Rodzice Franka od tygodnia są na wycieczce. Franek
popołudniu ma kursy zawodowe a później chodzi na nocki do pracy. Dlatego
przez cały tydzień opiekowałam się ich pieskiem. Dostałam klucze i
sprawdzałam, czy Brutusek ma co pić, wyprowadzałam go, a na noc szłam
spać do Franka, żeby pies nie był sam.
I w piątek też tak miało być. Tyle, że umówiłam się z Dorotą na piwo. Umówiłyśmy się już tydzień temu i decyzja była nieodwołalna. Miałam wrócić najpóźniej o północy, bo inaczej zamieniłabym się w dynię
I miałyśmy iść TYLKO na piwo. Ale, że Margolka się ostatnio
rozbrykała, nie poszło tak łatwo. Do 23:15 siedziałyśmy przy piwku.
Wtedy zdecydowałyśmy, że zatańczymy trzy kawałki i do domu. Niestety jak
Margolka z Dorotką zaczynają tańczyć, to robi się z tego show. Za
dobrze nam się zrobiło. O 23:59 zadzwoniłam do Franka (bo wiedziałam, że
będzie sprawdzał, czy wróciłam) i powiedziałam, że troszkę, ale tylko
troszkę dłużej zostanę… Na pierwszą już na pewno będę. Franek powiedział
tylko „no, w tym momencie to jestem na ciebie zły” i rozłączył się. Ja
stwierdziłam, że ma prawo być zły, nakrzyczałam na siebie w duchu,
pomyślałam o biednym Brutusku i… poszłam jeszcze chwilkę się pobawić.
Ale żeby Franusia już bardziej nie martwić, wysłałam mu o godzinie 0:29 sms, „dobranoc Franuś, idę spać”. Zrobiłam to oczywiście między jednym a drugim łykiem ostatniego już piwka. Pomyślałam sobie, że jutro mu wytłumaczę co i jak, a teraz niech się nie martwi. W końcu o pierwszej twardo zdecydowałyśmy, że wracamy. Na przystanek dotarłyśmy pięć minut po odjeździe autobusu, więc poszłyśmy na piechotę, co spowodowało, że do Brutuska trafiłam dopiero koło drugiej.
Przez całą drogę ubolewałam nad tym, że po raz pierwszy w życiu okłamałam Franka. Na co Dorota mi odpowiedziała, że i tak mu się jutro wygadam… Do jutra nie musiałam czekać
Po czwartek wrócił Franek. Zły. Popatrzył na mnie i pyta „o której
wróciłaś?” Pomruczałam trochę, żeby ukryć uśmiech (bo zawsze jak kłamię,
chce mi się śmiać) i powiedziałam, że o pierwszej… On jeszcze raz pyta:
„o której?”. Żeby zyskać na czasie udałam baaaardzo śpiącą i
powiedziałam „późno, jutro ci powiem” Na co Franek mi powiedział:
„Myślisz, że ja głupi czy co? Przecież rozmawiałaś ze mną pięć minut
przed odjazdem autobusu, na pięć minut przed odjazdem drugiego wysłałaś
smsa, ze idziesz spać. Ciekawe kiedy i jak dotarłaś do domu??”
No i widzicie, raz w życiu skłamałam i jeszcze mi nie wyszło :)Już się wyjaśniło, dlaczego nigdy nie kłamię – to trzeba potrafić. Ja zdecydowanie nie umiem
Franka dość szybko udobruchałam, na początku obrażony odwrócił się do mnie plecami, ale że było mi zimno przekulałam się na jego stroną i wlazłam w jego objęcia. Jak mnie przytulił, to wiedziałam, że mu przeszło. Powiedział tylko „oj ty kłamczuszko…”
Muszę tylko przyznać, ze cieszę się, że kłamstwo mi nie wyszło, bo na drugi dzień nie musiałam się do niczego przyznawać
I w piątek też tak miało być. Tyle, że umówiłam się z Dorotą na piwo. Umówiłyśmy się już tydzień temu i decyzja była nieodwołalna. Miałam wrócić najpóźniej o północy, bo inaczej zamieniłabym się w dynię
I miałyśmy iść TYLKO na piwo. Ale, że Margolka się ostatnio
rozbrykała, nie poszło tak łatwo. Do 23:15 siedziałyśmy przy piwku.
Wtedy zdecydowałyśmy, że zatańczymy trzy kawałki i do domu. Niestety jak
Margolka z Dorotką zaczynają tańczyć, to robi się z tego show. Za
dobrze nam się zrobiło. O 23:59 zadzwoniłam do Franka (bo wiedziałam, że
będzie sprawdzał, czy wróciłam) i powiedziałam, że troszkę, ale tylko
troszkę dłużej zostanę… Na pierwszą już na pewno będę. Franek powiedział
tylko „no, w tym momencie to jestem na ciebie zły” i rozłączył się. Ja
stwierdziłam, że ma prawo być zły, nakrzyczałam na siebie w duchu,
pomyślałam o biednym Brutusku i… poszłam jeszcze chwilkę się pobawić. Ale żeby Franusia już bardziej nie martwić, wysłałam mu o godzinie 0:29 sms, „dobranoc Franuś, idę spać”. Zrobiłam to oczywiście między jednym a drugim łykiem ostatniego już piwka. Pomyślałam sobie, że jutro mu wytłumaczę co i jak, a teraz niech się nie martwi. W końcu o pierwszej twardo zdecydowałyśmy, że wracamy. Na przystanek dotarłyśmy pięć minut po odjeździe autobusu, więc poszłyśmy na piechotę, co spowodowało, że do Brutuska trafiłam dopiero koło drugiej.
Przez całą drogę ubolewałam nad tym, że po raz pierwszy w życiu okłamałam Franka. Na co Dorota mi odpowiedziała, że i tak mu się jutro wygadam… Do jutra nie musiałam czekać
Po czwartek wrócił Franek. Zły. Popatrzył na mnie i pyta „o której
wróciłaś?” Pomruczałam trochę, żeby ukryć uśmiech (bo zawsze jak kłamię,
chce mi się śmiać) i powiedziałam, że o pierwszej… On jeszcze raz pyta:
„o której?”. Żeby zyskać na czasie udałam baaaardzo śpiącą i
powiedziałam „późno, jutro ci powiem” Na co Franek mi powiedział:
„Myślisz, że ja głupi czy co? Przecież rozmawiałaś ze mną pięć minut
przed odjazdem autobusu, na pięć minut przed odjazdem drugiego wysłałaś
smsa, ze idziesz spać. Ciekawe kiedy i jak dotarłaś do domu??”No i widzicie, raz w życiu skłamałam i jeszcze mi nie wyszło :)Już się wyjaśniło, dlaczego nigdy nie kłamię – to trzeba potrafić. Ja zdecydowanie nie umiem
Franka dość szybko udobruchałam, na początku obrażony odwrócił się do mnie plecami, ale że było mi zimno przekulałam się na jego stroną i wlazłam w jego objęcia. Jak mnie przytulił, to wiedziałam, że mu przeszło. Powiedział tylko „oj ty kłamczuszko…”
Muszę tylko przyznać, ze cieszę się, że kłamstwo mi nie wyszło, bo na drugi dzień nie musiałam się do niczego przyznawać
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz