Margolka podbija rynek pracy, część I

Wiem, że mam dużo szczęścia, bo mogę powiedzieć coś, co wielu osobom nie przeszłoby przez gardło: bardzo lubię swoją pracę. Bywają chwile, kiedy wręcz ją uwielbiam. A od półtora roku w zasadzie chyba nie było momentu, kiedy pomyślałam, że jej nie lubię. Owszem, mogłam zdenerwować się na pracowników, mogłam się wkurzyć na dostawców, mogłam przeklinać na sprzęt albo psioczyć na szefa przez krótką chwilę, ale nigdy nie pomyślałam, że mam dość i ze rzucam tę robotę. 

Ale bywało różnie. Kilka razy wspominałam coś na ten temat na blogu, ale z pewnych względów postanowiłam zebrać wszystkie moje przemyślenia w jedną notkę. A właściwie w kilka Lojalnie uprzedzam, że i bez podziału jej na kilka postów jest co czytać:)

POCZĄTKI:

Zaczęłam pracę po drugim roku studiów – na wakacjach. Pracowałam popołudniami od poniedziałku do piątku jako pomoc biurowa u szefa J., którego pewnie pamiętają jeszcze osoby, które czytają mnie od początku (hmm, są takie? :)) albo przeczytały mojego bloga razem z archiwum. Potem wyjechałam do Hiszpanii a na moje miejsce zwerbowałam Dorotę, która szczerze nie znosiła tej roboty Za każdym razem jak rozmawiałyśmy mówiła, że jak wrócę, mam natychmiast przejąć z powrotem posadę Było mi to na rękę, bo lubiłam tę pracę a poza tym wiedziałam, że nie znajdę innej, którą będę mogła pogodzić z moimi studiami. Byłam na trzecim roku, studiowałam dziennie, pisałam pracę licencjacką, do tego musiałam nadrabiać różnice programowe powstałe w wyniku mojego pobytu na stypendium zagranicznym a oprócz tego kilka razy w tygodniu, popołudniami chodziłam jeszcze do pracy. Ale dałam sobie radę ze wszystkim. 

PRZEŁOM?

Przyszły kolejne wakacje i znowu przychodziłam codziennie popołudniu. Aż któregoś dnia okazało się, że kolega, któremu pomagałam, odchodzi. Miałam nadzieję na stałą posadę… Dodatkowo rozbudziła je moja koleżanka, która chciała ze mną pracować i już rozmawiała na ten temat z szefem J. To było prawie pewne. Tylko, że rozmawiałam z nią przez telefon – ostatniego dnia mojego urlopu. I kiedy wróciłam nagle się okazało, że kolegę ma zastąpić Kapuś. Nie wiadomo skąd się wziął, ani ja, ani koleżanka nie wiedziałyśmy co to za jeden. Wszystko rozegrało się za naszymi plecami. Uprzedzam pytania i domysły – to nie był żaden znajomy szefa J… Po prostu J. bywa męskim szowinistą i nie jeden raz pokazywał, że kobiety według niego służą tylko do ozdoby a do pracy niespecjalnie się nadają. Było mi przykro i czułam się ogromnie zawiedziona. Poszłam porozmawiać z J. i dałam mu do zrozumienia, że nie wiem na czym stoję, bo jakby nie patrzeć trochę zrobił mnie w konia… Zrobiło mu się chyba trochę głupio (nie, ludziom takim jak on raczej się głupio nie robi :), ale można powiedzieć, że zainteresował się moim losem), podrapał się po głowie i zawołał R, który był jego prawą ręką i, jak się okazało, właśnie przestawał nią być, bo otwierał własny lokal… Zapytał, czy przypadkiem nie potrzebuje kogoś do zorganizowania biura. R potrzebował – i to bardzo. Był zadowolony, że przynajmniej szukanie pracownika na to stanowisko ma z głowy.

PIEKŁO/NIEBO

Wiadomo jednak było, ze u R. nie będzie tak dużo pracy co u J., który prowadził trzy lokale. Ostatecznie miałam pracować normalnie osiem godzin od rana – dwa razy w tygodniu u R pod Poznaniem i trzy razy w Poznaniu u J. Byłam zadowolona, chociaż niestety wykluczało to możliwość pracy na umowę o pracę, bo to jednak były dwie różne spółki i w żadnej z nich nie byłabym w stanie wyrobić etatu. Pomijam już fakt, ze J. był bardzo niechętny zatrudniania kogokolwiek na umowę o pracę.  

Bardzo lubiłam pracę u R i jeździłam tam z ogromną przyjemnością. Natomiast praca u J nie jeden raz doprowadzała mnie do łez. Nie było tragicznie, ale szłam tam często z niechęcią, źle się czułam w tamtym biurze, z Kapusiem współpracowało mi się fatalnie i w ogóle nie mogłam się z nim dogadać (zresztą nie tylko ja). Do tego J. niestety nie należy do osób, które doceniają pracowników- i wcale nie chodzi mi tu o kwestie finansowe. Był zawsze uprzejmy, zwykle zachowywał się jak dobry kumpel, ale byłam świadkiem różnych sytuacji i kilka razy miałam wrażenie, że bardzo wykorzystuje swoich pracowników. Nie był to wyzysk, bardziej chodzi o to, że nie potrafił nikogo pochwalić, nigdy nie był zadowolony z czyjejś pracy, nawet, gdy pracownicy bardzo się angażowali w pracę. Jeśli chodzi o mnie o pracowników biura, często miałam wrażenie, że mnie i koleżankę traktuje pobłażliwie (zwłaszcza mnie), a do tego często pół żartem pół serio mówił o całej naszej trójce „darmozjady”, bo przecież pracownicy kuchni i sali przyczyniali się do zwiększenia obrotów, my natomiast tylko zajmowaliśmy się papierkową robotą, nic tylko przeliczaliśmy, kalkulowaliśmy, siedzieliśmy przy kompie a do tego zużywaliśmy sprzęt biurowy (no wiecie – tusz do drukarki, taśmy klejące, spinacze :P) a co gorsza przynajmniej raz w tygodniu podsuwaliśmy mu faktury od kontrahentów do zapłaty. Doprawdy, żadnego z nas zysku nie było, same straty

Zupełnie inaczej było u R., on zawsze dawał do zrozumienia jak bardzo docenia moją pracę. Zarabiałam u niego mniej, a czułam się o wiele bardziej wartościowym pracownikiem. R dbał o pracowników i zawsze był wobec nich uczciwy, gdy pojawiała się jakaś kwestia sporna, zawsze rozstrzygał ją na korzyść pracownika.

KRYZYS:

Pracowałam w ten sposób prawie dwa lata – rozpoczynałam tydzień przyjemnym poniedziałkiem u R i kończyłam go w piątek. Od wtorku do czwartku jakoś dawałam radę przemęczyć się u J. I generalnie zniosłabym wszystko, bo nie było tak źle, gdyby nie Kapuś. On wykańczał mnie wręcz psychicznie. Był moim zmiennikiem, więc rzadko byliśmy w biurze w tym samym czasie, a mimo tego często szłam do pracy z lękiem – co tym razem wymyślił? O co będzie miał pretensje? Do czego się przyczepił? Kogo podkablował? Zdarzało mi się z nim ścierać, ale on był jeszcze większym szowinistą niż J. i mnie, koleżanką a nawet szefową (żonę J.) traktował nie z pobłażaniem, ale wręcz pogardliwie. Źle mi tam było. Miałam dość. Stwierdziłam, że dłużej tego nie zniosę…