„Kocham Cię jak Irlandię” cz 2. Dublin wita

Ostatecznie z jedną sztuką bagażu podręcznego oraz kurtką przewieszoną przez ramię, pod którą trzymałam reklamówkę z rumem, weszłam do autobusu, który przewiózł nas przez terminal do samolotu, a następnie na pokład samolotu. Mimo, że leciałam już kilka razy, nadal bardzo mi się to podoba i robię wszystko, żeby usiąść przy oknie :) 

Nie musiałam się w zasadzie nawet specjalnie wysilać, bo mnóstwo miejsc było jeszcze wolnych – w tym przy oknach. W ogóle sporo osób siada na brzegu, wyraźnie manifestując tym samym (zwłaszcza, kiedy od razu wyciąga czasopismo i nie zwraca uwagi na to, co się dzieje wokół) swe obycie z lataniem :))) Piszę to zupełnie bez złośliwości, a nawet śmiejąc się z siebie samej, że taki żółtodziób ze mnie, że ciągle przy oknie chcę siedzieć i nawet dziecka nie chcę przepuścić (nie było tak źle, ale o tym innym razem) No i jest jeszcze inna opcja – na brzegu siadają osoby, które źle znoszą start, lądowanie a może i sam lot. Ja natomiast przy starcie i lądowaniu czuję się świetnie. Wręcz uwielbiam te momenty. 

Punktualnie o 11:25 samolot zaczął kołować i kierował się na pas startowy. W tym czasie stewardessa wypowiada standardową formułkę dotyczącą bezpieczeństwa i informacji technicznych. Po krótkiej chwili szum silników staje się dużo głośniejszy a samolot się rozpędza. Uwielbiam ten moment :)) Fakt, niektóre osoby mogą źle to znosić, bo zmienia się ciśnienie a człowieka wciska w fotel Można to zresztą porównać do tego, co odczuwa się na karuzeli albo wysokiej huśtawce. Ja to uwielbiam. Aha, i zatykają się uszy – wiem, że niektórzy bardzo tego nie lubią i nie potrafią sobie z tym radzić, ale ja nie mam z tym żadnego problemu. Zdecydowanie start to najlepszy moment całego lotu, zwłaszcza kiedy siedzę przy oknie i obserwuję, jak oddalamy się od ziemi. Tym razem fotek nie cykałam, bo się nie chciałam tak zupełnie wygłupić tą moją fascynacją – wszyscy dookoła sprawiali wrażenie stałych bywalców samolotowych, więc nie chciałam robić za pierwszaka.

Po starcie jest już nudno Zwłaszcza, że linie są tanie a lot krótki, więc nie miałam żadnych atrakcji. To zresztą jest czas, kiedy ewentualnie mogę się gorzej czuć – ciśnienie się zmienia i czasami boli mnie głowa i denerwuje mnie suche powietrze. Pamiętam też, że jak leciałam kiedyś dwa razy wieczorem, to bolały mnie nogi i trudno było mi wysiedzieć. Ale tym razem nie miałam żadnych dolegliwości. 

Po około dwóch i pół godzinie rozpoczęła się procedura lądowania. To też jest fajne, kiedy samolot zbliża się coraz bardziej do ziemi i w końcu odczuwa się lekkie szarpnięcie i słyszy moment, kiedy koła dotykają asfaltu na pasie startowym. Potem samolot gwałtownie zwalnia i przez jakiś czas jeszcze kołuje. W tym momencie zawsze żałuję, że już po wszystkim Tym razem też tak było, ale czekało mnie jeszcze wiele emocji, więc się nie przejęłam specjalnie. 

Od razu skierowałam się do wyjścia. Jeszcze tylko trzeba było machnąć facetowi w okienku dowodem osobistym i już byłam w Irlandii, a konkretnie w Dublinie. (W zeszłym roku w Londynie tak łatwo nie było i się nieźle wygłupiłam ale to opowieść na inną okazję). Teraz musiałam znaleźć autobus, który miał mnie zawieźć do Limerick. Tego bałam się najbardziej, bo chociaż koleżanka wytłumaczyła mi mniej więcej co i jak, bałam się, że się nie odnajdę. Wyszłam z lotniska i stanęłam, żeby się rozejrzeć. Pewnie wyglądałam na nieco zagubioną, chociaż jeszcze nie zdążyłam się tak poczuć Bo od razu podszedł do mnie pan z obsługi i spytał, czy może mi w czymś pomóc. Trochę mnie zaskoczył, bo owszem, zamierzałam spytać kogoś o pomoc, ale nie zdążyłam się do tego przygotować i nawet nie zdążyłam sprawdzić nazwy przewoźnika Ostatecznie powiedziałam zamiast „Kavannagh and sons”,  ”Kinleysomething and sons” :)) Ale gość był kumaty i sympatyczny i po chwili już wiedziałam skąd mam odjazd. 

Tyle, że miałam jeszcze dwie godziny. Ale że się nudzić nie potrafię, przycupnęłam sobie na ławeczce i rozmyślałam sobie jak to fajnie, ze jestem sobie tak daleko od wszystkich przyziemnych spraw. Że mogę sobie tak siedzieć i nie robić nic poza delektowaniem się niezależnością, samodzielnością i wolnością i ostatecznie doszłam do wniosku, że w takich chwilach fajnie jest być dorosłym Potem wyciągnęłam książkę i trochę czytając, trochę rozmyślając, a trochę obserwując, doczekałam godziny 15:15, kiedy podjechał mój autobus. W samą porę zresztą, bo właśnie zaczęło porządnie lać Ale ja już siedziałam w środku. Przy oknie, rzecz jasna Przede mną było jeszcze sporo kilometrów i cztery godziny jazdy. No i stres ogromny, ponieważ… nie wiedziałam, gdzie mam wysiąść!