Nic.

No i dopadło mnie… Zaparcie blogowe Usiadłam z zamiarem napisania tego i owego. I nic. Nie idzie po prostu. Tysiąc pomysłów, a żaden jakoś nie chce się zrealizować na piśmie Chyba więc sobie dzisiaj odpuszczę jakiekolwiek zaplanowane wcześniej rozważania.

Przypuszczam, że to wina ostatnich dni, rozregulowanych nieco, ze względu na moje L4. Kiedy ściągnęłam opatrunek, okazało się, ku mojej ogromnej radości, że mogę niemal normalnie funkcjonować. Postanowiłam więc jak najbardziej efektywnie wykorzystać ten dodatkowy czas wolny i zabrałam się za porządki. Przeprowadzka miała miejsce już prawie pięć miesięcy temu, a ja wiele rzeczy upchnęłam po prostu do szafek i nie miałam czasu ani (co będę ściemniać) ochoty, żeby się za to zabrać. Od środy ogarnęłam całkiem sporo papierzysk. Przede wszystkim posegregowałam wszystkie moje notatki ze studiów. Mają to do siebie, że szkoda ich wyrzucać, bo przecież zawsze mogą się przydać do odświeżenia języka, czy jako pomoc naukowa w nauczaniu innych. Ogarnęłam już trzy z pięciu szafek, których zawartość chcę przejrzeć, trzeba przyznać, że prace posuwają się do przodu, chociaż tempo jest raczej żółwie, bo nigdy nie potrafiłam robić segregacji tego typu szybko. Nad każdą rzeczą się dziesięć razy zastanawiam I tak spędziłam ostatnie trzy dni. W przerwach między jedną teczką z papierami a drugą, zaglądałam do Was
Wczoraj przez chwilę zastanawiałam się, czy nie pójść dzisiaj do pracy. Okazało się, że panie „Doktorki” się bardzo postarały i naprawdę ładnie wykonały ten zabieg, bo siniaka nie ma Dzisiaj pozostał już tylko ledwo widoczny, lekko żółtawy ślad. No i szwy rzecz jasna, ale to wygląda trochę jak strupek, a z daleka jak rozmazany makijaż Ostatecznie jednak pomyślałam sobie, że nie tak często mam okazję dostać czas wolny na rekonwalescencję, więc jeszcze go dziś wykorzystałam.
Stwierdzam, że idealna częstotliwość moich wizyt w Miasteczku winna wynosić 3 tygodnie. Zauważyłam już jakiś czas temu, że dwa tygodnie bez odwiedzin wytrzymuję bez żadnego problemu i czas między jedną a drugą upływa mi w mgnieniu oka. Natomiast, kiedy zbliża się trzeci weekend z rzędu, a ja nie jadę do domu rodzinnego, zaczyna mnie nosić i czuję nadchodzący dołek. Kolejnym objawem jest fakt, że po nocach śni mi się nasz Roki Niestety, jakoś będę musiała wytrzymać bez wizyty, bo mam zajęcia na podyplomówce. Pojadę za tydzień. Już się nie mogę doczekać. No po prostu syndrom przedszkolaka mnie dopada. Jest jeszcze nadzieja, że kolejny tydzień roboczy minie w mgnieniu oka, bo to w końcu przełom miesiąca. Na nudę w pracy wtedy absolutnie nie mogę narzekać.
A tak na koniec to muszę stwierdzić, że ściemniam totalnie. Bo prawda jest taka, że już od dawna chcę o czymś napisać, ale się boję, że zapeszę, albo po prostu odczaruję rzeczywistość. Taki już we mnie strach, przed chwaleniem tego, co jest.