Lepiej.

No to ja tylko na chwilę…
Chciałam powiedzieć, że chwilowo (mam nadzieję, że to będzie długa chwila) foch sobie poszedł. Wczoraj kiedy przyszłam do domu po pracy, Franek podawał obiad i było już z nim trochę lepiej. Ale jeszcze trochę trudno było mi do niego dotrzeć. Poszłam na aerobik a jak wróciłam, to zachowywał się już normalnie. Powiedział, że już się dobrze czuje. I to od razu znalazło odbicie w jego zachowaniu. Poza tym przeczytał moją wczorajszą notkę i przy słowach: „gdyby tak jeszcze Frankowi się poprawiło, gdyby trochę mnie pocieszył, przytulił (…)” naprawdę mnie przytulił. Trochę sobie co prawda jaja robił, ale w tej sytuacji mogę przymknąć na to oko.
Wieczorem już w ogóle był w dobrym nastroju, nawet zagrał ze mną w chińczyka Potem wypiliśmy po piwku, on oglądał mecz, a ja… prasowałam koszulę Ale to taki zbieg okoliczności To naprawdę nie jest tak, że ja w każdej wolnej chwili się biorę za prasowanie, ale Franek po prostu codziennie chodzi w mundurze, a tych koszul wcale nie ma tak dużo, więc na okrągło trzeba je prać i prasować
Położyliśmy się razem, Franek mnie przytulił i tak spaliśmy do rana. Nie wiem, czy się w ogóle ruszaliśmy, bo obudziłam się w tej samej pozycji A on nadal mnie przytulał… I zupełnie inaczej wtedy jest. Cały dzień się jakiś lepszy wydaje.
Dzisiaj się nie widzieliśmy, bo tak jak pisałam, on poszedł do pracy. Dopiero we wtorek ma wolne, a do tej pory codziennie pracuje do północy. Mam nadzieję, że jednak nastrój nie pogorszy mu się znowu. A czasem tak bywa, kiedy jest naprawdę zmęczony. Dla mnie to naprawdę jest trudne do zniesienia. Ok, ja rozumiem, że każdy ma prawo do gorszego dnia, wiem, że macie rację i wzięłam sobie do serca Wasze komentarze. Mam nadzieję, że w razie czego będę potrafiła je wprowadzić w życie…A tymczasem czas najwyższy się położyć. Jestem na nogach od szóstej a zaraz po pracy miałam zajęcia na uczelni i skończyłam dopiero po dziewiątej. Jutro powtórka… Kolorowych snów