O przygotowaniach słów kilka(dziesiąt).

Do ślubu zostało jeszcze niecałe osiem miesięcy. Przypuszczam, że nerwówka zacznie się dopiero dwa tygodnie przed tym najważniejszym dniem, ale i tak mam wrażenie, że te przygotowania idą nam bardzo sprawnie i raczej bezstresowo. Kiedy czytam albo słucham o przygotowaniach innych par, to nawet się czasami zastanawiam, co z nami jest nie tak, że się aż tak tym nie emocjonujemy Oczywiście nie chodzi o to, że nie przeżywamy – rozmawiamy na tematy ślubne, podejmujemy różne decyzje, załatwiamy, co trzeba. Ale nie ma u nas wielkich dylematów, czy gorączkowej bieganiny.

Przyznam, że nawet kiedy rozmawiamy na ten temat z Frankiem, to te rozmowy częściej dotyczą samego małżeństwa i faktu, że decydujemy się na wspólne życie razem oraz tego, jak będzie wyglądało nasze życie po ślubie, niż menu weselnego albo samego przyjęcia. Pewnie, że się bardzo cieszymy, że będziemy mieli taką uroczystość i zabawę weselną, ale nie przywiązujemy do tego aż tak dużej wagi, jak być może powinniśmy
Nie chodzi o to, że bierzemy byle co – starannie podejmujemy każdą decyzję, tyle, że dość szybko. Zależy nam, żeby było miło i wesoło, ale przecież to, jaka będzie atmosfera i tak najbardziej zależy od nas i naszych gości. Nie bez znaczenia są dodatki takie jak zespół, czy menu, ale z tego jesteśmy zadowoleni – mimo, że nie robiliśmy rozpoznania miesiącami Rodzina Franka, zwłaszcza pary, które w ciągu ostatnich czterech lat się pobierały są w szoku, że tak szybko nam to idzie, zwłaszcza, że bez zbędnego szumu. A ja myślę, że po prostu każdy ma swój sposób – niektórzy zwyczajnie lubią takie jeżdżenie po wielu miejscach, analizowanie, porównywanie, zastanawianie się. Pomaga to im wczuć się w tę przedślubną atmosferę, zbliża ich to do siebie, podoba im się fakt, że na kilka miesięcy angażują się całkowicie w te sprawy. I bardzo dobrze, niech czerpią z tych przygotowań jak najwięcej przyjemności.
My chyba jesteśmy innym typem, bo przede wszystkim cenimy sobie święty spokój i niezbyt wiele dylematów Po prostu więcej radości daje nam to, że szybko podejmujemy decyzje i być może też nie mamy wielkich wymagań. A prawda jest taka, że i tak wszystko wyjdzie w praniu. Nie chciałabym też, żeby z mojej notki, czy naszej postawy biła całkowita ignorancja, bo na pewno nie olewamy sobie niczego. Angażujemy się w przygotowywania, rozważamy różne opcje, ale sama nie potrafię wytłumaczyć, jak to się dzieje, że raz, dwa i już mamy załatwione kolejne sprawy związane ze ślubem, czy weselem.

W pierwszym tygodniu po naszych zaręczynach byłam przerażona tym, co nas czeka. Nie wyobrażałam sobie, że będziemy w stanie wszystko ogarnąć A tu się okazało, że bardzo szybko znaleźliśmy salę, zespół, następnie zaklepaliśmy termin w kościele. Potem zamówiliśmy fotografa i zorientowaliśmy się w ofercie wideofilmowania. Wstępne menu ustaliliśmy przy okazji październikowego spotkania naszych rodziców. A więc to, co najważniejsze już mamy załatwione. Dwa tygodnie temu wybrałam się na targi ślubne. Niestety Franek pracował, więc poszłam z jego mamą. Na początku nie byłam przekonana co do tego, czy w ogóle pójść, bo w zasadzie najważniejsze rzeczy i tak mamy już załatwione, ale nie żałuję, bo rozjaśniło mi się w głowie w innych kwestiach, co do których miałam wątpliwości, takich jak zaproszenia, obrączki i ubiór
  Chodziłam po tych stoiskach, oglądałam i tylko strasznie żałowałam, że Franek nie mógł przyjść z nami. Jego mama była znakomitą towarzyszką, ale po prostu żal mi było, bo przecież taki dzień i ten czas przygotowań się nie powtórzy, a fajnie byłoby razem oglądać to wszystko i zastanawiać się wspólnie nad tym, co nam się podoba. Trudno, służba nie drużba Musieliśmy się zadowolić wspólnym oglądaniem folderów i ulotek, których dostałam całą siatkę.

Wiemy już, że Franek nie wystąpi w krawacie a założy czarną muchę, pasującą wspaniale do czarnego garnituru, który z kolei będzie się świetnie komponował z moją białą suknią z welonem. Już wiem mniej więcej, jaki model mi się podoba.
Ze mną to jest tak, że albo coś mi się podoba, albo nie. Ale nawet jak mi się podoba, to wcale nie znaczy, że to już jest to coś! Bo TO musi do mnie przemówić. Może dlatego nie potrzebuję dużo czasu na podejmowanie decyzji? W każdym razie na targach przemówiły do mnie suknia oraz zaproszenia. Jeśli chodzi o obrączki, to czekamy jeszcze na takie olśnienie, ale jesteśmy na dobrej drodze, przynajmniej wiemy, z czego chcemy wybierać.

Myślę, że jeszcze o każdym z wyżej wymienionych aspektów naszych przygotowań wspomnę osobno, bo i tak się rozpisałam To jest dla nas naprawdę wspaniały czas, ale chyba bardziej pod względem duchowym, niż jakimkolwiek innym. Cieszą nas te przygotowania, ale jeszcze bardziej nas cieszy, że nie zgłupieliśmy i  systematycznie, bez zbędnej nerwówki przybywa nam tych załatwionych spraw