzę na telefon (jak zwykle ściszony – jak jestem w Miasteczku to zupełnie zapominam o tym urządzeniu :)) a tam pięć połączeń od Franka. Myślę Se– musi być co pilnego, bo on nigdy tak nie wydzwania. Oddzwaniam a tu Franek biedny w Przymiasteczku (bo pociągi z Poznania zawsze do Przymiasteczka jadą i potem trzeba sobie już z reguły do Miasteczka transport organizować albo czekać długo na pociąg) i nie bardzo wie co zrobić. Postanowił przyjechać po mnie choćby tym pociągiem, ale nie wpadł na to, że znowu nie będę odbierać Na szczęście pomyślał chwilę i postanowił iść do mojego dziadka (dobrze, ze pamiętał:) i stamtąd się ze mną kontaktować. Pojechałam po niego samochodem rodziców, a on się przynajmniej jeszcze na dziadkową jajecznicę załapał Nie powiem, niespodzianka znowu się udała Dzięki temu w popołudniowym pociągu do Poznania miałam towarzystwo Frankowe Chyba się za mną musiał stęsknić, że mu się przyjechać chciało.

Myślałam, że boleśnie będzie jeszcze winnej kwestii. Otóż ja – ranny ptaszek nauczyłam się ostatnio długo spać!Dziewczyny kładły się późno, długo gadałyśmy, a potem one spały, więc ja z nimi, a zresztą w Irlandii później się robi jasno, więc to też miało znaczenie.No i wstawałam dopiero przed dziewiątą (raz nawet do jedenastej spałam!) i bałam się, co to będzie jak znów będę musiała we wtorek przed szóstą wstać.Okazało się, że chyba się wyspałam na zapas gdyż położywszy się o 22 a zasnąwszy o 23 obudziłam się, uwaga, uwaga o 3:30! Myślałam, że jeszcze zasnę,ale poddałam się o 4:30, wstałam i czytałam sobie książkę I wcale nie byłam wczoraj wykończona Kurczę, ja to bym tak zawsze chciała, przynajmniej jeszcze sobie rano coś przyjemnego zrobię. Ale dzisiaj już było trochę trudniej ze wstawaniem, choć i tak się obudziłam bez budzika,więc jest git

No i generalnie jest git, bo jestem wypoczęta, zadowolona i pełna energii. Aa i jeszcze pogoda jest ładna u mnie i muszę to nadmienić, gdyż wszyscy mówią, ze jest brzydka No to się pochwalę,ze w Poznaniu jest zimno trochę, ale słonecznie. I jeszcze niedługo tu wrócę, ale na razie muszę zjeść gołąbka, bo jeszcze mi odleci i co ja biedna pocznę?