*OGŁOSZENIE*

Witam wszystkich odwiedzających :) Zarówno stałych czytelników, jak i "przelotnych" gości.
Wszyscy są mile widziani, ale proszę pamiętać o tym, że jest to moje miejsce, a więc piszę o czym chcę, w sposób w jaki chcę i jestem jaka chcę być :) Jeśli się komuś to nie podoba, nie musi mnie uświadamiać, jaka jestem niefajna. Przymusu czytania ani lubienia nie ma.
Jeśli jesteś tu nową osobą, zachęcam do pozostawienia śladu swojej obecności w postaci komentarza (zakładka Kredki w dłoń), a jeśli prowadzisz bloga - zostaw adres. Chętnie zajrzę!
Pozdrawiam i życzę miłej lektury :)

piątek, 30 października 2015

Z cyklu "faceci mojego życia": Marcin-kolega :)*

"Marcin-kolega", bo kiedyś w tym cyklu pisałam już o innym Marcinie, więc żeby się nie pomyliło... :)
Wspominałam ostatnio, że podczas spaceru w Miasteczku spotkałam takiego duszka przeszłości... Dlaczego nie ducha? Bo to takie sympatyczne spotkanie było, a z osobą tą wiążą się raczej tylko miłe wspomnienia :) Ale zawsze kiedy o niej myślę, to do głowy przychodzi mi cała masa refleksji i rozważań, co by było gdyby.

Spotkałam Marcina - mojego kolegę z klasy ze szkoły podstawowej. Z Marcinem to było tak, że od razu w pierwszej klasie małej margolce wpadł w oko (oj tak, ja byłam bardzo kochliwa, zawsze musiałam mieć jakiś obiekt westchnień, a pierwszego narzeczonego miałam w przedszkolu, o!). Przez chwilę uganiałam się za nim, żeby dać mu buzi w policzek. I tak nam mijały przerwy, ja go goniłam, a on uciekał i mieliśmy uciechę :) Oj tak, pamiętam, że Marcin był moją fantazją w tamtym czasie :)) Wysyłałam mu walentynki i zawsze chciałam być obok niego. On oczywiście o tym wiedział i przyjmował moje zaloty z pokorą :D Nie wyśmiewał się ani nic z tych rzeczy, ale też nie sprawiał wrażenia zainteresowanego. Pewnie jeszcze nie dojrzał do poważnego związku wtedy :P

Prawdę mówiąc nie wiem nawet kiedy mi przeszło. To znaczy kiedy mi przeszło to zakochanie (choć myślę, że jakbym poczytała swój pamiętnik z tamtego czasu, to bym wiedziała), bo Marcin moim bardzo dobrym kolegą został już do końca podstawówki. Mieliśmy swoją paczkę, do której oboje należeliśmy i zawsze trzymaliśmy się razem. Marcin po prostu zawsze był obok :) Była z niego złota rączka, więc nigdy nie zapomnę, jak na ZPT robiliśmy jakiś schemat z kabelkami i połączeniami elektrycznymi i trzeba było zrobić tak, żeby żaróweczki świeciły (do dziś to dla mnie czarna magia) i Marcin mi to zrobił, bo ja kompletnie nie wiedziałam o co chodzi. Podziwiałam go, że on tak wie co z czym trzeba połączyć - przecież mieliśmy raptem 12 lat. Z kolei gdy mieliśmy 13, też na ZPT mieliśmy gotowanie i pamiętam, że wraz z Marcinem i jeszcze dwiema osobami byliśmy w grupie, w której robiliśmy obiad - zrobiliśmy mielone z ziemniakami i surówką :) Pamiętam również jakieś wycieczki, zabawy, rozmowy na przerwach - zawsze z Marcinem, (mam nawet zdjęcia, które to dokumentują). I kilkoma innymi osobami oczywiście, ale chodzi o to, że nie było okresu, żebyśmy się przestali kolegować. Nawet na komersie (tak się u nas nazywał "bal" na zakończenie podstawówki) siedzieliśmy przy stoliku razem i nieoficjalnie poszliśmy tam jako para. W sensie nie para zakochanych, tylko jako osoby sobie towarzyszące :)

Później nasze drogi się rozeszły, bo poszliśmy do innych szkół średnich, ale spotykaliśmy się od czasu do czasu. Organizowaliśmy jakieś spotkania w większej grupie na przykład. To był też czas kiedy miałam różne perypetie sercowe z powodu jednego chłopaka (zresztą pisałam tu parę razy o Krzyśku). Przechodziłam też przez swego rodzaju bunt - ale nie przeciw rodzicom, tylko raczej właśnie z powodu złamanego serca. Różne rzeczy wyprawiałam i jak tam patrzę na to z perspektywy czasu, to dziwię się, że Marcin jakoś zawsze był obok mnie w taki dyskretny sposób. Na przykład byłam na jakiejś imprezie i o mało nie zrobiłam jakiejś głupoty. Nie pamiętam nawet co to było, ale pamiętam, że byłam o włos, ale wtedy właśnie Marcin wziął mnie za rękę i wyciągnął z tamtej dyskoteki. Był dla mnie niczym anioł stróż - zawsze pojawiał się wtedy, kiedy trzeba było odprowadzić mnie do domu, dopilnować, żebym nie zrobiła niczego głupiego... Nawet kiedy raz Roki mi uciekł (jak był jeszcze małym szczeniakiem) i pobiegłam za nim przerażona, że się zgubił, przyprowadził go kto? No Marcin oczywiście...
Później mieliśmy jakieś dwa lata przerwy i spotkaliśmy się znowu na jakimś spotkaniu klasowym w okrojonym składzie. Poszliśmy na piwo i wtedy znowu przyszedł mi do głowy jakiś głupi pomysł (ja miałam wiecznie głupie pomysły, naprawdę :P) i znowu to Marcin wybił mi go z głowy. A właściwie nawet nie wybił - właśnie na tym to polegało, że on po prostu jakoś tak to robił, że ja o tym pomyśle zapominałam :)) Od tamtej pory zaczęliśmy się trochę częściej spotykać nawet tylko we dwójkę. Jakiś film na komputerze, oglądanie akwarium (Marcin miał rybki), wyjście do wspólnego kolegi - jakoś tak wyszło, że spędzaliśmy razem czas. Dobrze się czułam w jego towarzystwie.
A potem nagle, ni stąd ni zowąd dostałam od niego smsa, w którym wyznawał, że jest we mnie zakochany i chyba zawsze był, odkąd pamięta. Zdębiałam zupełnie i nie wiedziałam co powiedzieć.  O tym już kiedyś tu na blogu pisałam, więc odsyłam Was do tej notki, w której piszę jeszcze o kartkach walentynkowych, których nadawcę dopiero po latach odkryłam :) W każdym razie zgodnie z prawdą napisałam, że nie pozbierałam się jeszcze po zerwaniu z chłopakiem, który był dla mnie bardzo ważny i trudno mi myśleć o kolejnym związku. Rzeczywiście tak było. Niestety trochę nam się ta znajomość posypała, jak to zwykle w takich wypadkach bywa. Marcin się nie obraził ani nic z tych rzeczy, ale przez chwilę nasze relacje się siłą rzeczy ochłodziły. Jakby nie było zraniłam jego dumę, a i ja sama nie chciałam się z nim spotykać tak, jak do tej pory, bo czułam się niezręcznie traktując go tylko jako bardzo dobrego kolegę. Później wymienialiśmy się jeszcze ciepłymi smsami, więc wiedziałam, że jest ok. Ale kontakt urwał nam się na dobre, kiedy wyjechałam na studia. Od tamtej pory tylko raz na jakiś czas wysłaliśmy sobie znajomość na jakimś portalu społecznościowym. Potem on zaczął pracować w tej samej firmie co moja mama, więc od czasu do czasu przekazywała mi pozdrowienia od niego. Wiedziałam, że związał się w końcu z pewną dziewczyną z Miasteczka.
Ostatni raz rozmawiałam z nim chyba osiem lat temu. Przyjechałam kiedyś na weekend z Poznania i szłam z dworca kolejowego, on jechał samochodem, zatrzymał się i odwiózł mnie do domu. Przez jakiś czas rozmawialiśmy jeszcze w samochodzie...
A potem nie rozmawialiśmy aż do ubiegłego tygodnia. Marcin zawołał mnie a w jego głosie słychać było autentyczną radość z tego spotkania. Ja też się ucieszyłam :) Bardzo. Nie mogliśmy się nagadać. Ja z Wikingiem w wózku, on właśnie był w ferworze przedślubnych przygotowań, bowiem nazajutrz właśnie brał ślub :) Poruszyliśmy chyba wszystkie możliwe tematy, a moglibyśmy jeszcze tak długo, niestety musieliśmy się rozstać i każde z nas musiało wrócić do swojego życia.

Marcin zapewne szybko o tym spotkaniu zapomniał, bo jego myśli zaprzątały ważniejsze sprawy i najpiękniejszy dzień w jego życiu :) Wiecie, że przyszło mi nawet do głowy, żeby przejść się na ślub, ale za późno o tym pomyślałam i nie miałam niestety nic odpowiedniego do ubrania przy sobie (brali ślub w kościele w Przymieście, a ja wtedy tam byłam przecież i wujkowi sprzedałam Wikusia). I niech sobie teraz żyją długo i szczęśliwie, naprawdę życzę Marcinowi szczęścia :) 
Niemniej jednak przyznaję, że we mnie to spotkanie poruszyło jakąś sentymentalną nutę. Zaczęłam wspominać, kojarzyć pewne fakty, analizować różne sytuacje. To skłoniło mnie do snucia wspomnianych wcześniej refleksji pod tytułem "co by było gdyby..." :) Nic strasznego, żadne tam myśli rewolucyjne, ot, po prostu przy okazji takich spotkań tego rodzaju myśli same mi do głowy przychodzą :) Ale podzielę się już z Wami nimi jak tylko Wiking znowu pójdzie spać, bo teraz muszę już kończyć :)

czwartek, 29 października 2015

Powiew beztroski.

Dokładnie rok temu pisałam notkę z krótkim sprawozdaniem z naszych wakacji. Ostatnich takich wakacji. Słowo "ostatnie" spowodowało, że pojawiły się pewne protesty ze strony kilku osób, ale dziś wiem, że nie pomyliłam się . Wtedy mogłam sobie wszystko tylko wyobrażać, ale dzisiaj już mam pewność, że to naprawdę był ostatni urlop w takiej formie i nie ma co udawać, że jest inaczej...

Znowu więc będzie dzisiaj sentymentalnie (chyba cały cykl takich notek się szykuje, bo jeszcze przecież o duchach nie skończyłam :)), bo wspominam te ostatnie dni października 2014 z ogromną nostalgią. Pojechaliśmy z Frankiem do Wisły, po sezonie, ale jednak i tak wakacje mieliśmy jak najbardziej udane. To był cudowny czas i tak naprawdę radość z tamtych chwil zakłócała mi tylko cukrzyca i fakt, że musiałam zastanawiać się, co mogę zjeść na obiad. Dziś tamto wydaje mi się tylko drobnym zmartwieniem i nawet myślę o tym z lekkim rozrzewnieniem...
To był ostatni raz, kiedy byliśmy gdzieś tylko we dwoje. Kiedy mogliśmy myśleć tylko o sobie i nie zastanawiać się nad tym, jak rozplanować wycieczkę, żeby nie było problemu z karmieniem, przewinięciem, spaniem... (to tylko takie przykłady, chodzi o sam fakt). Kiedy w ogóle mogliśmy się skupić tylko na sobie i bliskości między nami. To się już nie powtórzy przez wiele, wiele lat. A przypuszczam, że nawet jak już będziemy urządzać sobie wycieczki na emeryturze, to nie jest wykluczone, że będziemy myśleć o naszym dorosłym dziecku ;) Ale któż to teraz wie? :)

Rzecz w tym, że przez najbliższe lata nigdzie się na dłużej tylko we dwoje nie wybierzemy. Nie będzie możliwości, żeby na parę dni zapomnieć o dziecku i skupić się tylko na sobie. Z tego powodu tęsknię trochę za tym zeszłorocznym wypoczynkiem, kiedy mimo wszystko człowiek był trochę bardziej beztroski. Jednak poczucie odpowiedzialności za jeszcze jedną osobę - w dodatku tak bezbronną na razie - odciska się zdecydowanie na naszej świadomości. I podświadomości. Tak naprawdę trochę trudno mi to opisać. I myślę, że to dlatego, że paradoksalnie już nie wyobrażam sobie jakby to było bez Wikinga :)
Brak mi trochę tamtych chwil. Kiedy mogliśmy sobie wyjść wieczorem, potrzymać się za rękę w pizzerii, pograć w bilarda, zrobić sobie długą wycieczkę nie zastanawiając się nad tym, żeby zabierać ze sobą akcesoria niezbędne do nakarmienia malucha na przykład. Albo po prostu pograć w karty lub poczytać na ławce w parku ;) Brak mi tego, żeby budzić się samemu i mieć możliwość poleżenia w łóżku i pogapienia się w sufit - nawet jeśli dziś budzę się o tej samej porze, co rok temu, to jednak jest inaczej.
Brak mi tego, ale jednocześnie cieszę się na kolejne lata, kiedy to będziemy wyjeżdżać we trójkę. Na razie Wiking ma za sobą dopiero jedne "prawdziwe" wakacje, kiedy to byliśmy w Kampinosie, ale to też nie były wakacje we trójkę, bo Franek nie miał urlopu. Nie żałujemy jednak, bo wiemy, że najlepsze przyjdzie dopiero, kiedy Wikuś będzie już więcej rozumiał. Nie mogę się doczekać, kiedy będziemy razem spacerować brzegiem morza albo jakąś górską doliną... Kiedy pokażemy Wikingowi jakiś piękny krajobraz albo majestatyczny zamek. Wszystko jeszcze przed nami i naprawdę bardzo się na to cieszę, mimo, że jednocześnie mam w sobie tę tęsknotę za tym co było rok temu. Kiedy próbuję te swoje uczucia jakoś przeanalizować i zracjonalizować stwierdzam, że po prostu w życiu chyba na wszystko po prostu przychodzi czas i tak jak trudno było mi się pożegnać ze studenckim życiem, chociaż jednocześnie już go nie chciałam, tak teraz trudno jest mi tak zupełnie zapomnieć o beztroskich chwilach pierwszych lat małżeńskich. Przy tej okazji muszę powiedzieć, że ogromnie się cieszę, że mieliśmy ten czas dla siebie. Wiem, że niektórzy na dziecko decydują się od razu po ślubie i chociaż absolutnie szanuję ten wybór, to muszę powiedzieć, że nigdy tego nie rozumiałam - a teraz jestem wręcz pewna, że na pewno bym tego nie chciała. Ale podkreślam, że każdy ma swój sposób na życie i najważniejsze jest, żeby czuł się szczęśliwy i spełniony a są przecież pary, dla którego dziecko jest dopełnieniem szczęścia małżeńskiego i ja to szanuję.

Przy okazji tych wspomnieć, włącza mi się projekcja jeszcze jednego filmu z przeszłości. Końcówka października 2012... Wtedy tak podejrzewałam, dziś już jestem pewna- to były wakacje mojego życia! Nasza podróż poślubna na Fuerteventurę była wspaniała. Jeszcze dziś widzę nas siedzących na tarasie w hotelu - Franek w koszuli w kratkę, ja w czerwonej sukience. Sączyliśmy drinki i spoglądaliśmy w stronę oceanu a chłodna bryza rozwiewała nam włosy. Byliśmy szczęśliwi, pełni nadziei na przyszłość i zwyczajnie zadowoleni ze swojego życia. I to wtedy byliśmy chyba najbardziej beztroscy w życiu. Nie wiem, czy tamto uczucie kiedykolwiek wróci... Trochę inaczej poukładało nam się życie od tego, jak je sobie wtedy planowaliśmy, choć nie mogę powiedzieć, że wyszliśmy na tym bardzo źle. A liczę, że będzie jeszcze lepiej. Niemniej jednak do tamtego hotelu i tamtego czasu wróciłabym jeszcze chętniej... :) To była podróż mojego życia, można nawet powiedzieć, że spełnienie moich marzeń, choć chyba nawet nieuświadomionych :) A nawet tego porządnie nie opisałam tu na blogu, bo zbiegło się to z jakimś kryzysem twórczym. Być może jak wrócę do Podwarszawia otworzę na komputerze folder ze zdjęciami z tamtych wakacji i trochę powspominam. Może nawet się tymi wspomnieniami z Wami podzielę.

***
Przełom października i listopada może być jednak pięknym czasem. Zwłaszcza jeśli pogoda dopisuje i jest taka, jak w ostatnich dniach :) 
A dziś dzień szczególny, bo nasza kochana Dorotka obchodzi trzydzieste urodziny :) Jeszcze jej nie wysłałam życzeń, bo zastanawiam się, jak ubrać w słowa to wszystko, co o niej myślę i czego jej życzę. Oczywiście poza jednym wyznaniem, które jest zawsze obowiązkowym przy takich okazjach. W końcu gdyby ona któregoś razu w moje urodziny nie napisała mi, że mnie kocha, to bym się bardzo zaniepokoiła ;))

wtorek, 27 października 2015

O duchach z przeszłości...

Wspominałam ostatnio, że o tym będzie.
Spaceruję sobie z tym Wikusiem w wózku po Miasteczku, rozglądam się i rozmyślam... Miasteczko to jest naprawdę małe miasteczko, nie ma tu za bardzo gdzie chodzić, dwa kroki w prawo, dwa kroki w lewo i już trzeba zawracać. Chodzi się więc cały czas tymi samymi utartymi szlakami. Tymi samymi, którymi chodziło się piętnaście lat temu. A to oznacza, że za każdym rogiem kryją się wspomnienia. Trudno jest mi się im oprzeć, bo tak naprawdę Miasteczko wiąże się dla mnie jedynie ze wspomnieniami. Prawda jest taka, że przestałam tu żyć, kiedy skończyłam 19 lat. Może nawet trochę wcześniej, bo w wieku lat 17 przeprowadziłam się do Przymiasteczka i mieszkałam z wujkiem i dziadkiem, do domu przyjeżdżając tylko na weekendy albo jak miałam problem z matematyką lub fizyką i tata musiał mi wytłumaczyć to i owo ;)
W każdym razie w pewnym momencie przestałam mieć tutaj jakiekolwiek sprawy - przyjeżdżałam do rodziców i tyle. Natomiast we wcześniejszych latach działo się dużo. Ileż to ja kilometrów zrobiłam szlifując miasteczkowe chodniki... Ileż jaj wysiedziałam przesiadując  na ławkach - najczęściej pod oknami obiektów moich westchnień (nie no akurat tylko w jednym przypadku byłam tak jawnie zauroczona :P)... Najciekawsze jest to, że teraz często tych ławek już nawet nie ma, a ja je nadal widzę... 
Są momenty, kiedy niemal widzę również samą siebie jako nastolatkę. To jest jak taka projekcja filmu w muzeum interaktywnym. Wspominam bardzo intensywnie i czasami trudno mi uwierzyć, że od tej margolki, której wyobrażeniowo-wspomnieniowy obraz nakłada mi się na rzeczywistość dzieli mnie cała przepaść doświadczeń i zdarzeń. I znowu wtedy nachodzi mnie takie irracjonalne pragnienie, żeby pobiec do niej jak do dobrej koleżanki i opowiedzieć jej wszystko - jak to będzie i które zmartwienia warto sobie podarować...

Miasteczko bardzo się zmieniło. Brakuje mi co prawda niektórych miejsc, które niegdyś służyły jako kryjówki przed wścibskim okiem wrogów-dorosłych :P, a teraz są zagospodarowane, ale prawda jest taka, że zmieniło się na lepsze, głównie dzięki funduszom europejskim. Moi rodzice, którzy żyją tu na co dzień i nigdy Miasteczka nie polubili (głównie ze względu na małomiasteczkową mentalność, która w tym miejscu jest naprawdę bardzo specyficzna) nie dostrzegają tego tak wyraźnie jak ja, która jestem bardziej obiektywna. Wybudowano nową, ogromną szkołę, dwie, które istniały wcześniej wyremontowano, powstał kompleks rekreacyjno sportowy, osiedle mieszkaniowe zostało odnowione (jestem zachwycona, bo każdy blok jest pomalowany na inny kolor i jest taaak kolorowo)... Park, do którego chodziłyśmy z Juską i Dorotą, kiedy odwiedzały mnie 3 maja (to taka coroczna tradycja była) i siedząc po turecku na trawie popijałyśmy piwko i jadłyśmy lody z kubeczka został odświeżony i powstała tam siłownia pod chmurką... Tak naprawdę zostało jeszcze jedno miejsce do odnowienia, które chyba planowane jest na przyszły plac zabaw, ale na razie niestety okupowane jest przez miasteczkową żulernię (no gdzieś się muszą spotykać, skoro cała reszta miasta została odnowiona i zabezpieczona monitoringiem), choć liczę na to, że za jakiś czas i to się zmieni. 

Łapię się na tym, że spacerując, rozglądam się dookoła, szukając osób, które niegdyś można było zawsze spotkać w poszczególnych miejscach. Wiadomo było gdzie kogo można zazwyczaj znaleźć. Widzę z daleka jakąś grupkę chłopaków i wydaje mi się, że wiem kto tam stoi - rozpoznaję sylwetkę, sposób chodzenia, charakterystyczne gesty.. A potem okazuje się, że to zupełnie obce małolaty... Dokonuję w głowie szybkich obliczeń- mogą mieć teraz 15-17 lat, czyli urodzili się, mniej więcej wtedy, gdy ja tyle miałam - nie ma szans, żebym ich kojarzyła.
Kiedyś znałam wszystkich snujących się po mieście, okupujących ławki, parki i boiska. Teraz są to obce twarze. Skończyły się już nawet czasy, kiedy czasami w rysach twarzy jakiegoś młodzieńca ze zdumieniem dostrzegałam buzię chłopca, którego mgliście przypominałam sobie z podstawówki, z czasów, kiedy byłam w ósmej klasie, a on był pierwszakiem - buzię na tyle słodką, że zwróciłam na nią uwagę i ją zapamiętałam*. Teraz przeżywam niejednokrotnie szok, kiedy widzę, że te "maluszki" mają już swoje rodziny (prawda jest taka, że jeśli młodzież zostaje w Miasteczku, to szybko zakłada rodzinę - jak za czasów naszych rodziców, jeśli ktoś stąd ma 25 lat i nie założył jeszcze rodziny zwykle oznacza, że na co dzień nie mieszka w Miasteczku, tylko wyjechał do większego miasta lub za granicę:).
Rozglądam się za tymi samymi osobami, za którymi rozglądałam się piętnaście lat temu. I dopiero po chwili dociera do mnie, że dla nich czas się nie zatrzymał, podobnie jak dla mnie :) To prawda, że Miasteczko - nawet zmienione - chyba już zawsze pozostanie dla mnie miejscem dzieciństwa i okresu dojrzewania i zawsze będę miała wrażenie, że cofam się w czasie, gdy będę chodzić jego ulicami. Ale inni tutaj żyją - mają swoje rodziny, pracują, robią zakupy, prowadzą takie samo życie, jakie ja prowadziłam najpierw w Poznaniu a teraz w Podwarszawie - a przecież nie chodzę bez celu po mieście, nie wystaję w parkach i przy ławeczkach :) Oni także dorośli. A bardzo często, podobnie jak ja - wyjechali. Miasteczko się zestarzało, bardzo. Ale oczywiście niektórzy zostali - zdziwiona dowiaduję się potem przypadkiem, że na przykład mieszkają w bloku, w którym nigdy nie miałam żadnych znajomych, bo to miejsce kojarzone było jako blok emerytów... Cóż, nastąpiła wymiana pokoleniowa.
Mimo wszystko, rzadko spotykam nawet tych, którzy zostali. Z jednej strony się cieszę, bo chyba niektórych duchów nie chciałabym wywoływać, a przynajmniej wolałabym nie stawać z nimi twarzą w twarz. Z drugiej, cały czas czuję się dziwnie z tym, że dla mnie to jest tylko miasto przeszłości, dla innych - to teraźniejszość i obecne życie... Nie wyobrażam sobie żyć tu na co dzień i chyba dlatego właśnie jestem taka zdziwiona, że dla innych jest to normalne :)
Ostatnio jednak przechodziłam ulicą i nagle usłyszałam, że ktoś bardzo ucieszony woła "cześć margolka!". Odwróciłam się i zobaczyłam szeroko uśmiechniętego duszka przeszłości, o którym napiszę przy kolejnej okazji, bo warto ;)

* Z ogromnym sentymentem wspominam, że kiedy byłam w ósmej klasie, miałam wielbiciela z czwartej :) Prawda jest taka, że to ja go przyuważyłam chyba ze dwa lata wcześniej - mieliśmy czasami dyżury w budynku, gdzie miały lekcje młodsze klasy. Był tam taki jeden sympatyczny rozrabiaka ze śliczną buźką. Nie wiem nawet, czy  nie powiedziałam mu przypadkiem, że jak dorośnie, to będzie z niego przystojniak :P Nie pamiętam jak to się stało, że zyskałam jego sympatię, ale wiem, że on i jego kolega (też fajny) przychodzili później do mnie i mojej koleżanki prawie na każdej przerwie :) Widać było, że wpatrzeni są w nas jak w obrazek, chyba imponowało im to, że mają takie "dorosłe" koleżanki, zwłaszcza, że działałyśmy w samorządzie szkolnym. Wtedy to naprawdę było coś mieć takie znajomości ;) A nam bardzo pochlebiało, że byłyśmy obiektem westchnień takich sympatycznych chłopaczków. Pamiętam, jaki szok przeżyłam parę lat temu, kiedy uświadomiłam sobie, że ten dwudziestolatek, który śmignął właśnie obok mnie na rowerze i to tamten czwartoklasista! Trudno było mi oswoić się z myślą, że on dorósł, podobnie, jak ja ;))

poniedziałek, 26 października 2015

Kumulacja, czyli lęki, skoki, zęby i...

Wiking ostatnio bywa bardzo niespokojny a do tego ma bardzo zmienne humory. Potrafi bawić się na całego, sprawiając wrażenie, jakby zapomniał o całym świecie, a potem nagle wybuchnąć głośnym płaczem, którego nie koi nawet przytulanie ani noszenie. Nie chce w tym momencie ani jeść, ani pić, a rękę podającą mu smoczek zdecydowanie odpycha! Płacz jest głośny i wręcz słychać w nim złość. Albo w drugą stronę - marudzi, jęczy, płacze, czasem histeryzuje, a potem jakby ktoś palcami pstryknął - szeroki uśmiech, gardłowe hihihi, energiczne raczkowanie po całym mieszkaniu i jakieś absolutnie absorbujące zajęcie - na przykład pożeranie własnej skarpetki albo zabawa z mamą pod tytułem "ja będę rzucał czapeczkę na podłogę, a ty mi ją podasz! I tak sto razy - hihihi"

Niestety w ostatnim czasie Wiking ma nawroty stanu określonego przeze mnie dawno temu jako "nieodkładalność" :) To pojawiło się również mniej więcej dwa tygodnie temu i niestety bywa bardzo problematyczne. Wiking dosłownie trzyma się mamusinej spódnicy (a właściwie spodni) - potrafi się bawić z całym zaangażowaniem aż nagle podnosi głowę, patrzy na mnie, robi podkówkę i... buuuuu, płacze...  Podchodzi do mnie, staje obok i obejmuje moje nogi albo szarpie moją garderobę, czasami wyciąga też rączki. Oczywiście biorę go wtedy na ręce, bo trudno inaczej zinterpretować ten gest. Ale czasami jest to bardzo kłopotliwe, bo Wiking takie ataki nieodkładalności miewa często w sytuacjach, kiedy albo chcę iść do łazienki, albo coś zjeść, albo naszykować jedzenie jemu, albo przygotować nas do wyjścia na spacer itp.

Na całe szczęście często wcale nie chodzi mu o to, że to mama koniecznie musi być obok! Podobnie reagował na odejście Franka (marudził, więc Franek podszedł do niego i zaczął go zabawiać, kiedy Wiking zajął się klockami, Franek delikatnie wstał i chciał się oddalić, bo wyglądało na to, że dziecko jest całkowicie zaabsorbowane zabawą, ale nic z tego). Poza tym zauważyłam, że on się tak zachowuje tylko wtedy, kiedy jestem z nim sama! W weekendy ma bardzo dobry humor. Podobnie jest popołudniami, kiedy moi rodzice wracają z pracy albo kiedy przyjeżdżają wujek z dziadziem. Wiking przez dwie godziny potrafi być tak cichy, że muszę raz po raz sprawdzać, co się dzieje i czy dziecko przypadkiem nie zniknęło. Nie, wcale nie zniknęło, tylko bawi się w najlepsze swoimi zabawkami... Ewidentnie więc wcale nie chodzi mu o matkę, tylko o towarzystwo w ogóle. Im więcej ludzi, tym lepiej. Kiedy jestem z nim sama, ma oczywiście momenty, kiedy zajmuje się sobą, ale są one dużo krótsze niż jeszcze niedawno. Mam jednak nadzieję, że mimo wszystko jest to stan przejściowy...

Drugim problemem jest to, że niepokój Wikinga objawia się głównie wieczorem i w nocy. Bywa, że przez kilka dni z rzędu zasypia bez większego problemu, a potem znowu przez kilka dni jest z tym problem. Pół biedy, jeśli się chce wtedy bawić (choć oczywiście trochę mnie to denerwuje, bo to w końcu mój "czas wolny" :)), gorzej jeśli widać, że chce spać, ale się przed tym broni i płacze. W ogóle sypia dość niespokojnie. Na przykład jak już zaśnie bezproblemowo, to potrafi się po godzinie, dwóch obudzić z głośnym, jakby przestraszonym płaczem. Zwykle wystarczy go przytulić i zasypia z powrotem, ale zdarza się, że zanosi się płaczem i przez chwilę absolutnie nic nie pomaga i dopiero po paru minutach energicznego chodzenia z nim na rękach (zwykle rękach Frankach, chyba chodzi o to, że powierzchnia do przytulania jest większa, no i ramiona jednak silniejsze) się uspokaja i nagle śladu po tym płaczu nie ma, a wręcz zaczyna się uśmiechać i wierzgać nóżkami, co jest oznaką zadowolenia.

W nocy też różnie bywa. Nigdy nie mieliśmy większych problemów z nieprzespanymi nocami (choć Wiking prawie zawsze się budził przynajmniej dwa razy na jedzenie), a od jakiegoś czasu Wikuś w nocy się bardziej kręci, popłakuje i ewidentnie chce, ale nie umie zasnąć. Czasami musimy się ratować nawet podaniem mu butelki z mlekiem. Ogólnie nie jest najgorzej, bo nie chodzę niewyspana, ale zdecydowanie coś jest na rzeczy, co utrudnia Wikingowi spokojny nocny wypoczynek.

Mam na te zachowania kilka teorii.
Po pierwsze - wspominałam jakiś czas temu, że Wiking chyba przechodzi przez coś w rodzaju lęku separacyjnego. Ominęło nas to w okolicach siódmego miesiąca, przyszło z opóźnieniem. Świadczyłaby o tym ta niechęć przed zostaniem samemu w pomieszczeniu, niesamowita czujność na to, czy ktoś się nie próbuje ostrożnie ewakuować, trzymanie się kurczowo moich nóg i głośny protest, gdy próbuję zostawić go samego w łóżeczku (wcześniej nie było z tym problemu). I tak nie jest najgorzej, bo tylko w niektórych momentach jedynie mama jest lekiem na całe zło, w większości przypadków wystarczy ktokolwiek, kto się nim zajmie.

Po drugie - siódmy skok rozwojowy i "czarny czas" jak ja to nazwałam, który może pojawić się na przełomie 41 i 42 tygodnia życia dziecka. U nas właśnie wtedy nastąpiło pewne pogorszenie w zachowaniu Wikinga, choć pewne symptomy występowały już wcześniej. Tę tezę potwierdza na przykład fakt, że Wiking znowu sobie przypomniał, że jest małym ssakiem i ciągle domaga się piersi. Czasami lubi sobie przy niej przysnąć. Widać, że często nie chodzi mu wcale o to, żeby zjeść, tylko żeby się poprzytulać. Podchodzi do mnie, wstaje i szarpie mnie za sweter, jednocześnie kierując główkę w kierunku mojego biustu i stukając w niego nosem :D I jak tu się oprzeć takiej prośbie? :D

Po trzecie -  ząbkowanie. Tak jest, Wikuś dojrzał do tego, żeby w dziesiątym miesiącu życia, wypuścić wreszcie na świat swoje pierwsze ząbki :) Mam nadzieję, że będą tak mocne, jak zapowiadają nam wszyscy, którzy potwierdzają, że im później tym lepiej i mam nadzieję, że jest to wystarczająco późno ;) Coś białego na dziąśle zauważyłam półtora tygodnia temu, teraz już prawa dolna jedynka już się przebiła (choć nadal jest malutka), a lewa jest w drodze. Nie wiem, na ile ząbkowanie ma wpływ na zachowanie Wikinga - nasłuchałam się i naczytałam tak dużo o tym, jaki to może być trudny czas dla dziecka i rodziców, że ciągle wyobrażam sobie, że to jednak powinno wyglądać gorzej. U nas jest ten niepokój, marudzenie w ciągu dnia i od czasu do czasu jakiś napad płaczu. To oczywiście męczy, ale obiektywnie rzecz biorąc, wydaje mi się, że wcale nie jest tak źle. Z jednej strony więc może ominie nas zębowa katastrofa, z drugiej, może dopiero nadejdzie :)

Po czwarte - może to być kombinacja jedynki z dwójką, czyli jakieś lęki związane z rozwojem. Być może Dzieciak przetwarza duże ilości wrażeń, które ma w ciągu dnia i potem w nocy jest niespokojny, może ma złe sny. W dzień z kolei może czasami ma za dużo bodźców. Trudno powiedzieć.

Po piąte - nie wykluczam oczywiście również tego, że Wikuś po prostu odnotował, że nie jest u siebie i że nie ma obok taty. Jest mu tu dobrze, to widać, ale przecież każdy tęskni za swoim domem i swoimi zabawkami prawda? :))

Nie wiem tak do końca, co temu naszemu Wikusiowi dolega, ale być może wszystko, o czym wspomniałam ma jakiś wpływ. 

Z jednej strony jest to bardzo uciążliwe i mam trudne momenty - szczególnie rano, kiedy muszę iść do łazienki a mały mnie nie puszcza. Poszłabym z nim, ale za bardzo interesuje go wnętrze muszli klozetowej, którą potrafi już otworzyć i kończy się na tym, że wyje biedaczek pod drzwiami :(, bo wyrodna matka go zostawiła - na szczęście tylko na chwilę :))
A z drugiej strony stwierdzam, że naprawdę nie jest wcale tak źle. Tak sobie myślę, że w gruncie rzeczy jak na taką kumulację, to radzę sobie dobrze, a może nawet rewelacyjnie :) Znoszę to wszystko całkiem nieźle. Nie wiem, być może po prostu się już mocno uodporniłam, być może Wikuś jest taki fajny przez większość czasu, że to wystarcza, aby łagodzić skutki tych niefajnych momentów. A może jestem zwyczajnie silniejsza, a mocy dodaje mi myśl, że jednak nic nie trwa wiecznie. I ta, że niejedna trudna przeprawa jeszcze przed nami, więc nie można się tak łatwo załamywać.
Powiem Wam, że widzę różnicę w moim podejściu. Teraz nawet jeśli ogarnia mnie zwątpienie to jest ono chwilowe i trwa tylko tyle, ile napad gorszego humoru Wikusia. Kiedy jemu przechodzi (na szczęście zwykle dość szybko) i ja zapominam o tym, że coś mi przeszkadzało. A wcześniej przecież zawsze w takich gorszych okresach było tak, że miałam zły nastrój przez dłuższy czas, bo dołowałam się i stresowałam każdą niedogodnością i nawet kiedy było dobrze, już na zapas martwiłam się co będzie za godzinę, dwie, wieczorem, jutro... Teraz mam w sobie wewnętrzny spokój i mam nadzieję, że mnie nie opuści! Nawet kiedy będę już u siebie. 
Bo oczywiście to, że jestem teraz u rodziców też bardzo dobrze na mnie wpływa. Co prawda ten gorszy nastrój Wikinga zaczął się jeszcze w Podwarszawie (co też wskazywałoby na to, że nie chodzi tylko o tęsknotę za tatą) i wtedy też sobie z tym radziliśmy, ale ja w Miasteczku w ogóle zawsze czuje się dobrze. A przecież nie ma jak u mamy - o czym już chyba nawet Wiking się przekonał :)

*** Ale tak abstrahując już od tych gorszych momentów - zazwyczaj jednak Wikuś jest przekochany. I na przykład dzisiaj mieliśmy wspaniały dzień. Co prawda znowu z pobudką o 5:00 (czy jest szansa, że on się przestawi, czy tak będzie do końca marca? :P), ale wspaniale spędziliśmy razem dzień. I owszem, okazuje się, że z takim maluchem można już miło spędzać dzień (tak, dla mnie to też była abstrakcja! :) Bawiliśmy się w kosi-kosi łapki, w akuku, w ence-pence. Poczytałam mu trochę, potańczyliśmy razem, bawiliśmy się klockami i piłeczką pingpongową (wymiata!) Powiem Wam, że nawet mi aż tak bardzo nie przeszkadza, jak się Wiking rzuca na moją twarz z otwartą buzią i ślini mnie na potęgę. Tak, tak, dziąsła go swędzą - ale ja tam wolę myśleć, że to w jego wykonaniu buzi :D

***
Tak czy inaczej, trzymajcie za nas kciuki. Za Wikinga, żeby mu żadne strachy i bóle nie dokuczały, i żeby dobry nastrój trzymał się go jak najdłużej i jak najczęściej. Za mnie, żebym nie poddawała się chwilom zwątpienia, żeby siła i determinacja mnie nie opuszcza, i bym cały czas miała takie podejście jak teraz :) I za naszą rodzinkę, żebyśmy się po prostu nie dali i bardzo się kochali :D 
(nie mogłam się oprzeć :P)

niedziela, 25 października 2015

Stare kąty w nowym wydaniu.

Ha! Zapobiegliwie położyłam się wczoraj normalnie o 22, bo wiedziałam, że Wiking ma w nosie przestawianie zegarków i fakt, że śpimy godzinę dłużej (godzinę dłużej? A po cholipę? - myśli sobie zapewne moje dziecię, echh, czy on się nie mógł wrodzić w tatusia w tej kwestii? :)) i oczywiście obudził się o 6tej. Również czasu starego. Dzięki temu byłam wyspana, mimo, że zegarek wskazywał godzinę 5 :)

To nie jest tak, że skoro jestem w Miasteczku to mam nagle tyyyle czasu i labę, bo się wszyscy Wikingiem zajmują :) Przez większą część dnia nic się nie zmieniło, bo moi rodzice pracują i mama wraca dopiero po 15, kiedy to pomaga mi znieść wózek i wychodzę na spacer. Rodzice nie rzucili wszystkiego, bo wnuczek przyjechał, tylko prowadzą normalne życie i mają na głowie mnóstwo obowiązków domowych tak, jak dotychczas. W dodatku wcześniej tata był na delegacji i teraz musi nadrabiać zaległości na ogródku, żeby przygotować go przed zimą, więc od razu po pracy każdego popołudnia leci na działkę.  Siostra na co dzień mieszka w Krakowie, więc wpada tylko w weekendy. Wobec tego przez większość czasu i tak to ja się zajmuję Wikingiem, a jeśli chodzi o domowe sprawy to są rzeczy, którymi muszę się zajmować w domu, a których tu robić nie muszę, ale za to doszły inne. Niemniej jednak oczywiście sam fakt, że jestem w Miasteczku działa na mnie pozytywnie. 
Ale przyjeżdżają do nas również co parę dni wujek z dziadkiem i wtedy mam labę :P Mam jakieś dwie godzinki popołudniu, kiedy to dziadzio siedzi w fotelu i rozmawia z Wikingiem, a wujek się z nim bawi, a kiedy zaczyna marudzić w porze przedkąpielowej, nosi go na rękach. Oczywiście bywa, że tę labę wykorzystać muszę na przykład na prasowanie, ale zawsze udaje mi się uszczknąć coś dla siebie z tego wolnego czasu.

Wczoraj za to chyba pierwszy raz od narodzin Wikinga miałam naprawdę luźny dzień! Moi rodzice pojechali w głąb Opolszczyzny, żeby zrobić porządek na grobach moich dziadków przed zbliżającym się Świętem Zmarłych. Miałam do wyboru zostać z Wikingiem albo pojechać do Przymiasteczka. Wybrałam to drugie. Najpierw pojechaliśmy do wujka, który wziął Wikusia w obroty - bawił się z nim klockami, czytał książeczki, pokazywał jak się myje balkon i wiesza pranie (choć to akurat Wiking dobrze zna i jak zwykle wziął się za pomaganie - Wikuś uwielbia wyciągać mokre ubrania z miski :)). Potem przeszliśmy spacerem do dziadka. Tam zjedliśmy obiad i znowu miałam chwilę, żeby trochę sobie posiedzieć przy komputerze i poczytać. A później wujek zabrał Wikinga na ponad dwugodzinny spacer :) O tak, wczoraj sobie trochę odpoczęłam! Kurczę, szkoda, że wujek tak daleko mieszka, bo jako że nie ma swojej rodziny, ma najwięcej wolnego czasu i chętnie zajmowałby się Wikingiem jako dziadko-wujek :) Dla mnie i mojej siostry zresztą przecież też był prawie jak drugi tato :)

Ostatecznie większość dnia spędziliśmy wczoraj w mieszkaniu dziadzia i rozmyślałam o tym, jak historia cały czas zatacza koło. To było mieszkanie, po którym pięćdziesiąt lat temu biegała dwójka małych dzieci - moja mama i wujek. Dwie dekady później pojawiły się kolejne - ja i moja siostra. Mam zdjęcia jako kilkumiesięczny berbeć tym pokoju - jak siedzę, bawię się, stawiam pierwsze kroki - po którym wczoraj raczkował Wiking. Dziwne to dla mnie trochę doświadczenie, bo to jedyny dom, który w mojej rodzinie pamięta kilka pokoleń. Wujek wczoraj zniósł z drugiego piętra wózek i Wikinga, a ja schodziłam za nim w kapciach, z kocykiem, następnie otuliłam Wikinga, pomachałam mu i wróciłam do domu. Tak samo zapewne robiła moja mama trzydzieści lat temu - w tym samym miejscu :) Wujek spacerował z Wikusiem w tych samych miejscach, w których przez wiele lat spacerował ze mną i siostrą. Chyba też się już nie może doczekać aż wsadzi Wikinga na rower :P Przymiasteczko jest mi zdecydowanie bliższe jako miejsce niż Miasteczko. Ale spacerując po Miasteczku też czuję, jak dopadają mnie duchy przeszłości - choć nieco innego rodzaju. O tym jednak innym razem, bo Wiking się właśnie powoli budzi ze swojej - jakżeby inaczej - 30 minutowej drzemki*. 
Słowo daję, to dziecko za chwilę będzie potrzebowało nie więcej niż osiem godzin snu na dobę :P - trzymamy się tego, że to przypadłość dzieci inteligentnych. Hmm, ja też zawsze mało spałam. Mogę chyba nieskromnie przyznać, że choć wad mam sporo, to głupota wrodzona nie jest chyba jedną z nich prawda?  O nabytej pogadamy kiedy indziej :D

*notkę napisałam trcohę wcześniej niż została opublikowana

sobota, 24 października 2015

Słomiany wdowiec i pranie.

Na wstępie zaznaczam, że notka zawiera słowo niecenzuralne :P

Wiecie, że Franek jest całkiem niezły w zajmowaniu się domem. Sprząta, gotuje, robi zakupy. Jeśli chodzi o to pierwsze, to naprawdę robi to zdecydowanie lepiej ode mnie. Ja mogę segregować i układać, ale pucowanie i szorowanie mnie denerwuje, mąż zaś robi to perfekcyjnie. Dawno temu, kiedy podejmowaliśmy decyzję o wspólnym zamieszkaniu, ustaliliśmy ogólny podział obowiązków. Wynikało z niego między innymi, że pranie i prasowanie należy do mnie. Niemniej jednak, od czasu do czasu Franek zostaje w domu sam na dłużej i sam musi prać swoje brudy. Całkiem nieźle mu to teraz idzie. Ale ma przechlapane, bo cały czas wypominam mu jedną wpadkę sprzed kilku lat...
Franek mnie zabije za tę notkę :P Ale ponieważ wczoraj, robił w domu wielkie sprzątanie i miał się zabrać też za pranie, przypomniała mi się tamta sytuacja, której nigdy nie opisałam, bo uległam prośbom Franka, żebym na razie tego nie pisała, bo on się wstydzi :P I to "na razie" przeciągnęło się na kilka lat :P Ale myślę, że po takim czasie nabrał już do tego dystansu i mi odpuści. Choć w naszych rodzinach ta opowieść nadal krąży jako anegdotka ;))

A było tak... 
Wyjechałam na jakiś dłuższy weekend do Miasteczka, Franek chodził do pracy i któregoś dnia okazało się, że nie ma czystej koszuli do munduru.W tym celu zadzwonił do mnie po instrukcję obsługi pralki (która wtedy była nowym zakupem, pamiętacie Pralkówkę? ;))
No to tłumaczę: podziel najpierw ubrania na kupki według kolorów, jak to zrobisz, to będzie można prać... i robisz tak...wsypujesz najpierw proszek.. tak nie za dużo, do tej drugiej kreski na miarce..., wsypujesz do środkowej przegródki... no a teraz płyn do płukania, możesz trochę rozcieńczyć z wodą... wlewasz do ostatniej dziurki... masz? no to teraz zapinasz bęben, zamykasz pralkę i musisz ją nastawić... ustawiasz temperaturę.. i pokrętło na odpowiedni tryb, tak może być ten szybki... nie, nie musisz włączać żadnych dodatkowych opcji.. Ok, no to jak już gotowe, to włączasz start.

Franek włączył, powiedział, że już zrobione a po chwili...
F: O kurwa!
M:Co??? - pytam lekko spanikowana, bo już mam wizję, że woda się leje nie tam gdzie trzeba albo jeszcze coś gorszego się dzieje
F: NIC!!
M: No, co powiedz??? Bo się zdenerwowałam!
F Nic, mówię!!! - a po chwili, dużo ciszej - Ubrań nie wrzuciłem...

Myślałam, że padnę ze śmiechu! 
A Franek rozeźlony jeszcze do mnie mówi - A bo mi o tym nie powiedziałaś! :D:D

No proszę, jaki mężuś posłuszny, krok po kroku robił co należy, a żonka taka nieprecyzyjna :P Miejcie jednak nad nim litość, on normalnie nie jest taki gapowaty :D

piątek, 23 października 2015

Słonecznikowe refleksje.

Mniej więcej od czerwca mogłam liczyć w tej kwestii na nasz warzywniak na rogu.. Mamy w pobliżu naprawdę rewelacyjny sklep, który jest niby ogólnospożywczy, ale mają tam bardzo piękne i świeże warzywa i owoce. Cieszyło mnie to, bo nie musiałam szukać po targach ani nigdzie jeździć, tylko miałam pod nosem - w dodatku do tego sklepu mogłam wejść z wózkiem.
Aż tu nagle pod koniec września wchodzę i... nie ma! Po raz pierwszy od trzech miesięcy! Nie ma mojego ukochanego słonecznika! Być może pamiętacie, że jestem słonecznikową maniaczką? Oj, na pewno pamiętacie :) Przecież biadoliłam w roku 2012, że muszę sobie zrobić odwyk, bo paznokcie na ślub sobie zniszczę :P

Rekord pobiłam w ubiegłym roku. Niemal przez całe lato nic innego nie robiłam tylko dziobałam i dziobałam te pestki :) Mogłam wtedy tylko co najwyżej czytać albo nadrabiać serialowe zaległości, bo wiadomo, że dwie rączki do tego dziobania są potrzebne. Ale nie żałowałam i nie miałam poczucia marnotrawienia czasu, bo przecież słonecznik to rzecz sezonowa i wiedziałam, że muszę korzystać, póki jest :) Szkoda tylko, że rok temu nie policzyłam sobie ile faktycznie tych słoneczników zdziobałam, ale tak licząc na oko było ich ponad sto... Serio. Wyobrażacie sobie? :) To jest naprawdę moje uzależnienie :D Franek był kochany, bo szedł na targ i kupował mi od razu sześć sztuk na przykład (bo wtedy było taniej :P) - mimo, że zawsze się wścieka, że potem tyle sprzątania jest :D Ja zajadałam się przynajmniej jednym dziennie, a czasami nawet dwa pochłaniałam (tyle to było kalorii, że mogłam nawet nic innego nie jeść :P) - bywało, że któregoś dnia robiłam sobie odpoczynek albo z jakiegoś powodu nie mogłam usiąść w pokoju i poskubać pestek, ale nadrabiałam kolejnego. Dlatego też wychodzi mi z prostego rachunku, że było tego przynajmniej sto sztuk - bo skoro ponad trzy miesiące przynajmniej jeden dziennie pochłaniałam... :)
Oj, piękny to był czas! :) W ubiegłym roku - pamiętam to dokładnie - jeszcze na początku października można było dorwać słonecznik tu i ówdzie. Wiem,  bo ostatni kupiłam 9 października - w ramach pożegnania... Dzień wcześniej dowiedziałam się, że mam cukrzycę ciążową i musiałam zrezygnować nawet z tego zdrowego rodzaju tłuszczu w takich ilościach.
Już rok temu martwiłam się, jak to będzie, kiedy Tasiemiec przyjdzie na świat - i że na pewno nie będę mogła poświęcić się swojej słonecznikowej manii. Rzeczywiście w dużej mierze tak było, ale muszę Wam powiedzieć, że Wiking i tak był łaskawy. Co prawda w tym roku słoneczników zdziobałam znacznie mniej, bo tylko około dwudziestu pięciu, ale to i tak nieźle zważywszy na fakt, że zajmuje to ręce i czas :) Nie mogłam się zajadać słonecznikiem, kiedy Wiking kręcił się obok, bo niezmiernie go on interesował i zaraz odgryzłby kawałek kwiatka. Zazwyczaj więc pakowałam Wikinga do łóżeczka, wrzucałam mu tam zabawki, a sama siadałam obok ze słonecznikiem i książką i od czasu do czasu wygłupiałam się z Dzieciakiem :)

A potem pewnego wrześniowego dnia weszłam do warzywniaka, ale miałam przy sobie tylko parę groszy, więc kupiłam sobie bułkę i pomyślałam, że po słonecznik wrócę jutro. Jutro nie mogłam, ale pojutrze wracaliśmy z Frankiem ze spaceru i wstąpiłam. Wyszłam ze smutną minką, po której Franek od razu poznał, że sezon słonecznikowy dobiegł końca :( Tak bez uprzedzenia. Tak nagle. I tak szybko. Echh...Poza tym, że skończył się sezon na słonecznik, wiedziałam, ze skończyło się już lato...

Pocieszyłam się trochę orzechami włoskimi - takimi świeżymi, które mają skórkę odchodzącą od orzecha. To już nie jest takie uzależnienie, jak słonecznikowe, ale kilka orzeszków na dzień sobie zjadłam. Tu w Miasteczku też, bo mój tata z kolei jest maniakiem orzechowym. Ale i świeże, mokre orzechy już się kończą. I po tym właśnie poznaję, że jesień - ta przyjemna (choć w tym roku i tak niewiele jej było) też się już kończy.

A swoją drogą, pamiętam, jak się poznaliśmy z Frankiem - właśnie w porze letniej, to się na początku kryłam przed nim z tym moim słonecznikowym bzikiem :D Bo mi się jakoś tak wstydziło przyznać do tego. Kiedy miał do mnie przyjść to chowałam słoneczniki, kiedy jechałam po nie na targ, ściemniałam, że jadę po coś innego :D Dlaczego? Nie mam pojęcia. I nie pamiętam nawet kiedy się "wydało", ale gdybym wiedziała, że Franek mi potem będzie przynosił stosy słoneczników, to bym się na pewno przyznała wcześniej :)
I pamiętam jeszcze, jak kiedyś na początku wspólnego mieszkania z Frankiem się pokłóciliśmy i pojechałam do Doroty się wypłakać. Byłam totalnie zdołowana. Ona musiała gdzieś wyjść, a ja siedziałam u niej w domu, czytałam, trochę drzemałam i czekałam na nią. A jak wróciła, to przywiozła mi na pocieszenie słonecznik... To było taaakie słodkie :) No proszę, dla takich wspomnień to warto mieć takiego bzika ;)

***
A propos bzików - czy ja już go mam na punkcie pisania tego bloga? Czy już całkiem oszalałam? Wiking teraz śpi już coraz mniej, a mnie wręcz klawiatura się pali pod palcami a głowa paruje od natłoku myśli, które chciałabym przedstawić tu, moimi kredkami. Doszłam już do wprawy i w 30 minut potrafię napisać notkę a nieraz nawet jeszcze na maila odpowiedzieć :P Korzystam, póki wena jest i chciałabym, żeby udało mi się pisać o tym wszystkim, co mi w duszy gra - chodzi o codzienność, o głębsze przemyślenia, o prozaiczne sprawy a nawet takie głupotki i skojarzenia podobne do dzisiejszego. Więc może i mam tego bzika, ale z drugiej strony, te z Was, które znają mnie najdłużej pewnie kojarzą, że kiedyś też tak miałam (kiedy to pisałam i 200  notek rocznie),  że pisałam o wszystkim i o niczym, może więc mój blog przeżywa jakąś drugą młodość albo coś :D I może wkrótce mi przejdzie, ale na razie trwa, więc czytajcie na zdrowie, kto ma ochotę ;)

czwartek, 22 października 2015

Po Szopenie i refleksja o życiu.

Koniec konkursu. Gratulacje dla Seong-Jin Cho z Korei Południowej, zwycięzcy konkursu.
Jakie są moje wrażenia? Przede wszystkim będzie mi brakowało emisji z poszczególnych etapów :) Nie będę pisać o faworytach, o tym czy zgadzam się z sędziami, czy też nie, bo zwyczajnie nie znam się na tym. Niektóre utwory wpadały mi w ucho bardziej, inne mniej, ale niekoniecznie musiało to zależeć od grającego, choć oczywiście nie raz tak było.
Słuchałam ekspertów w studio komentujących występy a także komentarzy innych widzów i myślałam sobie, jaka szkoda, że nie znam się na tym tak dobrze, jak oni! Naprawdę chciałabym słyszeć te wszystkie niuanse i chciałabym umieć wypowiadać takie uwagi i oceniać grę poszczególnych uczestników. Tymczasem się na to nie poważyłam, bo zwyczajnie nie powinnam tego robić.
Przy okazji moich ostatnich wpisów na ten temat okazało się, że dla niektórych mogę brzmieć jak ekspert. Niniejszym prostuję - nie jestem ekspertem, a przede wszystkim nigdy nawet do tego miana nie aspirowałam. Owszem, do tematu podchodzę bardzo entuzjastycznie, bo po prostu naprawdę lubię słuchać klasyki. Ale dla mnie to, że coś bardzo lubię nie jest jednoznaczne z tym, że się na tym bardzo znam, zwłaszcza jeśli chodzi o dziedzinę tak szeroką jak muzyka klasyczna. Znam się na tym na pewno nieco lepiej niż wiele osób, ale też dużo gorzej niż inna spora grupa :) Ale nie udaję, że jest inaczej. 
I żałuję trochę :) Bo naprawdę czasami nie potrafiłam odnaleźć w wykonaniach tego, o czym mówili komentatorzy. Dla mnie konkurs był gratką, ale nie dlatego, że porównywałam wykonania, oceniałam grę, zastanawiałam się nad wrażeniem artystycznym i techniką, ale dlatego, że mogłam po prostu słuchać :) Część utworów Chopina znam, ale oczywiście nie wszystkie i taki konkurs dawał mi możliwość usłyszenia czegoś nowego i zasłuchania się w tym.
Przyznaję jednak, że ostatniego etapu już nie śledziłam tak gorliwie. Po prostu godziny mi nie odpowiadały, bo chociaż dla normalnych ludzi były one przystępniejsze (późnopopołudniowe i wieczorne) to u nas jest to czas, kiedy szykujemy Wikinga do spania - i siebie też :)

Myślę, że fenomen konkursu pianistycznego im. Fryderyka Chopina polega na tym, że odbywa się on co pięć lat. Gdyby to było coroczne wydarzenie, nie byłoby tak atrakcyjne dla wielu osób - w tym dla mnie. I nie miałby takiego prestiżu.
Ten pięcioletni odstęp czasu pozwala mi też na pewną refleksję... Kiedy ostatnio żarliwie słuchałam koncertów w roku 2010, w moim życiu niedługo wcześniej wydarzyło się kilka ważnych rzeczy - skończyłam studia magisterskie i rozpoczęłam podyplomowe, zaczęłam szukać nowej pracy, wyprowadziłam się z mieszkania studenckiego i zamieszkałam z Frankiem, który rozpoczął pracę w Zielonej Firmie. To wszystko było wstępem do kolejnych przełomów a także początkiem bardzo dobrego okresu w moim życiu, kiedy czułam się spełniona i szczęśliwa.
Pięć lat nie wydaje się szczególnie długim okresem czasu w naszym życiu, a jednak tak dużo się zmieniło. W roku 2010 chodziłam na wiele rozmów kwalifikacyjnych, na których często musiałam odpowiadać na znienawidzone przeze mnie pytanie - "jak widzisz siebie i swoje życie za 5 lat". Znienawidzone dlatego, że planować to ja uwielbiam, ale co najwyżej z wyprzedzeniem kilkumiesięcznym ;) Dalsza przyszłość jest dla mnie czarną magią i nie lubię się nad nią za bardzo zastanawiać, bo to budzi mój niepokój.
Odpowiadałam jednak na tamte pytania jakimiś ogólnikami i w taki sposób, żeby się przypodobać potencjalnemu pracodawcy. Nigdy jednak nie pomyślałabym, że za pięć lat będę w zupełnie innym punkcie życia - że będę po ślubie z Frankiem (to tego to się mogłam jednak spodziewać, mimo, że nie byliśmy jeszcze zaręczeni), że będę miała za sobą pracę na stanowisku kierowniczym w firmie, która wydawała się spełnieniem marzeń (a przypominam, że pracowałam wtedy u R. i wydawało mi się już lepiej być nie może), ale że ostatecznie będę bez pracy, a przede wszystkim, że będę mieszkać w Warszawie (popukałabym się w głowę na taką sugestię) i że będę miała małego, prawie już rocznego (!) Wikinga! Swoją drogą kiedy o tym myślę, to przerażające jest to, że nadal piszę tego bloga :D
Chciałabym, żeby ten rok 2015 również był mocnym fundamentem pod kolejne tłuste lata, bo już mam dość tych chudych :(, oby nie było ich jednak siedem. I nie mam pojęcia, co będzie się działo w moim życiu, kiedy rozpocznie się XVIII Konkurs Chopinowski w roku 2020. Mam jednak nadzieję, że będę szczęśliwa. Że będziemy z Frankiem żyli w zgodzie i szczęściu, w otoczeniu bliskich osób, będących w dobrym zdrowiu,  że oboje będziemy się cieszyć dobrą pracą i nasz Wikuś, który będzie miał już prawie sześć lat (nie do wiary! ten maluch, który chrapie teraz obok mnie w swoim łóżeczku??) będzie rezolutnym, zdrowym chłopczykiem i naszym ukochanym synkiem. O innych rzeczach nie śmiem nawet marzyć.
I ciekawe, czy jeszcze będę miała okazję na podobną refleksję :)
Hmm, tak jakoś... noworocznie się zrobiło :D

środa, 21 października 2015

Raczkujemy w rytm muzyki.

Niedawno  opowiadałam Wam o znajomych mamach, które spotykam, kiedy jeżdżę z Wikingiem na zajęcia. Dzisiaj chciałabym znowu napisać o zajęciach, ale tym razem w kontekście tego,  na czym one w ogóle polegają, jak Wikuś się zmienił w ciągu tych siedmiu miesięcy, kiedy na nie jeździmy i jak się na nich zachowuje :)

Dobrym tłem do tej notki będzie mój wpis z marca. Pisałam wtedy mniej więcej na czym te zajęcia polegają. Wspominałam, że są to nie tylko zajęcia umuzykalniające, ale także ogólnorozwojowe. Opierają się na dość popularnej ostatnimi czasy teorii Edwina Eliasa Gordona. A więc chodzi o to, żeby dziecko niemal od urodzenia (kiedy jego umysł jest najbardziej chłonny) oswajać z dźwiękiem, muzyką, rytmem. To jest naprawdę dość złożona teoria, więc zainteresowanych odsyłam do linka, na przykład tego. :) Ja chcę się skupić na tym, jak wyglądają spotkania, na które jeździmy my. Mają stałe elementy – bo powtórzenia to podstawa. Chodzi o to, żeby dziecko po czasie zaczęło rozpoznawać znajome melodie a także z czym je kojarzyć. Na przykład z powitaniem, z tańcem, z masażem itp. Zajęcia zawsze rozpoczynają i kończą się w ten sam sposób. Na początku zawsze trochę śpiewamy – mamy również, choć przymusu nie ma :) Ale jesteśmy do tego zachęcane, bo dla dziecka nie ma lepszego głosu niż śpiewająca - nawet fałszująca – mama. Potem jest marsz, jakiś wierszyk w ruchu i znowu piosenka. Środek zajęć już wygląda za każdym razem inaczej (choć oczywiście raz na jakiś czas „atrakcje” się powtarzają). Prowadząca przynosi ze sobą zawsze jakieś akcesoria, które niesamowicie podobają się maluchom :) Nawet jeśli jest to zwykła wstążeczka albo balonik – w każdym razie spotkania te podsunęły mi kilka pomysłów na zabawy z Wikingiem :) Furorę robią zawsze kolorowe rurki do gry, instrumenty muzyczne (kastaniety, marakasy, tamburyna itp.), piórka, gumowe piłki z wypustkami, niepękające bańki mydlane… Całe mnóstwo tego jest! To wszystko wykorzystywane jest do różnych zabaw śpiewająco-rytmicznych. Dzieciaki się bawią a my sylabizujemy, wybijamy rytm, mruczymy, improwizujemy, śpiewamy na głosy. Czasami po prostu rozmawiamy. Poza tym recytujemy różne wyliczanki, wierszyki, rymowanki, ale także poznajemy różne triki, które można potem wykorzystać w domu – np. piosenkę, którą można wykorzystać przy obcinaniu dziecku paznokci albo inną, która pomaga odebrać dziecku coś, co nie jest jego zabawką. Nam przydała się jedna piosenka, przy której energicznie się poruszam, dzięki czemu Wiking się daje przebierać po kąpieli (tyle o ile :P). Albo masażyk, który Wikuś bardzo lubi, a ja wykorzystuję to i przy okazji smaruję mu buzię kremem. Zajęcia kończą się zawsze tą samą piosenką. Czasami są w całości a capella, innym razem prowadząca przynosi gitarę lub jakiś inny instrument. Tak naprawdę trudno to opisać, bo choć powtarzalność jest kluczowa, to każde zajęcia wyglądają inaczej :)

Pierwszy pojechaliśmy tam właśnie w marcu, kiedy Wiking miał dopiero dwa miesiące. Wróciłam zachwycona :) Przede wszystkim dlatego, że wyszłam z domu i fajnie spędziłam czas z innymi mamami, ale także dlatego, że widziałam reakcję Wikinga. Mimo, że jeszcze słabo ogarniał rzeczywistość, ewidentnie odnotował zmianę otoczenia. Poza tym bardzo się uspokajał i widać było, że interesuje go to, co dzieje się wokół. 
Na początku Wiking był najmłodszy i tak było przez długi czas. Dopiero kiedy miał jakieś sześć, siedem miesięcy, zaczęły pojawiać się dzieci młodsze. Z moich obserwacji wynika, że mamy zazwyczaj mają odwagę wyjść z dzieckiem "do ludzi" najczęściej dopiero kiedy skończy ono sześć miesięcy, jest już bardziej kumate i mobilne. Przez ponad pół roku uczęszczania na te zajęcia, tylko raz spotkałam drugą taką "odważną" jak ja, która przyszła na zajęcia ze swoim dwu i półmiesięcznym synkiem. Zwykle jednak najwcześniej pojawiały się mamy pięciomiesięcznych szkrabów, ale najwięcej było takich dzieci siedząco-raczkujących, czyli siedmio-ośmiomiesięcznych. Był czas, kiedy Wiking miał na zajęciach całe mnóstwo rówieśników :) Teraz jest już jednym z najstarszych dzieci i prowadząca mówi o nim "nasz weteran" - choć to przede wszystkim dlatego, że jest najstarszy stażem :) 

Jest całe mnóstwo rzeczy, które podobają mi się w tych zajęciach i myślę, że mogłabym na ten temat napisać kilka notek. Ale jedną z podstawowych zalet jest to, że można zauważyć, jak bardzo zmienia się zachowanie dziecka z tygodnia na tydzień. W tej marcowej notce pisałam o tym, że patrzyłam na te starsze dzieci (których już nie ma, bo przeniosły się do "starszych" grup albo po prostu ich mamom skończyły się już urlopy macierzyńskie i nie mają jak przychodzić w środku tygodnia) i obserwowałam, jak cieszą się kolorowymi akcesoriami, jak się śmieją, bawią, nasłuchują i przemieszczają. To wszystko było jeszcze wtedy absolutnie poza naszym zasięgiem :) Ale doczekaliśmy się! Dziś to Wikuś jest takim dokazującym małym szkrabem, którego wszędzie jest pełno :)
Tak, jak to opisywałam, na początku po prostu obserwował. Trzymałam go na rękach, a on nasłuchiwał i rozglądał się - choć jeszcze raczej niewidzącym wzrokiem. Następnie przechodziliśmy przez czas, kiedy Wiking zdecydowanie bardziej przytomnie rozglądał się wokół, kolorowe piórka, obrazki, czy instrumenty przyciągały jego uwagę. On sam leżał zwykle na brzuszku i obserwował wszystko podpierając się na rękach. Później nareszcie zaczął brać do rączki a następnie do buzi to, co mu się podało. Zaczął też żywo reagować, na to co się działo wokół – na przykład głośnym śmiechem. Jednocześnie stał się wtedy bardzo wrażliwy na hałasy - kiedy ktoś głośniej tupnął albo jakieś dziecko krzyknęło mu do ucha, od razu zaczynał płakać. Nie żeby wpadał w jakąś histerię, bo wystarczało, że go głaskałam albo na chwilę wzięłam na ręce i mu przechodziło, ale ewidentnie tego nie lubił. Ale ze spotkania na spotkanie, był coraz sprawniejszy i bystrzejszy. W miarę jak rosła jego sprawność ruchowa, interesował się innymi dziećmi i próbował sam chwytać piłeczki albo rurki przynoszone przez prowadzącą.
Potem mieliśmy dłuższą przerwę - wyjechaliśmy na wakacje. W tym czasie nauczył się siedzieć, raczkować i wstawać. Liczyłam na to, że jak wrócimy po takiej przerwie, to będzie zachwycony zajęciami, bo odkryje nowe możliwości :) I się przeliczyłam - pierwsze dwa spotkania były nijakie. Za to tydzień później nagle odżył! Nareszcie doczekałam się takiego Wikinga, jakiego zawsze chciałam widzieć. Nareszcie to Wikuś przypominał te maluchy, które zachwyciły mnie na pierwszym spotkaniu - wyrywał się pierwszy do instrumentów i zabawek i kiedy zwraca uwagę na inne dzieci. Od tamtej pory na każdych zajęciach dokazuje na całego :) Głośno się śmieje, często jest pierwszy przy instrumentach, np. ostatnio grał na bębenku i gitarze :) Dotychczas tylko jedna dziewczynka dorównywała mu w tym liderowaniu, pozostałe dzieci, nawet te starsze, raczej trzymają się swoich mam albo interesują się innymi rzeczami. Oczywiście to wynika w dużej mierze z jego sprawności ruchowej, ale myślę, że też czuje się tam już pewnie. No i charakter zdecydowanie nie pozostaje bez znaczenia (już zauważyłam, że dzieci dzielą się na takie, które będą otwierały wszystkie szuflady i szafki w domu i te, których to zupełnie nie interesuje, Wiking należy do tej pierwszej, a więc zdecydowanie bardziej ciekawskiej grupy :P) , bo obserwowałam również dzieci, które chodziły regularnie na zajęcia i zachowywały się różnie – niektóre grały pierwsze skrzypce, jak Wiking, inne wolały eksplorować otoczenie (to Wikingowi czasami też się zdarza), a jeszcze inne zdecydowanie najlepiej czuły się przy mamie (z Wikingiem jest tak, że jak go coś zainteresuje to sobie idzie, a potem nagle sobie o mnie przypomina, podchodzi do mnie, wstaje i zaczyna się przytulać :))
W każdym razie wydaje mi się, że te zajęcia pokazują również, że Wiking z natury jest bardzo towarzyski i aktywny. Czasami bywa duszą towarzystwa - w niemowlęcym wydaniu rzecz jasna :) – śpiewa, mruczy, krzyczy, zaczepia inne dzieci. Bardzo mnie to cieszy, bo właśnie na to czekałam - kiedy będzie się wyrywał do tego, co przyniosła prowadząca, kiedy będzie zaglądał do torby, kiedy będzie już wyraźnie reagował na wszystko, co się wokół niego dzieje...

Od tamtej pory - a to już dwa miesiące -  jeszcze bardziej cieszy mnie perspektywa tych spotkań, nie mogę się ich doczekać już nie tylko ze względu na to, że spotkam się ze znajomymi mamami, ale także cieszę się na to, że będę mogła obserwować Wikinga w akcji. Tak bardzo lubię obserwować, z jakim zaangażowaniem bada nowe przedmioty, jak wita się z innymi dziećmi, jak podchodzi do prowadzącej i innych mam. :) Oczywiście wcale nie twierdzę, że on się zachowuje w jakiś wyjątkowy sposób :) Na pewno usposobienie ma na to jakiś wpływ, ale w dużej mierze chodzi po prostu o to, że jest to kolejny, naturalny etap w rozwoju. A mnie bardzo cieszy, że już go osiągnęliśmy :) Uczęszczanie na te zajęcia na pewno może ten rozwój tylko wspierać.
Moim głównym celem nie jest jednak to, żeby Wiking był jakiś wyjątkowo muzykalny albo szczególnie utalentowany. Bardziej zależy mi na tym, aby od małego uczył się obcowania z innymi ludźmi a także, żeby widział, że czas można spędzać aktywnie.

Ponieważ jesteśmy w Miasteczku, omijają nas niestety dzisiaj zajęcia. Często wykorzystuję zabawy i piosenki z tych zajęć w domu, szczególnie, że są one na stronie internetowej prowadzącej, a więc i dzisiaj na pewno się trochę pobawimy, chociaż to jednak nie to samo, bo nie mam takich akcesoriów, jakie często przynosi prowadząca, a przede wszystkim, nie ma towarzystwa innych dzieci :) Ale zawsze to coś. Ja w każdym razie zrekompensowałam sobie tą nieobecność tym bardzo długim wpisem, który z założenia miał być tylko krótkim opisem. Dobre sobie :P