Tak, jak przypuszczałam, to był mocno intensywny i
zabiegany tydzień. Ale ważne, że sobie poradziłam bez większych
problemów. Myślę, że wywiązałam się ze wszystkich obowiązków – swoich i
tych wynikających z zastępstwa za Współpracownicę. Mam nadzieję, że za
miesiąc z hakiem, Warszawa będzie pamiętać, że gdyby nie ja, sprzedaż
musiałaby być wstrzymana przy każdej okazji urlopu Współpracownicy 
Bo oprócz niej, tylko ja znam procedurę i obsługę programu.
Ale rzeczywiście musiałam się sprężyć, żeby w ciągu jednego dnia pracy zmieścić swoje i nieswoje obowiązki. Przyznać muszę, że chyba w dużej mierze dzięki temu ten tydzień minął mi w bardzo szybkim tempie. W dodatku wszystkie popołudnia miałam zajęte – korepetycje, aerobik, spotkanie dla narzeczonych i… praca. Okazało się bowiem, że dziewczyna, która mnie zastąpiła u R. odeszła z pracy. Umówiłam się z R., że mu pomogę na początku miesiąca i nauczę paru rzeczy. Fajnie było chociaż na chwilę wrócić na stare śmieci
Wszyscy przywitali mnie bardzo entuzjastycznie i myśleli, że wracam na
dobre. Chyba im moja zastępczyni dała popalić – jak to chłopaki
stwierdzili, za bardzo próbowała zaznaczać teren i rozstawiać wszystkich
po kątach. Od niej zresztą też wiedziałam, że się tam ciągle z kimś
kłóciła. Taka jestem potulna
Zresztą w nowej pracy też Magazynierzy mają mnie za tego „dobrego
glinę”. Że niby jestem spokojna, wrażliwa, nie krzyczę, nie denerwuję
się
I w sumie dobrze, w pracy trzeba umieć okiełznać swoje emocje. Jak mam
się z kimś pokłócić to już naprawdę wolę z Frankiem niż ze
Współpracownikami, bo wiem, że po pierwsze mniej to przeżyję, a po
drugie, szybciej się pogodzimy
Spotkałam się w Miasteczku z koleżanką. Jak
zwykle musiałam jej napisać smsa, że się spóźnię. Jak zwykle w
Miasteczku! Bo ja nie znoszę się spóźniać i zazwyczaj jestem punktualna.
Ale gdy się umawiam z kimś w Miasteczku, to moje koleżanki wiedzą, ze
zazwyczaj przychodzę pięć, dziesięć minut spóźniona. Wczoraj mnie
oświeciło i już wiem, dlaczego tak jest! Po pierwsze – w Miasteczku
wszędzie jest blisko, a przecież powszechnie wiadomo, że im ktoś ma
gdzieś bliżej, tym częściej się spóźnia
Bo się człowiekowi wydaje, że to przecież tylko dwa kroki, więc nie
będzie przesadzał i zbyt wcześnie się szykował. Kończy się na tym, że
ubieram się w biegu i wychodzę wtedy, gdy już powinnam być na miejscu
Po drugie – (choć łączy się to z pierwszym) – w Poznaniu, żeby gdzieś
dotrzeć muszę dojechać – najczęściej tramwajem. Ten na mnie nie poczeka,
więc na przystanku muszę być przynajmniej minutę szybciej. W dodatku na
rozkładzie dokładnie jest napisane ile czasu jedzie się do danego
punktu Zwyczajnie łatwiej jest oszacować ilość czasu potrzebną mi na dotarcie gdzieś w Poznaniu niż w Miasteczku 
Bo oprócz niej, tylko ja znam procedurę i obsługę programu. Ale rzeczywiście musiałam się sprężyć, żeby w ciągu jednego dnia pracy zmieścić swoje i nieswoje obowiązki. Przyznać muszę, że chyba w dużej mierze dzięki temu ten tydzień minął mi w bardzo szybkim tempie. W dodatku wszystkie popołudnia miałam zajęte – korepetycje, aerobik, spotkanie dla narzeczonych i… praca. Okazało się bowiem, że dziewczyna, która mnie zastąpiła u R. odeszła z pracy. Umówiłam się z R., że mu pomogę na początku miesiąca i nauczę paru rzeczy. Fajnie było chociaż na chwilę wrócić na stare śmieci
Wszyscy przywitali mnie bardzo entuzjastycznie i myśleli, że wracam na
dobre. Chyba im moja zastępczyni dała popalić – jak to chłopaki
stwierdzili, za bardzo próbowała zaznaczać teren i rozstawiać wszystkich
po kątach. Od niej zresztą też wiedziałam, że się tam ciągle z kimś
kłóciła. Taka jestem potulna
Zresztą w nowej pracy też Magazynierzy mają mnie za tego „dobrego
glinę”. Że niby jestem spokojna, wrażliwa, nie krzyczę, nie denerwuję
się
I w sumie dobrze, w pracy trzeba umieć okiełznać swoje emocje. Jak mam
się z kimś pokłócić to już naprawdę wolę z Frankiem niż ze
Współpracownikami, bo wiem, że po pierwsze mniej to przeżyję, a po
drugie, szybciej się pogodzimy
Spotkałam się w Miasteczku z koleżanką. Jak
zwykle musiałam jej napisać smsa, że się spóźnię. Jak zwykle w
Miasteczku! Bo ja nie znoszę się spóźniać i zazwyczaj jestem punktualna.
Ale gdy się umawiam z kimś w Miasteczku, to moje koleżanki wiedzą, ze
zazwyczaj przychodzę pięć, dziesięć minut spóźniona. Wczoraj mnie
oświeciło i już wiem, dlaczego tak jest! Po pierwsze – w Miasteczku
wszędzie jest blisko, a przecież powszechnie wiadomo, że im ktoś ma
gdzieś bliżej, tym częściej się spóźnia
Bo się człowiekowi wydaje, że to przecież tylko dwa kroki, więc nie
będzie przesadzał i zbyt wcześnie się szykował. Kończy się na tym, że
ubieram się w biegu i wychodzę wtedy, gdy już powinnam być na miejscu
Po drugie – (choć łączy się to z pierwszym) – w Poznaniu, żeby gdzieś
dotrzeć muszę dojechać – najczęściej tramwajem. Ten na mnie nie poczeka,
więc na przystanku muszę być przynajmniej minutę szybciej. W dodatku na
rozkładzie dokładnie jest napisane ile czasu jedzie się do danego
punktu Zwyczajnie łatwiej jest oszacować ilość czasu potrzebną mi na dotarcie gdzieś w Poznaniu niż w Miasteczku 