Językowa przerwa.

Tak, jak wspomniałam ostatnio – wygląda na to, że na razie niestety muszę spasować z moimi poliglotycznymi zapędami. Mam tylko nadzieję, że nie na zawsze…

Jeśli chodzi o angielski plan mam taki, żeby znaleźć pracę, w której mogłabym się nim posługiwać (mam nadzieję, że wypali), ewentualnie mogę udzielać korepetycji. Poza tym codziennie oglądam całkiem sporo materiałów  w tym języku, od czasu do czasu czytam artykuły, czy książki. Angielski jest wszechobecny, więc akurat w tym wypadku nie obawiam się, że go zapomnę.

Bo niestety, język nieużywany odchodzi w zapomnienie. Nie mówię, że na zawsze, ale traci się swobodę wypowiedzi, powoli zapomina się słownictwo i zasady gramatyki. Doświadczyłam tego na przykładzie niemieckiego – maturę ustną zdałam na szóstkę, teraz muszę się głęboko zastanawiać jeśli chcę powiedzieć zdanie w tym języku, a i tak wcina mi się hiszpański. Rozumiem słowo pisane, mówione czasami też, ale zupełnie straciłam biegłość w tym języku. Zaczęłam zastanawiać się nad jakimś kursem, lub choćby konwersacjami w celu odświeżenia sobie niemieckiego. Przypuszczam, że po pół roku wróciłabym do dawnego poziomu.

Poza tym zastanawiałam się co z kursem hiszpańskiego. Po zakończeniu zeszłorocznego zostałam zakwalifikowana na kurs przygotowujący do kolejnego egzaminu międzynarodowego (najwyższego) lub na kurs bez egzaminu – experto. Są to najwyższe poziomy, po roku nie miałabym już gdzie się dalej uczyć, bo nie ma grup na takim poziomie zaawansowania. I niestety zaczęłam się zastanawiać nad sensem tego kursu, skoro i tak za rok będę musiała go przerwać.

Z decyzją wstrzymywałam się do ostatniej chwili, bo nie wiedziałam jeszcze jak będzie z tą pracą – w końcu w grę wchodził jeszcze kurs języka włoskiego, gdyby się udało. Kiedy nic z tego nie wyszło, a szkoły językowe wydzwaniały do mnie, z zapytaniem, czy zamierzam kontynuować naukę, nadszedł czas na podjęcie decyzji.

Długo nad tym myślałam, skonsultowałam się też z mamą i stwierdziłam, że nie będę na razie kontynuować nauki języka na żadnym kursie. Uwielbiam uczyć się języków, wkuwanie słówek, poznawanie zasad gramatyki to dla mnie prawdziwa frajda i prawdę mówiąc mogłabym się nauczyć jeszcze ze dwóch nowych. Pytanie tylko – co dalej? Jest to bardzo czasochłonne a przede wszystkim drogie. Jak to trafnie mój wujek określił (mówiąc o sobie): „człowiek się ciągle dokształca, robi tysiące kursów i studiów podyplomowych, tylko potem nie ma kiedy zarabiać i gdzie wykorzystywać tej wiedzy”. To prawda. Lubię się uczyć, ale trzeba to robić z głową. Zaczynam studia podyplomowe w zupełnie innej dziedzinie niż dotychczas- nie wiem, jak sobie będę radzić. Na pewno będę musiała się bardzo przyłożyć, dlatego przyda mi się czas wolny zyskany poprzez rezygnację z kursu. Poza tym stwierdziłam, że jeśli w przyszłości okaże się, że niemiecki lub hiszpański będą mi potrzebne, wtedy pójdę na kurs.Tymczasem będę się starała choć trochę dbać o moje lingwistyczne umiejętności we własnym zakresie -  będę zaglądać do dawnych notatek, ćwiczeń, chciałabym też znaleźć w internecie jakieś materiały po hiszpańsku na przykład. Najlepiej jakąś telenowelę Bo to mnie może wciągnie Gdybyście się kiedyś natknęły na coś takiego w sieci – dajcie mi znać!

Oczywiście wiem, że wcale nie jest łatwo się tak samemu zmobilizować, jednak staram się zaufać sobie, wiem, że gdy chcę, to potrafię… A lubiłam zawsze się uczyć słówek, czy gramatyki, więc może dam radę. To tylko kwestia zorganizowania. Pewnie, że jest mi trochę żal, ale naprawdę przestałam widzieć sens tego kursu, tak naprawdę bardziej przydałyby mi się jakieś konwersacje i nad tym też myślałam, ale zadecydowała jedna bardzo istotna rzecz – zapłaciłam za moje studia i totalnie się spłukałam Ledwie dwucyfrowa kwota na moim koncie pomogła mi podjąć ostateczną decyzję
A kto wie? Może za jakiś czas znowu do tego wrócę. Może zacznę się uczyć kolejnego języka? Bo tego też wcale nie wykluczam I tak nauczyłam się całkiem sporo, to się na pewno nie zmarnowało, siedzi gdzieś tylko w zakamarkach mojej pamięci i jestem pewna, że jestem w stanie to wygrzebać.
Dziwnie mi będzie bez żadnego kursu, w końcu jakiegoś języka uczyłam się bez przerwy od prawie piętnastu lat Ale wszystko się kiedyś kończy

***
Przy okazji moich rozważań nad językiem przypomniałam sobie, że nie dostałam jeszcze tego certyfikatu z hiszpańskiego. Hiszpanie działają baardzo opieszale – wszystko jest na mañana, więc osoby, które zdawały egzamin razem ze mną w maju 2009 dostały certyfikaty w czerwcu 2010. Z racji tego, że ja jeszcze wysyłałam odwołanie i czekałam na odpowiedź, która przyszła po pół roku, wszystko się przedłużyło. Ale teraz trochę się zaniepokoiłam, że tak długo to trwa i postanowiłam zadzwonić – najpierw do szkoły językowej, potem do poznańskiego ośrodka, który organizował egzamin i do Instytutu Cervantesa w Warszawie, nikt nic nie wie. Wygląda na to, że muszę się skontaktować z Madrytem. Chociaż… facet w Warszawie powiedział mi, że właśnie dostali certyfikat kogoś, kto zdawał egzamin w 2008, więc może jeszcze powinnam rok poczekać