Klimatyczne popołudnie w sosie własnym.

Nie przepadam za tygodniami, kiedy Franek chodzi do pracy na popołudniówki i kiedy kończy późno (bo na przykład w ubiegłym tygodniu też chodził na popołudnie, ale wracał już w okolicach 19/20, a teraz najwcześniej o 23, kiedy ja i tak już śpię ;)). Nie lubię tych dni, po pierwsze dlatego, że rano muszę wstawać, a on jeszcze śpi, a ja mam mu rano zawsze dużo do powiedzenia :P Po drugie - nie widzimy się popołudniu i wieczorem. I po trzecie - nie kładziemy się razem. Czasami jest tak, że w ogóle się nie budzę, kiedy przychodzi, ale dość często przez sen odnotowuję fakt, że kładzie się obok i nawet zastanawiam się, czy się z nim nie pogadać, ale zdecydowanie mi się nie chce - mimo, że wcześniej obiecałam sobie, że tym razem się poświęcę i pogadamy sobie chwilę w nocy (czasami zdarza się, że się bardziej zmobilizuję i te rozmowy są całkiem fajne).

Ale te dni mają też swoje dobre strony - mam dla siebie popołudnia. Czas, który zupełnie bez wyrzutów sumienia mogę poświęcić tylko sobie oraz pozałatwiać różne takie swoje małe sprawy. Muszę przyznać, że chociaż nie lubię tych jego popołudniówek, to całkiem lubię te krótkie chwile we własnym towarzystwie i cieszę się, że są. Nie chodzi absolutnie o żaden odpoczynek od Franka, czy jakąś odczuwalną potrzebę samotności. Raczej o wykorzystanie tych wymuszonych rozstań pozytywnie - o takie chwilowe skupienie się na sobie, swoich potrzebach, czy zainteresowaniach.

Wczoraj i przedwczoraj od razu po pracy pobiegłam na aerobik. Wróciłam dopiero wieczorem i od razu poszłam spać. Dzisiaj też miałam taki plan, ale po pierwsze powrót z pracy zajął mi chwilę dłużej, niż zakładałam, a po drugie stwierdziłam, że jeszcze się uzależnię od tych ćwiczeń (ostatnio coraz częściej myślę, że naprawdę można! ;)) i dzisiaj zrobię prezent moim mięśniom nie ruszając się z domu. 

Mały wypadek sprawił, że musiałam się przebrać, a że za oknem było już ciemno, stwierdziłam, że nie opłaca mi się wyciągać nowych ciuchów i bielizny, więc ubrałam się od razu w piżamę i szlafrok. Potem zapaliłam świeczki, kadzidełko, zaparzyłam cały dzbanek jednej z ulubionych herbat i rozpoczęłam relaks. Nastrój sobie zrobiłam nielichy. To zawsze na mnie dobrze działa - i chyba tylko za te świeczki i herbatę lubię jesienno-zimową porę :) Przez całe popołudnie i wieczór robiłam tylko to, co lubię (przypominam, że sprawami domowo-organizacyjnymi takimi jak gotowanie, czy pranie zajmuję się przed pracą ;)). Zrelaksowałam się tak bardzo, że trudno mi uwierzyć w to, że to dopiero połowa tygodnia a przede mną jeszcze dwa dni w pracy ;) Nie wiem, jak ja się jutro rano zmobilizuję.

W każdym razie, bardzo dobrze mi to zrobiło, bo rano wychodziłam z domu z dołkiem i łzami w oczach. Tak po prostu, przytłoczona drobiazgami. Potem w pracy trochę mi się poprawiło, bo wyszłam na prostą z większością spraw,  ale tak naprawdę całą robotę zrobiło tytułowe klimatyczne popołudnie w sosie własnym. Teraz jakoś tak wszystko wygląda lepiej :)

A frankowe popołudniówki kończą się dziś. Od jutra nareszcie będziemy mogli się trochę więcej spotykać w domu i rozmawiać (chociaż z kolei odpadają wspólne poranki i śniadania przygotowane przez Franka) - myślę, że chwilowo bez żalu zrezygnuję z tych spotkań z samą sobą na rzecz spotkań z mężem :) Niemniej jednak, cieszę się bardzo, że potrafię te chwile, kiedy nie jesteśmy razem po prostu lubić (inaczej to byłaby dla mnie męka, a Franka pracę musiałabym znienawidzić chyba) i przekuć na korzyść dla samej siebie :)

A na koniec migawka z wakacji...

Aż chce się krzyczeć: tu byłam! :)