Przemyślenia pourodzinowe.

I znowu – czekałam cały dzień na ten wczorajszy dzień, który minął mi tak szybko, że ledwo zdążyłam go zauważyć No, może źle to określiłam, nie zauważyć to bym nie potrafiła dnia swoich urodzin, ale rzecz w tym, że to naprawdę jest mój ulubiony dzień w roku i zawsze chciałabym, żeby trwał jak najdłużej. Czy z tego się kiedyś wyrasta? Mam nadzieję, że nie, nie chcę się martwić tym, że jestem coraz starsza, a raczej chcę się cieszyć z tego, że ktoś o mnie pamięta, że ktoś mi dobrze życzy, że to moje święto po prostu, nawet jeśli wie o nim tylko niewielka grupka osób.
Dziękuję Wam bardzo za życzenia! W każdej postaci. Naprawdę każde ciepłe słowo, wiele dla mnie znaczy, szczególnie co roku 21 lipca

Kiedyś w dniu moich urodzin zawsze lubiłam robić podsumowanie – sama nie wiem czego Chyba tak ogólnie, mojego życia. W zasadzie mogłabym powiedzieć, że pamiętam, co czułam, gdy kończyłam dziewięć lat, siedemnaście, dwadzieścia jeden… I pamiętam też, że kiedyś zastanawiałam się, jak to będzie, gdy będę już dorosła. Od pewnego czasu, przestałam się nad tym zastanawiać. Pewnie dlatego, że nawet nie zauważyłam, kiedy się taka zrobiłam Nawet pomimo całego mojego infantylizmu, pewne jest, że jestem już dorosła. I przyznam, że specjalnie mi to nie przeszkadza. Już chyba kiedyś pisałam, że nie tęsknię do tego, by znowu być dzieckiem, chociaż miałam piękne dzieciństwo. Absolutnie nie chciałabym być ponownie nastolatką, bo choć źle mi w życiu nie było, to był bardzo burzliwy okres dla mnie, zwłaszcza pod względem uczuciowym. Od jakiegoś czasu jest mi po prostu w miarę dobrze na tym świecie – w tym czasie i w tym miejscu. Do niczego mi się specjalnie nie spieszy, a teraźniejszość jest dla mnie na tyle ciekawa, że nie pragnę powrotu do przeszłości. Chociaż oczywiście zdarza mi się tęsknić za czymś, co minęło, ale znacznie częściej miewam po prostu chwile, które chciałabym, by trwały wiecznie… Tak więc wyglądają moje tegoroczne pourodzinowe przemyślenia… Jak każdy, mam gorsze dni, miewam też kryzysy. Ale prawda jest taka, że nigdy nie powiedziałabym, że jestem nieszczęśliwa. A nawet mogłabym powiedzieć, że choć czasami czegoś mi brakuje, to uważam, że generalnie wiodę bardzo szczęśliwe życie. Losie, piszę to wcale nie po to, by Cię kusić! Bądź tak łaskawy – zamknij oczy, zatkaj uszy i w ogóle nie widziałeś tego zdania :)) Jest po prostu dobrze, nie musi być lepiej, a najważniejsze, żeby nie było gorzej
A tymczasem olewamy pogodę i jednak jedziemy… Ryzykujemy trochę, ale po prostu chcemy razem gdzieś pojechać. Najwyżej nie będziemy spać w namiocie. W ostateczności mamy auto – albo się w nim kimniemy, albo wrócimy Ale trzymajcie mimo wszystko kciuki – niech po prostu nie pada i będzie przyjemnie
W ogóle to miał być mój wypad urodzinowy. Franek wczoraj pracował, wrócił dopiero wieczorem, więc nie mieliśmy zbyt wiele czasu na świętowanie. Obiecał mi, że uczcimy moje urodziny w weekend, a gdy mu się dzisiaj żaliłam, ze urodziny minęły mi zbyt szybko i że świat już w ogóle o nich zapomniał, odpowiedział mi, że on nie zapomniał i będziemy jeszcze świętować, choćby miał śnieg padać :)) A tak swoją drogą – nie pamiętam, żeby kiedykolwiek dzień moich urodzin był tak zimny i ponury (pogodowo mam na myśli :))
Ps. A po powrocie oczywiście nie omieszkam się pochwalić łupami urodzinowymi