*OGŁOSZENIE*

Witam wszystkich odwiedzających :) Zarówno stałych czytelników, jak i "przelotnych" gości.
Wszyscy są mile widziani, ale proszę pamiętać o tym, że jest to moje miejsce, a więc piszę o czym chcę, w sposób w jaki chcę i jestem jaka chcę być :) Jeśli się komuś to nie podoba, nie musi mnie uświadamiać, jaka jestem niefajna. Przymusu czytania ani lubienia nie ma.
Jeśli jesteś tu nową osobą, zachęcam do pozostawienia śladu swojej obecności w postaci komentarza (zakładka Kredki w dłoń), a jeśli prowadzisz bloga - zostaw adres. Chętnie zajrzę!
Pozdrawiam i życzę miłej lektury :)

wtorek, 7 lutego 2012

Drobiazgi?

Franuś wczoraj rano wstał i poszedł do sklepu, bo nie było chleba. Przy okazji kupił mi bułkę, żebym sobie wzięła do pracy (lubię jeść „na sucho”) – nie wiedział jaką, więc kupił na wszelki wypadek cztery i mogłam sobie wybrać. Do tego kupił mi jogurt – truskawkowo-poziomkowy, bo wie, że ja lubię jogurty „czerwone”. I jeszcze soczek – ot tak, żebym miała co pić w pracy, a soczek 100% więc zdrowy.
Kiedy wróciłam z pracy Franuś postawił mi przed nosem talerz z obiadem – gorącym, bo dopiero co przygotowanym. I oczywiście po obiedzie mogłam sobie usiąść przed komputerem – włączonym już wcześniej. Franek wie, że ja zawsze jak przychodzę do domu, pierwsze co, włączam komputer – nawet niekoniecznie od razu przy nim siadam, ale włączyć muszę. I mnie od jakiegoś czasu w tym wyręcza. Nawet go nigdy o to nie prosiłam. (wczoraj i tak odpuściłam komputer, wolałam sobie usiąść na kanapie obok Franka. Co z tego, że byliśmy zaczytani każdy w swojej książce, ważne, że razem :))
Dzisiaj rano wstałam, a w lodówce czekała obrana pomarańcza. (Nie lubię obierać cytrusów) I może nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że on szedł dziś do pracy na 4:15. Wstał więc po trzeciej i jeszcze znalazł czas, żeby mi obrać owoc! Kochany jest.
Franuś przyjeżdża po mnie na dworzec, gdy przyjeżdżam z Miasteczka i jadę pociągiem. Rzecz jasna, jeśli tylko akurat nie pracuje, odwozi mnie na niego - a kiedy jadę na dworzec prosto z pracy, spotykamy się na miejscu. Franek przywozi mi walizkę z domu, żebym nie musiała jej targać do biura. Ostatnio tuż przed odjazdem pociągu przypomniałam sobie, że zostawiłam w aucie komórkę. Nawet nie mrugnął i po nią pobiegł. Wcale nie musiał – miałam jeszcze telefon służbowy w razie czego, przeżyłabym bez komórki dwa dni. Ale pobiegł, bo on wie, że ja wiecznie czegoś zapominam…
Ja wiem, że już o tym wszystkim pisałam. Może przykłady inne, ale sens ten sam. Ale będę o tym pisać, bo mnie to nieustannie rozczula. Zwłaszcza, że On to robi najczęściej sam z siebie – w taki niezauważalny sposób. Przychodzi mu to naturalnie. Przecież to takie oczywiste, że zrobi coś, żeby sprawić mi przyjemność. I w zasadzie go rozumiem, bo ja też lubię bezinteresownie zanieść mu śniadanie do pracy, gdy akurat jestem w pobliżu. Albo zrobić na obiad coś co lubi, nawet gdy ja niekoniecznie za tym przepadam.
Bardzo mi było miło, kiedy dostałam od Franka kiedyś bukiet moich ulubionych kolorowych kwiatów zupełnie bez okazji. Ale jak tak o tym myślę, to chyba ta obrana pomarańcza nawet więcej dla mnie znaczy (nie ujmując niczego pięknym kwiatkom, z którymi prawie spałam :P)