*OGŁOSZENIE*

Witam wszystkich odwiedzających :) Zarówno stałych czytelników, jak i "przelotnych" gości.
Wszyscy są mile widziani, ale proszę pamiętać o tym, że jest to moje miejsce, a więc piszę o czym chcę, w sposób w jaki chcę i jestem jaka chcę być :) Jeśli się komuś to nie podoba, nie musi mnie uświadamiać, jaka jestem niefajna. Przymusu czytania ani lubienia nie ma.
Jeśli jesteś tu nową osobą, zachęcam do pozostawienia śladu swojej obecności w postaci komentarza (zakładka Kredki w dłoń), a jeśli prowadzisz bloga - zostaw adres. Chętnie zajrzę!
Pozdrawiam i życzę miłej lektury :)

środa, 27 lutego 2013

Pracowita refleksja



Siedziałam dzisiaj w warszawskiej sali konferencyjnej w towarzystwie marketingowca oraz dwójki gości z Anglii. Tłumaczyłam im procedury sprzedaży, omawialiśmy problemy z oprogramowaniem. Pytali, czy mam jakieś sugestie, dotyczące ulepszenia raportów. Wspólnie analizowaliśmy tabelki i wykresy.  Później wyszliśmy na lunch (śmiać mi się zawsze z tego słowa chce, wydaje mi się jakieś pretensjonalne :)) i rozmawialiśmy o sprawach nie tylko służbowych. Wszystko po angielsku.

Naszła mnie refleksja, że kiedyś to wszystko wydawało się kompletnie poza moim zasięgiem.  Delegacje, dojazdy taksówką na koszt firmy, spotkania  z zagranicznymi gośćmi, konferencje, omawianie strategii, laptop, komórka... A już w ogóle nie do pomyślenia było, że na takiej konferencji nie będę robić tylko za sekretarza, ale ktoś mnie będzie słuchał! Pytał o zdanie! Ba! Traktował jak osobę, która wie o czym mówi i od której inni mieliby się uczyć.
Takie rzeczy to tylko dla ludzi w garniturach i garsonkach. Tych ważnych. Nie dla jakiejś Margolki, która z jakiegoś zapyziałego Miasteczka se przyjechała. To dla tych, co karierę robią, a nie dla takiej, która zawsze chciała mieć męża na własność i może jeszcze jakieś dzieci.
Okazało się, że nie wszystko jest tak niedostępne i że czasami ktoś potrafi docenić nie tyle przebojowość i bezkompromisowość, co pracowitość i solidność. A niektóre rzeczy wcale nie są takie burżujskie i snobistyczne, ale całkiem normalne i dostępne zwykłym śmiertelnikom :) Tylko z daleka wydają się "ważniakowate" :P

Tak, to jest to, w czym się realizuję, co sprawia mi radość, co chciałabym w życiu robić. Ponieważ jestem już wykończona*, skupię się właśnie na tym i będę się delektować tą myślą. Nie będę się teraz zastanawiać nad tym, jakie może to za sobą nieść konsekwencje.

*notkę oczywiście napisałam wczoraj w pociągu a moje wykończenie było na tyle skrajne, że jak weszłam do domu to włączyłam komputer po to, żeby go od razu wyłączyć i poszłam spać! :)

niedziela, 24 lutego 2013

Dziwnie

Dziwnie się czuję ostatnio we własnej skórze... Mam wrażenie, że nie jestem sobą. Niby wszystko jest tak, jak dawniej, ale wydaje się jakieś inne i myślę, że to właśnie dlatego, że jakaś część mnie, jakby się oderwała i stanęła z boku, obserwując wszystko z innej perspektywy. Leżę potem wieczorem w łóżku, wpatrując się w sufit i rozmyślam. O tym, że nie czuję się sobą. Coś się zmieniło, ale nie wiem co. 
To nie ma nic wspólnego z moim samopoczuciem. Jest mi dobrze, nastroje miewam takie, jak zawsze - raz jest lepiej, raz gorzej.  Chodzę do pracy, którą lubię tak samo, jak zawsze. Spotykam się ze znajomymi, chodzę na aerobik. Sprzątam, gotuję. Odpoczywam tak, jak lubię. Żyję z Frankiem i jest mi dobrze.
I tylko to poczucie, które chwilami mnie dopada - jakbym stała z boku...
I dziwne jest to, że bywam głodna wieczorami. To mi się wcześniej nie zdarzało.
Może porwali mnie kosmici? :]

środa, 20 lutego 2013

Co sobie myślę?

Mam dzisiaj bardzo dobry nastrój. Nie wiem skąd się wziął, ale wypraszać go nie mam zamiaru :) A wczoraj było tak inaczej...
Dzisiaj w zasadzie wszystko mnie cieszy. To, że przed pracą zdążyłam ugotować cały obiad (Franek chodzi teraz na popołudnia, więc można powiedzieć, że obydwa dania należą do mnie:)). Który w dodatku smakował Frankowi tak bardzo, że zeżarł nawet swoją porcję na jutro (ja nie wiem, co on będzie jadł na drugie :/ jutro nie mam w planie gotować). To, że w pracy wszystko mi się tak ładnie wylicza i na wszystko mam czas. Że poszłam sobie na spinning . Że mam zajefajne żelazko, które potrafi wyprasować pościel tak, jakby była wymaglowana :P Że popijam sobie wieczorem herbatę. Wszystko jest fajne. Wszystko cieszy. Oprócz świadomości, że w momencie, gdy mi jest tak dobrze, ktoś przeżywa dramat. Że traci coś, kogoś... To nie cieszy, to jest smutne.

Moje życie ostatnio pełne jest tej mieszaniny smutku, radości, wytrwałości, niecierpliwości, lęku i ciekawości. Dzisiaj akurat mam wrażenie, że wszystko jakoś się ułoży. Przykre myśli i niepokoje odsuwam w kąt. Nie wiem, czy jutro z niego nie wylezą, ale ostatnio często mam trochę postawę olewacką. W sensie: i tak nie będzie tak, jak sobie to wyobrażałam lub obmyśliłam jeszcze całkiem niedawno, więc już wszystko jedno jak będzie :P Myślę sobie, że niektórymi rzeczami nie powinnam się przejmować, chociaż i tak wiem, że będę się przejmować :) Ale może jednak to nie będzie aż takie straszne. W zasadzie trudno opisać to, co sobie myślę... :P

poniedziałek, 18 lutego 2013

Nowa energia

I po urlopie. Jak zwykle, minął w tempie ekspresowym. W sobotę wróciliśmy z Miasteczka i niedziela była dla nas :) Postanowiliśmy, że tego ostatniego dnia nie spędzimy ani w Miasteczku, ani na obiedzie u teściów tylko po prostu w domu. I to był naprawdę dobry pomysł, bo ten wczorajszy dzień był idealnym zakończeniem tej naszej laby. Pierwszą połowę dnia spędziliśmy razem, choć osobno ;) - po prostu każde z nas zajęło się tym, co najbardziej lubi robić.
Obiad wczoraj robiłam ja, choć Franek służył mi za pomoc kuchenną ;) Muszę przyznać, że obiad wyszedł mi nadzwyczaj smaczny! Nie wiem, kto był bardziej nim zachwycony - ja czy Franek :) Rosół był prawdziwie niedzielny - jak to mąż określił :) A na drugie zrobiłam totalną improwizację, bo nie planowaliśmy wcześniej obiadu, więc po prostu użyłam tego, co było w lodówce. Wyciągnęłam z zamrażarki polędwiczki wieprzowe, zamarynowałam w occie balsamicznym, sosie sojowym, musztardzie i w ziołach. I potem grillowałam je na patelni razem z czerwoną papryką. Do tego ubite ziemniaki i surówka - również z tego, co mi zostało: miks sałat, marchewka, papryka i kukurydza z oliwą z oliwek i sosem sałatkowym. Słowo daję, rzadko się zdarza, żeby nieplanowany obiad z resztek był taki dobry! W takich chwilach sobie myślę, że bywam całkiem niezłą kucharką :P
Po południu otworzyliśmy sobie butelkę nowozelandzkiego sauvignon blanc i popijaliśmy je grając w różne gry. I znowu oglądaliśmy Rodzinkę pl :) I tak nam upłynął czas aż do wieczora... Położyliśmy się spać z lekkim żalem, że to już koniec bimbania, ale też z poczuciem, że ten czas był dobrze wykorzystany i wypoczęliśmy.
Do pracy zawsze jest mi trudno wrócić tak dzień przed i z samego rana - zanim jeszcze do niej dotrę. Nie mam pojęcia, dlaczego zazwyczaj mam jakieś obawy w związku z tym powrotem. Ale na szczęście naprawdę lubię swoją pracę i jak tylko przekroczę próg biura, to wszystko mija a ja wracam na odpowiednie tory. W dodatku okazało się, że to naprawdę był idealny czas na urlop, bo nie działo się aż tak wiele i przez ten tydzień nie było żadnych niespodzianek. Udało mi się dzisiaj nadrobić wszystkie zaległości! Od jutra już jestem ze wszystkim na czysto :)
Jednak stwierdzam, że ten wolny czas był mi naprawdę bardzo potrzebny, bo widzę w sobie nową energię - i to nie tylko jeśli chodzi o pracę. W domu też dzisiaj ogarnęłam wszystko, co chciałam, a ostatnio naprawdę różnie z tym bywało, bo jakoś nic mi się nie chciało. No i świat już jednak zdecydowanie jaśniejszy - kiedy wychodzę do pracy i kiedy z niej wracam :)

środa, 13 lutego 2013

Plan - laba.

Ale fajnie jest na urlopie :P 
Już nam się jakieś plany wyklarowały i od razu lepiej :) Ja to jednak nie lubię kiedy mój wolny czas jest totalnie wolny i wcale nie zaplanowany, bo kończy się to tym, że gdzieś umyka, a ja jestem zła, że nawet nie wiem kiedy to się stało. Nie muszą to być nawet żadne bardzo precyzyjne plany, nie muszę wiedzieć co, kiedy i z kim będę robić :) Ale fajnie, gdy chociaż mniej więcej wiem, jakie są założenia urlopowe - czy gdzieś wyjeżdżamy, czy coś załatwiamy, czy się z kimś spotykamy, czy po prostu siedzimy i odpoczywamy - taki plan ramowy, który oczywiście może być trochę zmodyfikowany. No i w razie czego jest plan B :) To mi pasuje, wtedy naprawdę odpoczywam i nie wkurzam się, że mam wolne i marnuję ten czas.

W sobotę było towarzysko, bo jak już wspomniałam, mieliśmy gości. A niedzielę po prostu przebimbaliśmy :) Pół dnia oglądaliśmy Rodzinkę pl, bo ostatnio się wkręciliśmy w ten serial :) a później wyszliśmy na trochę z domu. W poniedziałek wyspałam się za wszystkie czasy :) Mój organizm chyba naprawdę potrzebował snu, bo chociaż się obudziłam wcześniej z zamiarem poczytania, zasnęłam nie wiadomo kiedy i ostatecznie Franek wstał przede mną. To się zdarzyło chyba dopiero trzeci raz :P Ten dzień poświęciliśmy na załatwianie kilku spraw na mieście, którymi wcześniej nie mieliśmy się kiedy zająć, bo zawsze byłam w pracy. Ze trzy godziny spędziliśmy w różnych bankach :P Ale uporządkowaliśmy kilka spraw.
A wczoraj wstaliśmy rano, leniwie zjedliśmy śniadanie, spakowaliśmy się i wyruszyliśmy w kierunku południowo-wschodnim, czyli do Miasteczka :) Chcemy też przejechać się do Częstochowy - tak turystycznie, bo wybieramy się tam już chyba od dwóch lat, a z Miasteczka to naprawdę niedaleko. A więc teraz plan jest taki, że odpoczywamy tutaj. I mamy labę :) W takiej sytuacji to nawet ten śnieg sypiący za oknem mi nie przeszkadza. Zaczęło padać wczoraj w momencie, gdy zaparkowaliśmy samochód a po chwili już był całkowicie zasypany. Oby tylko do soboty zima sobie znowu poszła :)

niedziela, 10 lutego 2013

Przechlapane

Wpadli do nas wczoraj wieczorem znajomi i oglądaliśmy film z wesela. Wspominałam Wam, że podczas oczepin  mieliśmy "test zgodności małżeńskiej", czyli zabawę, podczas której wodzirej zadawał nam pytania, a my nie widząc siebie, odpowiadaliśmy podnosząc buty do góry. 
Kiedy wczoraj oglądaliśmy film i padło pytanie: "kto pierwszy nawiązał znajomość" (ja odpowiedziałam, ze Franek, Franek, że oboje jednocześnie) Mietek krzyknął: "to ja powinienem swojego buta podnieść, to wszystko moja zasługa!"

Opowiadałam Wam kiedyś, jak się z Frankiem poznaliśmy i rzeczywiście, to Mietek zrobił ten pierwszy krok :) Wczoraj przypominaliśmy sobie tamten dzień, a później chłopaki cofnęli się jeszcze trochę w czasie i wspominali dawne (czyt. nieżonate) czasy:
Mietek: Się chodziło na imprezy. Ciągle coś się działo
Franek: No fakt, jak z Tobą gdzieś wyszedłem, to nudno nigdy nie było. Ale najczęściej potem miałem przechlapane.
Margolka: Rzeczywiście, gdyby nie Mietek, to byłbyś dzisiaj wolny jak ptak, bo ostatnia impreza, na którą poszliście razem skończyła się dla Ciebie poznaniem przyszłej żony... Przechlapane na amen! :P


sobota, 9 lutego 2013

O planach, a raczej ich braku

Od dzisiaj zaczynamy urlop. Tydzień. Ale miał wyglądać zupełnie inaczej. Kiedy planowaliśmy go w grudniu, mieliśmy konkretny cel, chcieliśmy pozałatwiać parę spraw, ale niestety, wszystko się poprzekręcało. Zweryfikowaliśmy więc te założenia i dopasowaliśmy do nowej sytuacji - nadal mieliśmy kilka spraw do załatwienia, choć tym razem innych. Ale wczoraj okazało się, że również te plany spaliły na panewce, a my musimy uzbroić się w jeszcze więcej cierpliwości.
Cóż, przynajmniej urlop nam został :) W takim razie nie mamy teraz za wiele do załatwienia, ale być może chociaż sobie odpoczniemy trochę. Znając życie, i tak ten tydzień okaże się za krótki. Jednak przyznam, że czuję się trochę dziwnie, nie odczuwam tej radosnej ulgi, która pojawiała się zawsze w piątek po południu, gdy zaczynałam urlop. Trudno, okoliczności się zmieniły, to odczucia również. Ta codzienna niepewność jednak daje się we znaki, stan zawieszenia do odwołania nie przynosi pocieszenia. Czekamy - nic innego nam nie pozostało. I staramy się funkcjonować normalnie, zwłaszcza, że nie wiadomo, ile tej normalności jeszcze pozostało.
Dlatego dzisiaj po pracy spotkałam się z dawno niewidzianą koleżanką. Prawie trzy lata nam wyszły, kiedy się zastanowiłyśmy, ile czasu minęło od naszej ostatniej rozmowy. Szok! Nie mam pojęcia, kiedy to minęło. Podobnie, jak nie wiemy, kiedy minęły te ponad trzy godziny babskich rozmówek! Bo rozmawiało nam się jak zawsze wybornie :)
Jutro z kolei przyjmujemy gości w domu. A co będzie dalej? Tego jeszcze nie wiemy - jak się okazuje, lepiej nam wyjdzie jeśli sobie nic na te wolne dni nie zaplanujemy...:) Mój aktualny plan jest bardzo krótkoterminowy i obejmuje przejście do sypialni i położenie się do łóżka, rzecz jasna przytuliwszy się do mojej pachnącej poduszki. A potem będę spała i spała! Aż się obudzę :)

wtorek, 5 lutego 2013

Coroczny kryzys zimowy

Dopadł mnie chyba. Zazwyczaj właśnie na przełomie stycznia i lutego totalnie odechciewa mi się zimy. To znaczy, ja w ogóle jej nie lubię, ale to jest taki czas, kiedy jest już dawno po świętach, więc nie ma niczego, co by trochę ten zimny czas osładzało, a do wiosny, mimo wszystko, jeszcze daleko. I tak dobrze, kiedy jest w miarę ciepło, ale mój kryzys wynika przede wszystkim z braku światła! Denerwuje mnie, że jest tak ciemno! Niby dnie coraz dłuższe, ale prawie wcale tego nie odczuwam - jedynie popołudniu. A prawdę mówiąc, wolałabym, żeby to ranki były jaśniejsze i bardziej pogodne. Wkurza mnie strasznie, że kiedy otwieram oczy na dworze jest jeszcze ciemno! Aż mi się nic nie chce robić. Przy czym to lenistwo poranne dopadło mnie niedawno i nie chce się odczepić - dlatego właśnie myślę, że to po prostu objaw tego corocznego kryzysu zimowego.  
I nie chodzi o to, że się nie mogę dobudzić albo że nie chce mi się wstawać. Budzę się i nawet wstaję, ale potem wracam z kubkiem herbaty do wyrka, żeby poczytać. A tu tyyyle mam do zrobienia. Po południu nie ma na to szans. Pisałam Wam wiele razy, że poranki to dla mnie czas najbardziej produktywny i że mam wtedy najwięcej energii. A po pracy mam siłę co najwyżej na aerobik lub korki, ale już o żadnych domowych obowiązkach mowy nie ma. Nie mam zwyczajnie na to siły! Dzisiaj na przykład przydałoby się trochę ogarnąć, bo patrzę w kąt przy fotelach a tam kupka moich ciuchów do poskładania. Na półce książki się przewróciły, trzeba by je poprawić. A w kuchni naczynia do pozmywania. I nic nie zrobię. Nie potrafię Wam nawet opisać, jak bardzo nic mi się nie chce robić wieczorem! Wtedy to ja sobie mogę najwyżej usiąść na chwilę przed komputerem albo poczytać w pozycji półleżącej w łóżku. Czasami to jest naprawdę uciążliwe. Mam wrażenie, jakby siły całkowicie mnie opuszczały tak w okolicach godziny dwudziestej. Wszystko, czego normalnie nie odłożyłabym na później przestaje mnie obchodzić, bo nie mam energii, żeby się tym zająć. I dlatego mnie tak te poranne ciemności dobijają, bo to powoduje, że nawet wtedy nie ogarniam tego, co powinnam i robią mi się zaległości. Całe szczęście, że mam męża, który tej energii w różnych porach dnia ma trochę więcej ode mnie i się nie raz zajmie tym, co trzeba :)
Nie zmienia to jednak faktu, że chcę już wiosnę! Dzisiaj już się czułam, jakby zawitała. Rano odsłoniłam okna już o 7:30! Niebo było pogodne, na termometrze kilka stopni powyżej zera. Przyjemnie, ładnie, rześko. Tak mogłaby wyglądać zima!

niedziela, 3 lutego 2013

Oko za oko... i dopisek :)

Pisałam Wam kiedyś, że najbardziej lubię spać z nosem w poduszce. I nie mam pojęcia, dlaczego niektórzy - w tym Franek - myślą, że można się w ten sposób udusić. Nie ma takiej opcji :):) Niemniej jednak, on się tym schizuje i zdarza się, że budzi mnie w nocy, żebym przekręciła głowę. A czasami robi to, żeby sprawdzić, czy żyję (sic!), nawet jeśli śpię na plecach. Jestem całkowicie uodporniona na dźwięk jego budzika i choć czasami słyszę go jak przez mgłę, to zazwyczaj gdy Franek wstaje w okolicach trzeciej, ja tego nie pamiętam. Czasami rzeczywiście wiem, że dał mi buziaka (zawsze to robi przed wyjściem), ale najczęściej nie jestem tego później świadoma, chociaż Franek twierdzi, że się ruszam i coś tam nawet mruczę. No i właśnie - jak tylko się zdarzy, że się nie poruszę albo w ogóle nadal będę spała jak kamień, to on mnie budzi, żeby sprawdzić, czy wszystko w porządku!

Ostatnio szłam do sklepu i Franek powiedział mi, żebym kupiła wędlinę i ser żółty. Następnego dnia wstałam rano, podreptałam do kuchni i zrobiłam sobie śniadanie. A potem przyszłam do sypialni i szarpię Franka. A on nic. Szarpię drugi raz - on nadal nic. Za trzecim razem dopiero się przekręcił i powiedział coś, co zrozumiałam jako "o co chodzi"...
- Bo ja zapomniałam kupić żółtego sera...
- Co????
- Zapomniałam kupić żółtego sera!
- I budzisz mnie po to, żeby powiedzieć mi, że zapomniałaś kupić ser??
- No tak, bo pomyślałam, że może będziesz zły, więc wolałam Cię uprzedzić.
W tym momencie Franek zaczął się po prostu śmiać:
- Nie wierzę, że to zrobiłaś! 

No co? Myślę, że to jest akurat lepszy powód, niż sprawdzanie, czy żyję, tylko dlatego, że śpię :/ A tak w ogóle, to chociaż nie zrobiłam tego z premedytacją, to sobie teraz myślę, że przynajmniej jest sprawiedliwie :P

***
Ps. Nie mam pojęcia, jakie Wy macie poduszki, ale moja w pełni przepuszcza powietrze, więc nie ma możliwości, żeby się udusić! :) Poza tym, przecież wiadomo, że kładę się tak, że nie odcinam sobie dopływu powietrza. Przyznam, że nie wyobrażam sobie, żeby dorosły człowiek w pełni sił udusił się we śnie w ten sposób :) Kiedyś, gdy byłam dużo młodsza, zdarzyło się, że tak przekręciła mi się głowa, że oddychało mi się trudniej i od razu się obudziłam.