Będą świadczyć!

Franek w zasadzie od początku założył, że świadkiem na jego ślubie będzie jego brat. I tak zostało. Pomijam już fakt, że przez chwilę chciał się rozmyślić ze względu na różne - określmy to - rodzinne komplikacje i rozważał poproszenie kolegi o świadkowanie, ale ostatecznie pozostał przy pierwszej decyzji.

Ja natomiast od razu miałam trzy kandydatki. W pierwszej chwili myślałam, że będę musiała poprosić o świadkowanie moją siostrę "bo tak wypada". To znaczy, ja wcale tak nie uważałam, ale obawiałam się, że inni będą tak uważać :) Łącznie z moją siostrą. A tymczasem ona mi jakoś do tej funkcji nie pasowała. Poza tym, bardzo chciałam, żeby śpiewała na naszym ślubie, a tego nie dałoby się połączyć. Ale zbyt długo się nie musiałam zastanawiać, bo dokładnie w dniu kiedy ustaliliśmy datę ślubu siostra zadzwoniła do mnie i powiedziała: "Ale wiesz, gdybyś chciała na świadka wziąć jakąś swoją koleżankę, to ja się wcale nie obrażę... ja się chyba nie nadaję" :) Podtekst był taki, że ona świadkową wcale nie chce być, ale wolała to powiedzieć delikatnie, w razie gdybym to ja się oburzyła, że jak to? siostra i nie będzie świadkową? :) A tu się okazało, że obie kombinujemy tak samo :)

Zostały mi jeszcze dwie kandydatki. To znaczy, ja od razu powiedziałam, że najbardziej pasuje mi Juska! No widziałam ją po prostu jako świadkową i już! Ale została jeszcze Dorota... "matka chrzestna naszego związku", jak to czasami określamy, bo przecież Dorota była ze mną, kiedy poznałam Franka, mieszkała ze mną przez cztery lata naszego związku, była z nami w różnych sytuacjach - można powiedzieć, że na dobre i na złe :) I fajnie byłoby, gdyby była świadkiem na naszym ślubie, ale... no też mi jakoś nie pasowała! Jednak to najpierw do niej zwróciłam się z zapytaniem, czy się nie pogniewa, gdybym nie poprosiła jej o świadkowanie. A ona... się ucieszyła! :) Powiedziała, że się nie nadaje, nie chce, nie lubi i że Juska się na pewno zgodzi, bo idealnie pasuje!
Byłam tego samego zdania. Juska zrestą znała mnie tylko chwikę krócej od Doroty - bo Dorota to była pierwsza osoba, którą poznałam w liceum - stałyśmy z całym tłumem "nowych" pod klasą, a ona do mnie podeszła, przedstawiła się i zapytała, czy będziemy razem siedzieć na angielskim :P (Wiedziała co robi, bo potem ja robiłam za nią zadania domowe, a ona mnie budziła, gdy przychodziła na mnie kolej, żeby przeczytać czytankę :D) A Juskę poznałam jakieś cztery godziny później, gdy razem z trzema innymi nowymi koleżankami z klasy wracałyśmy po WFie do domu w tym samym kierunku :) Franka natomiast Juska poznała jakieś półtora miesiąca po mnie, kiedy odwiedziła nas z Poznaniu (bo w tym czasie mieszkała w Opolu) i od razu powiedziała, że on jest wpatrzony we mnie jak w obrazek i świata poza mną nie widzi :) Zresztą pamiętam że to właśnie podczas tamtej wizyty ponad sześć lat temu, na wieczornej imprezie obiecałam dziewczynom, że zaproszę je na wesele :)

No, ale odbiegłam trochę od tematu. Juska faktycznie się zgodziła. Była nieco zaskoczona, ale ucieszyła się :) I ja też, bo wyobrażałam sobie, że świadkowa musi być zaangażowana, z inicjatywą, pomysłowa a przede wszystkim otwarta i bezpośrednia, żeby nie miała w razie czego problemu, żeby z obcymi dla siebie ludźmi pogadać. No i jeszcze musi to być osoba, którą będę mogła poprosić bez skrępowania o pomoc. I Juska właśnie taka jest! Nadaje się idealnie!
Chociaż przyznam, że nie spodziewałam się, że aż tak się w to zaangażuje :) A ona sobie nawet listę zrobiła, co powinna robić jako świadkowa (poczytała to i owo) i co powinna ze sobą mieć :P Już zaczęła kompletować jakieś tam plastry, czy tabletki przeciwbólowe dla mnie. Inna sprawa, że z racji swojego zawodu, talentu i hobby, przygotowywała nam zaproszenia i winietki. To już było poza zakresem jej obowiązków, podobnie jak dekoracja sali, ale ona to lubi :)
Ale podkreślić muszę, że Juska nie jest taka, ponieważ jest moją świadkową, a raczej jest moją świadkową, ponieważ taka właśnie jest :)
No i wszyscy są zadowoleni :) Ja, bo mam świadkową, jak się patrzy, no i siostra będzie mogła śpiewać :), Juska, bo się dobrze czuje w tej roli, siostra, bo ma spokój :) A najszczęśliwsza to jest chyba Dorota! :) Często mi powtarzała, że cieszy się, bo nie lubi niczego załatwiać i nie nadaje się do pełnienia "zaszczytnych funkcji". A ostatnio na panieńskim, jak już się wesoło zrobiło o mówiła mi, jak bardzo mnie kocha, to wyznała też (a w zasadzie wyznawała przez cały wieczór), że ma wyrzuty sumienia, że się tak nie angażuje, ale że ona po prostu taka już jest i że jest mi bardzo wdzięczna, że jej na tą świadkową nie wybrałam i takie tam :) A dodała jeszcze, że wszystko mi wynagrodzi, jak już będę miała dzieci - będzie z nimi ćwiczyć i chodzić z nimi na basen i nauczy je pływać i będzie z nimi grała w piłkę i będzie najlepszą ciocią :)
A ja znam ją na tyle, żeby wiedzieć, że jej brak zaangażowania nie wynika z braku zainteresowania a po prostu taka już jest:) Przecież wiem, że się cieszy i nie może się doczekać tego wesela. To mi wystarczy, zwłaszcza, że pewnie będzie rozkręcać imprezę. A poza tym wiem też, że właśnie do roli cioci nadaje się świetnie, więc na nią jeszcze przyjdzie czas :D
A tak w ogóle, to przecież i tak wszystkie będą świadkami naszego ślubu :D

I tylko jedna moja ciocia lekko się obruszyła, że to nie siostra będzie świadkować :) Ale już się z tym oswoiła. A mnie takie konwenanse denerwują. Gdzie to jest napisane, że rodzeństwo ma świadkować? :) Chyba lepiej, żeby rolę tę pełniła osoba, której sprawi to przyjemność i która dodatkowo mi pomoże, niż ktoś kto czułby się nie na swoim miejscu i niewiele byłoby z niego pożytku jako świadka :) My organizujemy swoje wesele po swojemu. Jesteśmy w dużej mierze tradycjonalistami, więc jest tradycyjnie, ale z drugiej strony, jak nam się coś nie podoba, to tego nie robimy :)

***
Zadzwonił dzisiaj do mnie Finansowy i powiedział, że ze względu na moją "szczególną sytuację" :P mam sobie wpisać zamówienie na kilkanaście butelek wina :)

***
Prognozy pogody na przyszły tydzień są naprawdę obiecujące :)) Oby tak dalej!

***

Franek dzisiaj rzucił tekstem: coraz mniej dni do wesela, a Ty codziennie jesteś ładniejsza.
No tak, po ślubie pewnie się skończą te komplementy :D

***
Czekając dzisiaj na przystanku na autobus zobaczyłam parę młodą, która robiła sobie zdjęcia w plenerze. Ludzie zwracali na nich uwagę, przyglądali się im. Jedna dziewczyna obok mnie powiedziała do chłopaka z którym była: "ciekawe kiedy ja będę w takiej sukni chodzić?..." A ja miałam ochotę krzyczeć: a ja już prawie za tydzień! Halo, niedługo jaaa!! :D