Towarzyskie rozmyślania

Nasz weekend był bardzo towarzyski. W sobotę wieczorem wpadli znajomi. Była Juska i kilku kolegów Franka. Niech już zostanie "koledzy Franka", bo mimo, że teraz to już w zasadzie nasi wspólni znajomi :P to określenie wydaje mi się jakieś bardziej adekwatne :) No więc wpadli do nas wieczorem i wyszli dopiero kilka godzin po północy. Tak nam się fajnie siedziało. W tle leciał sobie nasz film z wesela. My nie z tych, co to katują wszystkich swoimi zdjęciami i filmem z wesela na siłę :P stwierdziliśmy, że po prostu kto będzie chciał to sobie na niego zerknie - i tak było :) Poza tym trochę rozmawialiśmy przy piwku. Było mnóstwo śmiechu, a potem Franek wyciągnął grę "Pędzące żółwie" :) No nie spodziewałabym się, że chłopaki naprawdę się w nią wciągną! :) Bawiliśmy się świetnie. Dawno się tak nie uśmiałam. No i sam fakt, że dorosłe chłopy (i dwie baby:P), zagorzali kibice (siedzieli u nas w barwach klubu, bo przyszli prosto ze stadionu) zabrali się za grę dla dzieci od lat 5ciu jest dość zabawny:) Ale za to między innymi tych chłopaków tak lubię - bo już wiele razy udowodnili mi, jak bardzo pozory mogą mylić.

Kiedy wyszli długo jeszcze uśmiechałam się do Franka - i sama do siebie. Posprzątaliśmy (mamy z Frankiem zasadę, że po każdej mniejszej lub większej imprezie sprzątamy i zmywamy jeszcze zanim położymy się spać, choćby już świtało) i poszliśmy spać. Ale zdążyłam jeszcze sobie pomyśleć, że będzie mi tego brakowało za jakiś czas.

Wczoraj natomiast poszliśmy do rodziców Franka na obiad, bo teściowa świętowała swoje imieniny. Wspominałam już kilka razy, że w Poznaniu imieniny to wydarzenie dużo ważniejsze od urodzin, więc spodziewałam się, że będzie odświętnie, ale zaskoczyło mnie bardzo, że przyszło prawie dwadzieścia osób :) Bardzo lubię rodzinę Franka i często o tym już tutaj wspominałam. Zawsze uwielbiałam te "spędy" i świetnie się na nich czułam. Ale czas płynie i ludzie się zmieniają - rodziny również. Głównie się powiększają :) I okazuje się, że niekoniecznie idealnie wpasowuję się w klimat rozmów o przedszkolach, kubeczkach niekapkach i popołudniowych drzemkach :P Poza tym, daję się wciągać w ciociowanie od czasu do czasu - nie raz całkiem chętnie, ale preferuję to w nieco innych okolicznościach przyrody. Kiedy wokół jest tłum cioć, wujków, babć i dziadków, to niekoniecznie się do tego wyrywam :) Cóż, nie będę owijać w bawełnę :) Trochę się nudziłam i rozczarowało mnie to, bo to są ludzie, z którymi spędzaliśmy przyjemnie wakacje albo dobrze bawiliśmy się w Sylwestra :) Ale może to kwestia tego, że się za dużo rodziców zebrało w jednym miejscu. Zdałam sobie też sprawę z tego, że choć może na co dzień żyjemy na tej samej planecie, to chwilowo na rożnych przebywamy :) Wyraźnie odczułam to po słowach kuzynki Franka, która powiedziała coś w stylu "zależy na co się patrzy" i choć na pewno nie miała złych intencji i zwyczajnie stwierdziła fakt, niechcący sprawiła mi przykrość. Bo to przykre, gdy człowiek jest niezrozumiany po prostu :) Ale można powiedzieć, że ma to też swoje dobre strony, bo z kolei mogłam pomyśleć, że będą także rzeczy, których być może nie będzie mi aż tak brakowało :P

Tak czy inaczej, trzymam się tego, co powiedział Franek - że najważniejsze jest, że my wszystko rozumiemy, wiemy po co to robimy i co dzięki temu możemy osiągnąć. 

Po prostu trzeba pogodzić się z myślą, że ścieżki ludzkie się czasami rozchodzą w różnych kierunkach, ale w takiej sytuacji trzeba ruszyć w tym wybranym przez siebie :) 

Jestem pewna, że te rodzinne spotkania nigdy już nie będą takie, jak jeszcze cztery, pięć lat temu. Jest więc we mnie taki żal, pomieszany z sentymentem - jak zawsze, gdy myśli się o jakichś beztroskich chwilach z przeszłości :) Ale jednocześnie mam nadzieję, że kolejne będą przyjemne i gdy już pozbędę się tego lekkiego rozczarowania, że "było, ale minęło" to i ja zacznę z nich czerpać wiele radości. W końcu najważniejsze, że życzliwość i wzajemny szacunek się nie zmieniły. A to nadal ci sami, fajni ludzie - tylko inaczej sobie życie układamy i trzeba pogodzić się z tym, że może nie zawsze nam po drodze.