*OGŁOSZENIE*

Witam wszystkich odwiedzających :) Zarówno stałych czytelników, jak i "przelotnych" gości.
Wszyscy są mile widziani, ale proszę pamiętać o tym, że jest to moje miejsce, a więc piszę o czym chcę, w sposób w jaki chcę i jestem jaka chcę być :) Jeśli się komuś to nie podoba, nie musi mnie uświadamiać, jaka jestem niefajna. Przymusu czytania ani lubienia nie ma.
Jeśli jesteś tu nową osobą, zachęcam do pozostawienia śladu swojej obecności w postaci komentarza (zakładka Kredki w dłoń), a jeśli prowadzisz bloga - zostaw adres. Chętnie zajrzę!
Pozdrawiam i życzę miłej lektury :)

czwartek, 27 grudnia 2012

Pierwsze wspólne święta za nami


I guzik! Czas nie zwolnił ani odrobinę :) Święta minęły w tempie ekspresowym. Wróciliśmy już do Poznania. Pociesza mnie jednak fakt, że już za dwa dni weekend – długi, bo w poniedziałek nie pracujemy. Potem tylko trzy dni do pracy i znowu wolne. Ale dzisiejszego dnia nieco się obawiam, jeśli prognozy się sprawdzą, pobijemy rekord wysyłki w ciągu jednego dnia, a to oznacza nerwówkę i ogrom pracy. Ale to tylko jeden dzień... Mam nadzieję, że jakoś przeżyjemy :)
Wracając do świąt – było jak zwykle bardzo rodzinnie i sympatycznie. Po raz pierwszy święta spędziliśmy w powiększonym gronie, czyli z Frankiem, jako nowym członkiem rodziny :) Cieszę się, że nam się tak fajnie w tym roku ułożyło, że mógł przyjechać. Franek też ze świąt bardzo zadowolony –podobało mu się u nas.

Tradycyjnie spędziliśmy dużo czasu na grach i zabawach :) Szczególnie, że dostaliśmy aż trzy nowe gry, choć jedna była prezentem ode mnie dla Franka. Ale naprawdę było co robić. Zwłaszcza, że tuż przed świętami odebraliśmy nasz film z wesela. Długo czekalismy, tak wyszło, ale dzięki temu mogliśmy obejrzeć go wszyscy razem – przynajmniej w tej części rodziny :) teraz jeszcze frankowa.  Częściowo więc święta spędziliśmy przed telewizorem, ale to było oglądanie wyjątkowe :) Był też świąteczny spacer, uczestnictwo w świątecznej mszy i oczywiście świąteczne biesiadowanie przy stole oraz duużo prezentów. Jednym słowem było ciepło i przyjemnie.

Było oczywiście inaczej niż zwykle – właśnie z tego względu, że po raz pierwszy całe święta spędziliśmy razem (mimo, że zazwyczaj i tak Franek przyjeżdżał na dzień lub dwa, ale nie na Wigilię). Ale nie mogłabym powiedzieć, że przez to było jakoś bardzo wyjątkowo – raczej naturalnie :) To po prostu normalne, że teraz najczęściej przyjeżdżamy do Miasteczka razem i w ogóle prawie cały czas jesteśmy razem. Pewnie dziwnie by było, gdybyśmy te święta musieli spędzić osobno (choć nie wykluczam, że w przyszłości tak się zdarzy) i bardzo żałowałabym, że Franka nie ma obok, ale na szczęście nie musiałam się tym martwić.

I syndrom przedszkolaka jakoś ostatnimi czasy ma dużo łagodniejszy przebieg :) Jest zdecydowanie lepiej i nie dołuję się już w drodze z Miasteczka do domu. Po powrocie do Poznania jesteśmy z Frankiem razem, więc jest fajnie i lubię to nasze wspólne życie. Ale to, że w Poznaniu czuję się jak w domu, nie oznacza, że przestanę się tak czuć w Miasteczku i nie wiem, dlaczego w ogóle jedno miałoby wykluczyć drugie :) Dla mnie najważniejsze jest, że mam dwa domy, w których czuję się świetnie i nie dołuję się już będąc w którymś z tych miejsc z powodu tego, ze nie jestem w tym drugim :)

niedziela, 23 grudnia 2012

Robi się świątecznie

Halo, halo? Jest tu jeszcze ktoś? Bo mnie nie było już czas jakis... 
Chyba zaczynam powoli odczuwać atmosferę świąt. Bardzo powoli. Ale i tak myślałam, że w tym roku to nie nastąpi w ogóle. Tempo, jakiego nabrało moje życie w ciągu ostatnich dwóch miesięcy jest oszałamiające! Naprawdę przydałoby się, żeby ktoś na chwilę chociaż zatrzymał świat, ja bym sobie wysiadła, odczekała chwilę, poukładała wszystko a potem wróciła do dawnego rytmu...  

Cóż, wszystko przez pracę... Tęsknię chwilami do tych czasów, kiedy zdołowana przychodziłam do domu, bo się całe osiem godzin obijałam. Teraz mamy dwa razy większe wysyłki niż rok temu o tej samej porze. A marketingowcy wygrażają się, że będzie jeszcze więcej. Dla biznesu to dobrze - a co za tym idzie, dla mojej przyszłości w tej pracy. Ale chwilami nie wyrabiam - kiedy tylko wydaje mi się, że coś ogarnęłam, nagle mamy jakąś sytuację awaryjną i wszystko się dezorganizuje. Sprzedaż mamy tak dużą, że niektóre zapasy nam się kończą a ja potem w nocy we śnie kombinuję, co i jak podmienić, żeby zamówienia się nie blokowały. A ludzie myślą, że praca w biurze jest w ogóle nie męcząca!
Ale dobrze, dość już o tym! Wszak mam teraz kilka dni wolnego - wczoraj co prawda jeszcze się poświęciłam i wieczorem odpaliłam komputer, żeby podliczyć to i owo, ale obiecałam sobie, że od niedzieli do czwartku rano nie pracuję! :) Nie dam się pracoholizmowi :) Na koniec dodam jeszcze tylko, że mimo tej karuzeli, której mam szczerze dość, naprawdę lubię, to co robię!

Ale potrzebuję wytchnienia! Być może ten świąteczny czas mi je przyniesie. Od piątku jestem w Miasteczku. A jutro popołudniu przyjedzie Franek :) Niestety pracuje jeszcze w Wigilię, ale jest szansa, że nie zmienią mu godzin pracy i skończy o 13, a więc na 18 dojedzie do nas. Wygląda na to, że czekają nas pierwsze wspólne święta :) Jak na małżeństwo przystało ;) W sumie to trochę nie mogę się doczekać :P Przede wszystkim ciekawa jestem, jak się Frankowi spodoba nasza Wigilia. Wkrótce się okaże :)

Całkowicie wypadłam z rytmu jeśli chodzi o blogowanie :( Czasami zastanawiam się, czy da się to jeszcze nadrobić... Ale póki co, jeszcze tu jestem... Zobaczymy, co będzie dalej.
A tym, ktorzy tu jeszcze zaglądają, chciałabym złożyć życzenia - tradycyjnie, życzę Wam:


Zdrowych i wesołych świąt Bożego Narodzenia. 
Ciepłej i radosnej atmosfery przy wigilijnym stole, 
wielu smakołyków, 
kolorowej choinki i ciekawych prezentów pod nią :) 
Niech te dni będą spokojne, 
pełne niezwykłego nastroju i niczym niezakłócone :)
Wszystkiego dobrego!

środa, 12 grudnia 2012

Oficjalnie

Grudzień to zdecydowanie nie jest miesiąc na blogowanie :( Na pewno nie dla mnie. Usiłuję napisać notkę od ubiegłego poniedziałku! Nie mam pojęcia jak to się dzieje, że ten czas tak szybko leci, ale okazało się, że nie znalazłam ani chwili, żeby wreszcie coś napisać. A przecież ciąg dalszy relacji jeszcze mnie czeka :)
W każdym razie, w pracy odliczamy już dni... Za tydzień ostatnia wysyłka. Potem już po prostu MUSI być luźniej. A więc jeszcze pięć dni w biurze... W zasadzie dla mnie cztery, bo w piątek jadę do Warszawy, na spotkanie przedświąteczne z resztą teamu. I może chociaż w pociągu uda mi się napisać parę słów. Albo w hotelu, bo zostaję do soboty...
A tymczasem, w ubiegły poniedziałek, chciałam napisać, że - teraz oficjalnie jestem już Margolką Frankowską. Odebrałam swój nowy dowód osobisty. Musiałam zostać z tego powodu dłużej w Miasteczku, bo oczywiście urząd w soboty nieczynny, ale okazało się, że to nie było problemem - nawet pomimo tego, że mamy tyle pracy. Nie musiałam brać urlopu - wzięłam po prostu ze sobą komputer i w poniedziałek rano włączyłam go tak, jakbym była w biurze. Fajna sprawa, muszę przyznać ;)
Ale miało być o nowej tożsamości :) Naprawdę zaczynam się przyzwyczajać. Podpis już mam wyćwiczony - głównie dzięki fakturom, które wystawiam w pracy :) Ale ostatnio się pomyliłam podczas rozmowy telefonicznej - dużo się działo, byłam zaaferowana i kiedy ktoś po drugiej stronie się odezwał, przedstawiłam się starym nazwiskiem :) Ale idzie mi coraz lepiej.
Zresztą - polubiłam to nowe nazwisko, bo nareszcie nie muszę go literować :) Wystarczy, że raz powiem i każdy wie, jak ma być - nawet przez telefon. Z drugiej jednak strony, kiedy zakładałam nowego maila, okazało się, że takowy już istnieje! Doprawdy, nie jestem do tego przyzwyczajona! :(
Wszystko ma więc swoje dobre i złe strony. Jedno jest pewne - wygląda na to, że Frankowską pozostanę już do końca życia :)

Ps. Rozmawiałam ostatnio z koleżanką z pracy z Warszawy i usłyszałam ciekawą anegdotkę na własny temat. Współpracujemy z call center, ale odbywa się to głównie na zasadzie kontaktu mailowego. W adresie mailowym nie mam zmienionego nazwiska na nowe - ale gdy wysyłam maila, pod którym się podpisuję lub kiedy dzwonię, używam nowego. W którymś momencie pracownicy call center zgłupieli i przy okazji rozmowy z moimi współpracownikami z Warszawy zapytali, jak to jest, że odzywają się teraz do nich dwie panie Małgorzaty w tej samej sprawie :) I której mają słuchać? :P:P Swoją drogą, mogliby być bardziej domyślni :)

sobota, 1 grudnia 2012

Ciepłych wspomnień początek

A więc witajcie w grudniu (nie do wiary!). Na szczęście jeszcze nie przysypało świata na biało, tak jak miało to miejsce dwa lata temu, ale to więcej niż pewne, że bez zimy w tym roku się nie obejdzie. Niestety. Ale cóż, trzeba przeżyć i to. A tymczasem, może to właśnie najlepszy moment, aby ogrzać się trochę przy wspomnieniach z wakacji... :) 

Wylot na Fuerteventurę zaplanowany był na niedzielę 21 października po godzinie 18. Obudziliśy się rano w nastroju oczekiwania. Odsłoniłam rolety i zdziwiłam się, że po takiej pięknej, słonecznej sobocie na zewnątrz jest tak ponuro i szaro. A właściwie biało, bo wszystko zasnute było mgłą. Ale nie przejęłam się tym specjalnie, jakoś nie skojarzyłam... Dopiero Franek uświadomił mi, że lepiej żeby do popołudnia mgła opadła, bo nie polecimy, czym zasiał we mnie odrobinę niepokoju. Ale był dopiero poranek i nawet mimo tego, ze mgła wydawała się wyjątkowo gęsta i nie opadała przez długi czas, wydawało się niemożliwe, że nie przejdzie do osiemnastej. I rzeczywiście, pół godziny przed naszym wyjściem z domu wyjrzało słońce. Na lotnisko jechaliśmy już uspokojeni i pewni, że wszystko będzie w porządku. Błąd. Dosłownie kilkaset metrów przed lotniskiem mgła znowu się pojawiła. I gęstniała z minuty na minutę. Odprawa odbyła się normalnie, przeszliśmy przez bramki i udaliśmy się do strefy dla VIPów  (prezent ślubny od naszego biura podróży). Na początku jeszcze wydawało nam się, że będzie dobrze, dopóki nie odwołali pierwszego lotu. Później siedziałam cała w nerwach, bo nie wiedziałam, co się dzieje w takiej sytuacji. Okazało się, że nasz lot został przekierowany. Przez megafony ogłoszono, że mamy odebrać bagaże i udać się do autobusów czekających na zewnątrz, które zawiozą nas do Warszawy. 

Podróż trwała dość długo, bo warunki nie były najlepsze. Cały czas wydawało nam się, że polecimy, bo nikt nie udzielił nam innej informacji, chociaż wydawało nam się to bardzo dziwne - zwłaszcza, gdy słyszeliśmy wiadomości radiowe i gdy moja mama zadzwoniła z wiadomością, że w telewizji podają, że wszystkie lotniska są pozamykane. Jednak autokar zawiózł nas od razu do hotelu. Tam zjedliśmy kolację, zameldowaliśmy się i usłyszeliśmy, że mamy się dowiadywać, co dalej. W okolicach północy trafiliśmy do pokoju hotelowego i położyliśmy się, ale tylko na chwilę, bo po pierwszej zadzwoniłam na recepcję i dowiedziałam się, że od drugiej będą podstawiane autobusy, które zawiozą nas na lotnisko. Zdrzemnęliśmy się jeszcze chwilę a przed trzecią wyszliśmy do autobusu. I znowu odprawa, czekanie i wejście na pokład samolotu. O 4:35 wysłałam smsa, że za chwilę startujemy, ale moment później kapitan powiedział, że są jakieś problemy techniczne i muszą wszystko posprawdzać... Jak pech to pech. Ostatecznie wylecieliśmy o 5:50. A i tak mieliśmy szczęście, bo z tego, co później słyszałam, to był jedyny lot jaki wypuścili przez długi czas...

Na miejsce dolecieliśmy po około pięciu godzinach. I jakby nie było, z dwunastogodzinnym opóźnieniem. Jak widzicie podróż mieliśmy z mega przygodami. Byliśmy zmęczeni i nieco zawiedzieni, że tak wyszło, ale nie źli - bo przecież takie rzeczy po prostu się zdarzają. Na szczęście później było już tylko lepiej :) Zameldowaliśmy się, pojechaliśmy windą na ostatnie piętro naszego hotelu, do pokoju 730 i rozpoczęliśmy jedne z najwspanialszych wakacji w życiu! 

To nasz hotel


 i widok z niego:

 


 

środa, 28 listopada 2012

Dlaczego mnie tu nie ma?

Dzięki Kfiatuszku za motywację ;) Właśnie zdałam sobie sprawę z tego, że znowu sporo czasu minęło od mojego ostatniego postu, a jeszcze bardziej uderzyło mnie to, że listopad już się kończy a ja ledwo trzy notki skleciłam! Rzeczywiście po tym urlopie się rozleniwiłam ;) 
A tak serio - właściwie to nie wiem, dlaczego mnie tu nie ma. Pomijając pewne kwestie, nad którymi nie chcę się rozwodzić, to chyba po prostu brakuje mi czasu. A głównym sprawcą mojego braku czasu jest wspomniany już nowy klub fitness. Dość powiedzieć, że zapisałam się tam 24 dni temu i dzisiaj obliczyłam sobie, że spędziłam tam jakieś 17 godzin. Wychodzi więc na to, że bywam tam niemal codziennie. Dzisiaj miałam pójść tylko na step, ale w końcu zostałam jeszcze na speedballu. Obiecałam sobie za to, że za żadnego skarby nie pójdę jutro na stretching, który jest o 20 (przesunęłam sobie korki i teraz jest tak, że wracam z pracy o 17:30, zjadam szybko obiad, moje bachorki przychodzą na 18:00 i kończymy o 19:30, więc zdążam :)), bo muszę w końcu trochę w domu posiedzieć.. Ale kiedy wyszłam dzisiaj z klubu, przeczytałam smsa, że dzieci jutro nie dotrą, więc popołudnie mam wolne i już zaczęłam się zastanawiać, czy nie skorzystać z okazji i nie pójść na zajęcia, na które normalnie chodzić nie mogę... A kysz, muszę odgonić te myśli! W domu trza pobyć! :)
No i widzicie, nawet moją pierwszą od tygodnia notkę temat zdominował. Muszę się opanować. 
A co poza tym? W pracy w tym tygodniu już na całego dogoniłam rzeczywistość i mimo, że sezon świąteczny już u nas w pełni wychodzę z biura z czystą głową i przez resztę wieczoru nie rozmyślam już o tym, jak sobie zorganizować pracę od samego rana następnego dnia :) Z dnia na dzień jest coraz lepiej, mimo, że ciągle coś się dzieje. 
Weekend spędziliśmy z Frankiem we dwoje. Chcieliśmy zrobić już przedświąteczne zakupy, tak jak dokładnie rok temu, ale średnio nam to wyszło. Jakoś nie poczułam jeszcze atmosfery świąt, dziwne, bo zazwyczaj dopadała mnie ona właśnie na miesiąc przed świętami. Widocznie muszę jeszcze chwilę poczekać. Ale przynajmniej opracowaliśmy sobie mniej więcej listę prezentów. I poszliśmy do kina na "Atlas chmur". Nie pamiętam, kiedy ostatnio byliśmy w kinie! Chyba z rok temu. To znaczy ja byłam jeszcze tydzień temu na filmie "Mój rower", ale poszłam sama, więc tego nie liczę ;) W każdym razie weekend była taki, jak powinien być, chociaż bez burzy też się nie obeszło. Ale zdecydowanie potrzebny był nam ten wspólny czas na wyłączność.
I nie wierzę, że miesiąc temu wróciliśmy z naszego wspaniałego urlopu, a ja w zasadzie nie napisałam o nim ani słowa! A nie odpuszczę, bo szkoda. Ale właściwie, może to i dobrze, podobno w weekend zima ma do nas przyjść, więc może to dobry sposób na to, żeby trochę się rozgrzać ;)
W każdym razie, postanawiam się poprawić!  :) Może już od jutra?? Oby mnie tylko żaden bodyworkout nie skusił ;)

środa, 21 listopada 2012

Znak


Czasami miewamy gorsze dni bez powodu. Nie kłócimy się,  nie mamy żadnych cichych dni, ale zdecydowanie odczuwamy, że coś wisi w powietrzu. Nie potrafimy się dogadać, Franek jest mrukliwy, ja płaczliwa. Pogodzić się trudno, bo przecież pokłóceni nie jesteśmy. Normalne rozmowy przeplatają się z nieuzasadnionymi wybuchami albo wzajemnym dokuczaniem sobie pół żartem-pół serio. 
Zdarza się, że taki dzień mamy w niedzielę. Idziemy razem do kościoła na mszę i nagle wszystko mija w momencie, gdy padają słowa "przekażcie sobie znak pokoju". Trudno to wytłumaczyć, ale wtedy jak zwykle podajemy sobie rękę, cmokamy w policzek, uśmiechamy do siebie... I nagle po mszy wszystko jest w porządku i napięcie znika.

Ostatnio te gorsze chwile były wyjątkowo uciążliwe i jeszcze bardziej niż zwykle nie było wiadomo, o co właściwie chodzi. Codziennie o tym rozmawialiśmy i codziennie wracaliśmy do punktu wyjścia. Trudno to nawet opisać - niby wszystko było normalnie, a jednak czułam, jakbyśmy byli daleko od siebie. Wieczorem pojechaliśmy do kościoła. Ostatnio mamy fazę, na "zwiedzanie kościołów" :P - w sensie, że co niedzielę idziemy na mszę w inne miejsce. Wybór jest najczęściej przypadkowy. Tym razem padło na parafię, w której Franek był chrzczony. Po mszy uklęknęliśmy i już mieliśmy wychodzić, gdy usłyszeliśmy znajomą melodię. Chórek zaczął śpiewać "Maryjo, śliczna pani". Jak na komendę usiedliśmy z powrotem i spojrzeliśmy na siebie z porozumiewawczym uśmiechem :)) Siedzieliśmy tak do samego końca, przypominając sobie chwile, gdy szliśmy razem do ołtarza... A potem wyszliśmy uśmiechnięci, Franek mnie objął i powiedział na głos to, o czym cały czas myślałam - to był jakiś znak! :) Parafia pod wezwaniem Frankowego patrona, w której był chrzczony i w dodatku śpiewają "naszą" piosenkę.
Kiedy szliśmy do samochodu, już wiedziałam, że ta niewidzialna bariera między nami zniknęła - zanim jeszcze sam Franek wreszcie przyznał, że nie chodzi tylko o jego zmęczenie albo moje marudzenie, a o coś innego, czego nie da się określić inaczej niż "dziwne" :) Na szczęście to już za nami. Znowu jest normalnie i po prostu miło. Choć zazwyczaj zawsze mamy wszystko przegadane, tym razem nie trzeba było sobie niczego wyjaśniać ani deklarować, wystarczyła chwila duchowego porozumienia i szczypta realizmu magicznego :) 
Być może brzmi absurdalnie, ale dla mnie najważniejsze, że zawsze działa ;)

Ps. Dodam tylko, że nie tyle sam fakt tego, że wspólna msza tak na nas działa jest istotny, a to, że tak niewiele - żeby nie powiedzieć, że nic - czasami trzeba, żeby znowu było fajnie. Na nas akurat tak działa kościół.

środa, 14 listopada 2012

Klimatyczne popołudnie w sosie własnym.

Nie przepadam za tygodniami, kiedy Franek chodzi do pracy na popołudniówki i kiedy kończy późno (bo na przykład w ubiegłym tygodniu też chodził na popołudnie, ale wracał już w okolicach 19/20, a teraz najwcześniej o 23, kiedy ja i tak już śpię ;)). Nie lubię tych dni, po pierwsze dlatego, że rano muszę wstawać, a on jeszcze śpi, a ja mam mu rano zawsze dużo do powiedzenia :P Po drugie - nie widzimy się popołudniu i wieczorem. I po trzecie - nie kładziemy się razem. Czasami jest tak, że w ogóle się nie budzę, kiedy przychodzi, ale dość często przez sen odnotowuję fakt, że kładzie się obok i nawet zastanawiam się, czy się z nim nie pogadać, ale zdecydowanie mi się nie chce - mimo, że wcześniej obiecałam sobie, że tym razem się poświęcę i pogadamy sobie chwilę w nocy (czasami zdarza się, że się bardziej zmobilizuję i te rozmowy są całkiem fajne).

Ale te dni mają też swoje dobre strony - mam dla siebie popołudnia. Czas, który zupełnie bez wyrzutów sumienia mogę poświęcić tylko sobie oraz pozałatwiać różne takie swoje małe sprawy. Muszę przyznać, że chociaż nie lubię tych jego popołudniówek, to całkiem lubię te krótkie chwile we własnym towarzystwie i cieszę się, że są. Nie chodzi absolutnie o żaden odpoczynek od Franka, czy jakąś odczuwalną potrzebę samotności. Raczej o wykorzystanie tych wymuszonych rozstań pozytywnie - o takie chwilowe skupienie się na sobie, swoich potrzebach, czy zainteresowaniach.
Wczoraj i przedwczoraj od razu po pracy pobiegłam na aerobik. Wróciłam dopiero wieczorem i od razu poszłam spać. Dzisiaj też miałam taki plan, ale po pierwsze powrót z pracy zajął mi chwilę dłużej, niż zakładałam, a po drugie stwierdziłam, że jeszcze się uzależnię od tych ćwiczeń (ostatnio coraz częściej myślę, że naprawdę można! ;)) i dzisiaj zrobię prezent moim mięśniom nie ruszając się z domu. 
Mały wypadek sprawił, że musiałam się przebrać, a że za oknem było już ciemno, stwierdziłam, że nie opłaca mi się wyciągać nowych ciuchów i bielizny, więc ubrałam się od razu w piżamę i szlafrok. Potem zapaliłam świeczki, kadzidełko, zaparzyłam cały dzbanek jednej z ulubionych herbat i rozpoczęłam relaks. Nastrój sobie zrobiłam nielichy. To zawsze na mnie dobrze działa - i chyba tylko za te świeczki i herbatę lubię jesienno-zimową porę :) Przez całe popołudnie i wieczór robiłam tylko to, co lubię (przypominam, że sprawami domowo-organizacyjnymi takimi jak gotowanie, czy pranie zajmuję się przed pracą ;)). Zrelaksowałam się tak bardzo, że trudno mi uwierzyć w to, że to dopiero połowa tygodnia a przede mną jeszcze dwa dni w pracy ;) Nie wiem, jak ja się jutro rano zmobilizuję.

W każdym razie, bardzo dobrze mi to zrobiło, bo rano wychodziłam z domu z dołkiem i łzami w oczach. Tak po prostu, przytłoczona drobiazgami. Potem w pracy trochę mi się poprawiło, bo wyszłam na prostą z większością spraw,  ale tak naprawdę całą robotę zrobiło tytułowe klimatyczne popołudnie w sosie własnym. Teraz jakoś tak wszystko wygląda lepiej :)
A frankowe popołudniówki kończą się dziś. Od jutra nareszcie będziemy mogli się trochę więcej spotykać w domu i rozmawiać (chociaż z kolei odpadają wspólne poranki i śniadania przygotowane przez Franka) - myślę, że chwilowo bez żalu zrezygnuję z tych spotkań z samą sobą na rzecz spotkań z mężem :) Niemniej jednak, cieszę się bardzo, że potrafię te chwile, kiedy nie jesteśmy razem po prostu lubić (inaczej to byłaby dla mnie męka, a Franka pracę musiałabym znienawidzić chyba) i przekuć na korzyść dla samej siebie :)

A na koniec migawka z wakacji...


Aż chce się krzyczeć: tu byłam! :)


czwartek, 8 listopada 2012

Nie ma innej rady...

...trzeba zmierzyć się z szarą rzeczywistością. Może nie jest ona jakoś przerażająco szara, ale mimo wszystko, to zdecydowanie nie są kolory, które towarzyszyły mi podczas urlopu. Już drugi dzień w pracy za mną. Jakoś przeżyłam - na szczęście lubię swoją pracę - i chociaż spodziewałam się, że będzie gorzej, to wszystko odbyło się dość bezboleśnie a i moi współpracownicy są cały czas w dobrych humorach (a z jednym różnie bywa, bo miewa naprawdę duże wahania nastroju), więc i na mnie to dobrze działa. Co nie zmienia faktu, że pracy jest naprawdę sporo - nie dość, że muszę nadrobić zaległości, to jeszcze rozpoczął się już nam intensywny okres przedświąteczny. Tak już będzie do lutego. Swoją drogą, niezłe mam wyczucie, właśnie wczoraj, kiedy wróciłam do pracy po urlopie spłynęło pierwsze zamówienie na skrzynkę świąteczną :)  Gdyby to się zdarzyło chwilę wcześniej, pewnie musiałabym sobie skrócić urlop.

Cieszę się też, bo udało mi się dzisiaj umówić zarówno ze Współpracownikami, jak i z Warszawą, że w okresie zimowym średnio dwa razy w tygodniu będę przychodzić do pracy w nieco innych godzinach - 8.30-16.30. Rzecz w tym, że moja wypożyczalnia rowerów już nieczynna, samochodem nie chcę dojeżdżać codziennie, a autobusy mam w takich godzinach, że zawsze spóźniałabym się parę minut do pracy a potem musiałabym wychodzić 25 minut wcześniej, albo 45 minut później. A tym sposobem będę miała dojazd w idealnych godzinach.

Co się jeszcze zmieniło?* Wydarzeniem numer jeden ostatniego czasu jest fakt, że zmieniłyśmy z Dorotą klub, do którego chodziłyśmy na aerobik. Ten obecny jest bardziej wypasiony, jest czynny również w weekendy i ma dużo lepszą ofertę (choć również dużo więcej kosztuje) i chociaż żal nam poprzedniego miejsca, to teraz jesteśmy zadowolone. Dorota na początku żartobliwie wyrażała obawy, że nie będzie w ogóle stamtąd wychodzić, no i coś w tym jest, bo dziś po raz pierwszy odkąd się zapisałam tam nie poszłam - i to tylko dlatego, że miałam dzieciaki na korkach (choć i tak przez chwilę zastanawiałam się, czy nie wybrać się na 20:)) Ale od przyszłego tygodnia trochę spasuję i może ograniczę się do trzech, no, góra czterech wizyt (nie twierdzę, że jednogodzinnych:P) w tygodniu :) 

Zresztą przyda mi się, bo się na tych wakacjach nieźle utuczyłam. Franek zresztą też - łącznie jesteśmy ciężsi o jakieś 5 kg ;) Ale wcale się temu nie dziwię, w życiu tyle nie jadłam co podczas tego urlopu! A szkoda było nie jeść ;) 

A urlop był bardzo, bardzo udany. To były prawdziwe wakacje. Naprawdę niezapomniane.

*Aaa, no przecież - skróciłam się o głowę ;) A w zasadzie, zmniejszyłam tylko długość tego, co na głowie - znacznie. Dość powiedzieć, że nie obcinałam włosów od cztenrnastu miesięcy, nie podcinałam od ośmiu. Skróciłam się o jakieś 15-20 cm.

sobota, 20 października 2012

Tryb wypoczynkowy czas włączyć

Nareszcie mamy swój upragniony urlop. Wyczekany już tyle czasu... Ostatni raz na porządnym urlopie byliśmy przecież we wrześniu ubiegłego roku. Poza tym, mamy przecież swoją "tradycję", że pod koniec zimy lub wczesną wiosną wyjeżdżamy za granicę - głównie tam, gdzie jest cieplej. A w tym roku też sobie przecież odpuściliśmy ze względu na ślub i wesele - ale przecież głównie dlatego, że wiedzieliśmy, że rodzice podarują nam podróż poślubną w prezencie ślubnym. Nareszcie się doczekaliśmy :)

W pracy udało mi się wszystko pozamykać. Ufff... Wzięłam sobie ponad dwa tygodnie wolnego, więc trochę mnie nie będzie. Mam nadzieję, że dadzą sobie radę - nie żebym była niezastąpiona, w żadnym wypadku, ale kiedy wzięłam raptem dwa dni wolnego przed ślubem, to odebrałam przynajmniej trzy telefony :) Po prostu każdy ma swoją działkę, w której się specjalizuje i trudno wymagać od innych, żeby od razu się wdrożyli. Teraz też umówiłam się, że telefon służbowy wezmę ze sobą i jeśli zdarzy się naprawdę coś pilnego, będzie ze mną kontakt. A chłopaki obiecali, że najpierw się dziesięć razy zastanowią zanim zadzwonią :) 
Ale przyznać muszę, że jeszcze tak całkiem o pracy nie zapomniałam. Wczoraj było najgorzej, bo cały wieczór rozmyślałam o tym, czy jeszcze coś powinnam zrobić i zastanawiałam się, co się będzie działo jak mnie nie będzie (mamy teraz w pracy dość gorący okres). Jakoś się nie mogłam przestawić na tryb wypoczynkowy - i chyba nadal jeszcze się nie przestawiłam :) (Ale pracuję nad tym) Niemniej jednak urlop rozpoczęliśmy między innymi miłym wieczorem przy winie i planszówce. Położyliśmy się spać dopiero przed trzecią :)

Dzisiaj było już nieco lepiej - jednak w piątek wieczorem zazwyczaj jestem mocno zmęczona, a wtedy nie jestem sobą. Nastrój zdecydowanie mi się poprawił. Zwłaszcza, że mieliśmy sporo rzeczy do załatwienia, a my tak lubimy sobie razem połazić i pozałatwiać :) Po południu byliśmy już w domu i - uwaga, uwaga! - już o piątej byłam spakowana! A to oznacza, że spakowałam się w półtorej godziny :) To chyba mój rekord - ale to zasługa Franka, który w tym pakowaniu mi pomógł :) On dyrygował, jak robiłam. W tym wypadku układ się faktycznie sprawdził. Jeszcze tylko czekamy aż nam wyschnie reszta rzeczy, którą dzisiaj praliśmy :)
Dzień był naprawdę bardzo przyjemny. Lubię takie weekendy (i pewnie niejeden raz o tym wspominałam), kiedy jesteśmy po prostu we dwoje i spędzamy ze sobą czas. Niby jeździmy z miejsca na miejsce, robimy zakupy, załatwiamy sprawy... ale przy okazji mam czas porozmawiać o wszystkim i o niczym, pożartować, pośmiać się - pobyć ze sobą w najbardziej intensywny sposób. To mi zawsze dodaje dużo energii i mocno mnie uszczęśliwia. Zawsze po jednym takim dniu mam wrażenie, jakbyśmy naładowali sobie baterię w naszym związku (o, teraz to chyba powinnam pisać: "małżeństwie" :P)

środa, 17 października 2012

Jak co roku

Dzisiaj trochę sobie świętujemy. Z tej okazji nawet nie poszłam na aerobik dzisiaj :) Jak co roku o tej porze mamy imieninowo-urodzinowe świętowanie. Dzisiaj urodziny Franka i moje imieniny, jutro imieniny frankowe. Wypadło w tygodniu, więc nie poszaleliśmy, a w weekend będziemy zajęci pakowaniem. Ale przecież nie tak dawno spora impreza była, więc można sobie podarować.
Przyszli tylko rodzice Franka z torcikiem. Możecie się więc częstować:

Ja imienin specjalnie nigdy nie obchodziłam - no, tylko jako dziecko, bo urodziny zawsze miałam w wakacje, więc nie mogłam zaprosić koleżanek, więc w zamian świętowałam przez jakiś czas imieniny, ale później już nie. W ogóle u nas w rodzinie nie ma takiej tradycji. Śmiałam się dzisiaj nawet z moją mamą, która zadzwoniła z życzeniami (dla Franka, nie dla mnie:)), że ja swoich imienin nie obchodzę, ale inni je obchodzą - nie dość, że składają mi życzenia, to jeszcze prezenty przynoszą ;) 
Ale to wszystko tylko dlatego, że Franek w tym samym dniu ma imieniny. Cóż, przecież wiadomo, że za mąż wychodzi się z wyrachowania :P:P

 Aha, w tle nasze prezenty ślubne. Ktoś pytał o zdjęcia.. No to jedno jest :)

wtorek, 16 października 2012

Jeden! Czyli wrażenia po.

Staż małżeński: jeden miesiąc i jeden dzień :)
Odliczanie, tyle że w drugą stronę... Nie zamierzam co prawda zamieszczać notki opisującej to, co dzieje się u nas w kolejnym miesiącu małżeństwa, ale ten pierwszy miesiąc - zwłaszcza, że zwany miodowym - warto zaznaczyć ;)
To był miesiąc... bardzo zwyczajny :) Nie działo się nic szczególnego, poza tym, że rozpakowywaliśmy nasze prezenty ślubne i raz po raz przeglądaliśmy zdjęcia ze ślubu i wesela. Myli się jednak ten, kto myśli, że nic się nie zmieniło. W naszym codziennym funkcjonowaniu - owszem, może niewiele, choć też nie można powiedzieć, że nic.

Przede wszystkim jest to swego rodzaju wewnętrzna zmiana, którą bardzo trudno opisać. Takie duchowe poczucie, że teraz jest zupełnie inaczej - i to jest niesamowite, że zmiana ta dokonała się tylko poprzez wypowiedzenie znanej wszystkim formułki i włożenie sobie na palec kawałka złota. A jednak jest ogromna. Kiedy idziemy razem ulicą mam wrażenie, że teraz idziemy sobie bardziej "legalnie", skoro jesteśmy małżeństwem (nie wspominając już o tym, jaką frajdę sprawia nam chodzenie do kościoła na legalu ;)) - czuję, że jesteśmy teraz lepszą wersją poprzedniego związku. Nikt teraz nie może nam zarzucić (piszę czysto hipotetycznie, bo nigdy nie mieliśmy takiej sytuacji), że jesteśmy tylko parą ludzi, która chwilowo postanowiła sobie pobyć ze sobą i wszystko się jeszcze może zdarzyć. Owszem, może się zdarzyć wszystko - poza naszym rozstaniem. Nie ma żadnej furtki, jesteśmy już na siebie skazani na zawsze i to jest fajne :) Nie chodzi o to, że wcześniej nie miałam pewności, bo taka pewność i zaufanie jest w nas, a nie przychodzi z zewnątrz, ale chyba jednak małżeństwo jest jakiegoś rodzaju certyfikatem, który mimo wszystko warto mieć - dla samego siebie :) Nie mylić tego certyfikatu z gwarancją, bo fakt, że jesteśmy po ślubie niczego nam nie zapewnia (poza tym, że w myśl zasad ślubu kościelnego nie ma możliwości, żeby się rozmyślić) - a już na pewno nie daje nam w gratisie udanego małżeństwa, bo na to musimy sobie zapracować oboje, ale jednak mam wrażenie, że wartość naszego związku mocno się podniosła :)  Od miesiąca jesteśmy, inni, jakby ważniejsi. Lepsi też i czuję, jakbyśmy osiągnęli jakiś wyższy poziom wtajemniczenia ;)
Nawet kłótnie są inne (no chyba nie myślicie, że przy naszych temperamentach odpuściliśmy sobie kłótnie w miesiącu miodowym???) - bo jest świadomość, że przecież i tak się zaraz pogodzimy, skoro jesteśmy sobie zaślubieni - a szkoda marnować czas na coś, co się i tak zaraz skończy :P

Można powiedzieć, że jestem dumna z tego, że jesteśmy małżeństwem i z dumą noszę jego symbol, czyli obrączkę. A skoro o tym mowa - no przekonałam się do nie zdejmowania obrączki :) Zawsze nosiłam biżuterię - obowiązkowo pierścionki, zegarek i bransoletkę. Po powrocie z pracy odruchowo ściągałam je niczym buty - pierścionek zaręczynowy też :) Taki rytuał. Zresztą pierścionki przeszkadzały mi w codziennych czynnościach. Z obrączką jednak jest inaczej - mimo, że wcale nie uważam, że jak ją zdejmę, to przestaniemy istnieć jako mąż i żona ;P, noszę ją cały czas i zupełnie się do tego przyzwyczaiłam. Ostatnio nawet podrabiane gołąbki robiłam z obrączką na palcu :) Franek też swojej obrączki nie zdejmuje (to jest chyba jedna z głównych przyczyn, dlaczego ja też tego nie robię) - wbrew opinii teścia, który twierdzi, że obrączka przeszkadza im w pracy, a przede wszystkim, że się zniszczy! Na co my odpowiadamy, że po co nam niezniszczona obrączka w szufladzie??? Z jakiego powodu ją tam trzymać? Na lepszą okazję??? Pytanie tylko - jaką :) Oj tam, jak się zniszczy, to się ją odnowi, na pewno się da ;)

Taak, warto było brać ten ślub choćby dla tej niesamowitej świadomości, że teraz jesteśmy trochę innym związkiem :P I dla poczucia, że w jakiś sposób jesteśmy uświęceni - to już ten aspekt religijny, który dla nas jest ważny. I teraz jeszcze bardziej nie mogę zrozumieć, jak brat Franka praktycznie do dziś powtarza, że po ślubie nic się u nich nie zmieniło (są trzy lata małżeństwem) - bo przecież i tak wcześniej mieszkali ze sobą i żyli jak małżeństwo. Ja absolutnie nie miałam poczucia, że żyjemy jak małżeństwo - skoro nim nie byliśmy! Dla mnie małżeństwo to nie jest tylko wspólne robienie zakupów czy pranie czyichś ubrań. Jak mieszkałam z Dorotą to też tak było :) Dlatego uważam, że po ślubie zmienia się przede wszystkim mentalność, a jeśli ktoś tego nie odczuwa to... chyba mogę go pożałować, bo to naprawdę piękne uczucie.

I tylko żal, że ten dzień mamy już za sobą... Ja często mam problem z takimi wydarzeniami - gdy długo na coś czekam i cieszę się tym, to później jest mi bardzo żal, że to już się skończyło. Odczuwam taką pustkę po tym oczekiwaniu i nie raz nie mogę sobie z tym poradzić. Między innymi tym właśnie spowodowany był mój dołek jakiś czas temu. Niemal depresyjnie działała na mnie myśl, że już po wszystkim :( Teraz już jakoś sobie z tym radzę, ale dowiedziałam się, że można tęsknić nie tylko za kimś albo nie tylko za miejscem, ale także za konkretnym wydarzeniem. Bo ja po prostu odczuwam tęsknotę za tamtym dniem. Wbrew tradycyjnemu przekonaniu chyba nie mogłabym powiedzieć, że to był najszczęśliwszy dzień w moim życiu - bo ja raczej na co dzień jestem szczęśliwa, to słowo mi trochę nie pasuje.
Ale na pewno był to jeden z najradośniejszych, najważniejszych i najpiękniejszych dni w moim życiu. Jedyny w swoim rodzaju.

To było niesamowite i piękne, że tego dnia mogliśmy być w centrum uwagi. W ogóle nam to nie doskwierało i czuliśmy się jak ryby w wodzie :) Byliśmy swobodni i radośni. Byliśmy sobą. To na pewno duża zasługa naszych gości - obecne były wszystkie najważniejsze dla nas osoby, a teraz chyba będą jeszcze ważniejsze. Bardzo zbliża świadomość, że ktoś uczestniczył w tak ważnym dla nas wydarzeniu, że świętował i cieszył się razem z nami. Poza tym, to był jedyny taki dzień, kiedy mogliśmy tych wszystkich ludzi zebrać w jednym miejscu i w jednym czasie*. Nie trzeba było dzielić się sobą między rodzinę moją i Franka, między rodzinę a znajomych, między koleżanki ze studiów a Dorotę i Juskę... Wszyscy byli razem - mogli się poznać i zobaczyć tych, których wcześniej znali tylko z naszych opowiadań.  To było naprawdę wspaniałe. I jeszcze ta świadomość, że oni wszyscy przyjechali tylko dla nas, z żadnego innego powodu... :)
Tak, to zdecydowanie był dzień jedyny w swoim rodzaju. Naj... w naszym życiu :)

*mój kuzyn kiedyś stwierdził, że kolejny raz, kiedy tyle ludzi przyjedzie tylko dla konkretnej osoby, to dopiero pogrzeb :) - no ale wtedy to już raczej skład nie będzie ten sam. Eee, nie lubię czarnego humoru :P

sobota, 13 października 2012

Poprawiny!

Nigdy nie byliśmy mocni w odsypianiu, więc w niedzielę obudziliśmy się jednocześnie o 9. Uśmiechnęliśmy się do siebie i przytuliliśmy. Czuliśmy się jeszcze niewyspani, choć nie zmęczeni. Postanowiliśmy, że jednak wstaniemy i wyszliśmy na spacer. Poszliśmy do kościoła, ale okazało się, że w tej parafii akurat były dożynki i musieliśmy wyjść, bo nie dość, że spóźnilibyśmy na swoje własne poprawiny, to jeszcze w dodatku nie zdążylibyśmy się wymeldować z pokoju :) Wróciliśmy więc do restauracji, która już się obudziła, bo oprócz kelnerów, kręcili się po sali nasi goście :) 
Kolacja w postaci grilla była strzałem w dziesiątkę nie tylko na weselu, ale także dlatego, że zostało po niej sporo rzeczy, które zostały wystawione podczas poprawin (wędliny, kiełbasy, pajdy chleba ze smalcem, ogórki i wiele innych rzeczy, których nawet już nie pamiętam). Tak właśnie planowaliśmy, bo wiemy, że zazwyczaj obiad podawany jest trochę później, niż jest to planowane (nasze poprawiny zaczynały się o 12), ze względu na to, że goście się spóźniają, a ci, którzy już są, są głodni. A dzięki temu zaspokoili pierwszy głód. My też :) A ja uwielbiam chleb ze smalcem!
U Franka w rodzinie w ogóle nie ma takiego zwyczaju i nigdy po żadnym weselu nie było poprawin. U nas z kolei nie było wesela bez poprawin, chociaż też nie wyglądają one tak całkiem typowo, bo goście są zawsze z daleka, więc to jest czas, kiedy wyjeżdżają. Początkowo nie planowaliśmy imprezy, a po prostu obiad, bo zakładaliśmy, że wiele osób zacznie się szybko zbierać. Ale później coraz więcej gości wspominało, że zostaną trochę dłużej, niektórzy pytali o możliwość noclegu z niedzieli na poniedziałek, więc pomyśleliśmy, że jakoś tak głupio zostawiać ich bez rozrywki, bo to tak jakbyśmy dawali do zrozumienia, ze się mają szybko zmywać :) Stwierdziliśmy, że jeśli będzie muzyka to i goście zostaną dłużej - no i w zasadzie mieliśmy rację :) W każdym razie ostatecznie przekonał nas argument mojej cioci, która powiedziała, że poprawiny to ma być przedłużenie wesela a nie jakaś stypa, żeby wszyscy tylko przy stole siedzieli i gadali :) Początkowo myśleliśmy o jakimś DJu, ale ostatecznie, kiedy tydzień przed weselem rozmawiałam z zespołem, żeby się umówić na spotkanie, zapytałam, czy mają może wolne. Mieliśmy niesamowite szczęście, bo akurat nie mieli żadnych planów i zgodzili się u nas zagrać jeszcze na poprawinach :)
Nie było już niestety Karoliny i Ani, które o siódmej rano już wyjechały oraz Doroty, która poprosiła mnie już jakiś czas wcześniej o zwolnienie z poprawin :) Powiedziała, ze to mój dzień i że jeśli mi zależy to zrobi to dla mnie i przyjdzie, ale chociaż mi zależało, to doskonale znam Dorotę i wiem, jak nie znosi poprawin ;) Nic na siłę, wystarczyło mnie, że na weselu bawiła się do końca. 
Zespół tego drugiego dnia grał nieco inaczej, bo trochę bardziej biesiadnie, ale nadal świetnie. I uznaliśmy, że to naprawdę był bardzo dobry pomysł, bo goście się bawili! My oczywiście jako pierwsi wyszliśmy na parkiet, żeby pokazać, co będziemy dzisiaj robić ;)


 Co prawda Poznaniacy zaczęli się zbierać prawie od razu po obiedzie, ale tego się spodziewaliśmy - wiedzieliśmy, że część rodziny Franka ma jeszcze zahaczyć o jakieś inne poprawiny u swoich znajomych, bo z wiadomych względów nie mogli uczestniczyć w ich weselu. Chociaż kuzynostwo Franka lekko nas rozczarowało, że tak szybko chcieli uciekać, ale stęsknili się za dziećmi, które zostały w Poznaniu, a przede wszystkim oni naprawdę nie są obeznani z tym zwyczajem i chyba nie wiedzą, do czego to służy :P Szybko zwinęli się też koledzy - mimo, że oni jako pierwsi przymierzali się do tego, żeby zostać dłużej. Ale jechali jednym samochodem, a niektórzy z nich w poniedziałek szli do pracy z samego rana, więc nie wyszło. 
Razem z Frankiem cały czas tańczyliśmy, chyba, że widzieliśmy, że ktoś się zbiera. Wtedy wychodziliśmy go pożegnać. Na tarasie robiliśmy sobie zdjęcia, a każdy z gości dostawał butelkę wódki oraz pudełko z ciasteczkami.


Goście wyjeżdżali o bardzo różnych porach, więc musieliśmy być w gotowości cały czas :) Chociaż tak naprawdę część wyjeżdżała w godzinach 14-16 i później było trochę spokojniej. Część osób z Poznania została do późnego popołudnia: Ala z Rafałem, Daga ze swoim chłopakiem, kuzyn Franka, ale najbardziej zaskoczyła nas piątka naszych znajomych: Mietkowa z Mietkiem, Karola z chłopakiem i Edi, którzy zostali niemal do samego końca. Bawili się z moją rodziną,  a na koniec zaśpiewali nam jeszcze sto lat i gorzko więc wszyscy ich dobrze zapamiętali. A chłopak Karoli to w ogóle nie miał ochoty wyjeżdżać :) Później zostało jeszcze całkiem sporo osób i ta orkiestra to był naprawdę świetny pomysł! Przyznaję, że nie myślałam, że ludzie będą jeszcze tacy chętni do zabawy, a oni tańczyli do samiutkiego końca - nawet jak orkiestra już się z nami pożegnała i pakowała swój sprzęt, goście bawili się do muzyki z płyt. 




Najdłużej zostało moje kuzynostwo. Co ciekawe, wśród nich była kuzynka i kuzyn, którzy mieszkają za granicą i kiedy robiliśmy listę gości, zakładałam, ze w ogóle nie przyjadą - zwłaszcza, że w czerwcu ten kuzyn miał swój ślub. Byłam przekonana, że nie będą dwa razy do Polski przyjeżdżać. Okazało się, że bardzo się pomyliłam! Nie wyobrażali sobie, że miałoby ich nie być, a kuzyn wręcz powiedział, że już jak planował z żoną swoje wesele, to brał pod uwagę, że muszą przyjechać jeszcze we wrześniu. Stwierdził, że nie mógł tego odpuścić, bo przecież na weselu jego siostry cztery lata temu to właśnie my złapaliśmy welon i krawat :) To my byliśmy pooczepinową parą młodą, a teraz tak się złożyło, że braliśmy ślub w tym samym roku :) Kuzyn stwierdził, że to jakiś znak i że absolutnie nie mógłby tego przegapić, nawet kosztem braku urlopu po swoim weselu :)
Zabawa poprawinowa skończyła się mniej więcej tak, jak planowaliśmy - około 20. Wraz z najbliższą rodziną zostaliśmy jeszcze, żeby popakować wszystko, co braliśmy ze sobą - a było tego naprawdę sporo. I wtedy poczułam się już naprawdę zmęczona. Nóg to wręcz nie czułam! Bolały mnie zresztą jeszcze przez następne dwa dni, ale naprawdę przez całe wesele i poprawiny nie mogłam narzekać, a stopy zawsze mam bardzo wrażliwe i każde buty mnie obcierają :) Widocznie byłam znieczulona emocjami ;)

Bardzo dobrze zrobiliśmy, że zdecydowaliśmy się na poprawiny i to w takiej formie! Mieliśmy czas, żeby porozmawiać jeszcze z gośćmi, pobawić się z nimi, wypić :) Każdemu z osobna podziękowaliśmy za przybycie, każdy dostał od nas poczęstunek i z każdym mamy pamiątkowe zdjęcie. 
To były piękne dni i naprawdę nie mogło być lepiej. Żal było, że wszystko się już kończy. Ale chociaż skończyłam już opisywać to, co działo się w te dwa najważniejsze dni (a to było już cztery tygodnie temu! nie do wiary!), temat ślubno-weselny na pewno jeszcze nie zniknie na dobre z mojego bloga :) Mam jeszcze sporo przemyśleń związanych z tym co się działo albo z jakimiś kwestiami organizacyjnymi, więc jeśli ktoś ma dość to... trudno ;)))