Słomiana wdowa

Od wtorku jestem słomianą wdową. Wysłałam w końcu Franka do Poznania. Mimo tego, że tak jak ostatnio pisałam, pogadaliśmy i zrobiło się lepiej, stwierdziłam, że to dobry pomysł, żeby Franek na chwilę zmienił otoczenie. On się wahał i miał lekkie opory, ale widziałam, że tak naprawdę chodzi tylko o to, że nie chce mnie zostawiać samej, a ochotę, żeby pojechać jednak ma. No więc kupiłam mu w Polskim Busie bilet w obie strony i we wtorek rano pojechał.

Mnie zostało jeszcze 19 dni urlopu z ubiegłego roku, więc  kiedyś muszę to wykorzystać. Postnowiłam więc wziąć wolne w piątek i dla siebie kupiłam bilet na jutro rano, a będziemy wracać razem w niedzielę popołudniu. 

Polski Bus niedawno otworzył bezpośrednią linię Warszawa-Poznań. Dotychczas kursował przez Łódź, co powodowało, że podróż wydłużała się o 1,5 godziny i trochę to było denerwujące, że zjeżdżaliśmy z autostrady i traciliśmy sporo czasu, żeby do tej Łodzi dojechać, a potem, żeby się wszyscy do autobusu zapakowali. Teraz jest lepiej i zdecydowanie bardziej się to nam opłaca niż jazda samochodem, bo jadąc w obie strony za same bramki na autostradzie płacimy 80 zł, a tu za bilety w obie strony dla naszej dwójki zapłaciliśmy 114 zł. A to i tak więcej niż moglibyśmy zapłacić, gdybyśmy się trochę wcześniej zdecydowali. Naprawdę można dostać bilety już za złotówkę :)

Minusem oczywiście jest to, że nie jesteśmy panami sytuacji i musimy się dostosować do godzin odjazdu, ale nie są one najgorsze. No i trzeba na Bielany dojechać, bo stamtąd odjeżdżają te autobusy a to jest niestety dla nas prawie drugi koniec Warszawy. Ale do przeżycia. Mimo wszystko myślę, że warto. Zwłaszcza, że przecież ja naprawdę lubię takie środki transportu :) Gorzej z Frankiem, on bardzo lubi jeździć samochodem, a bycie kierowcą po prostu uwielbia.

Doskonale wiecie, że lubię czasami pobyć sama i takie nasze "rozstania" dobrze mi robią. To pewnie dla niektórych z Was dziwnie zabrzmi, ale ja jestem nawet trochę nieprzyzwyczajona do tego, że Franek praktycznie zawsze jest obok :P - dotychczas bywało, że się mijaliśmy, kiedy on chodził na popołudnie do pracy i wtedy miałam czas, żeby się zająć swoimi sprawami. Potrafiłam więc tę jego zmianową pracę polubić. Teraz oczywiście też mogłabym się tymi swoimi sprawami zajmować nawet gdy Franek jest w domu, ale to jednak co innego :) Bo jak już jesteśmy razem, to wolę, żebyśmy robili coś razem :) I to oczywiście jest bardzo fajne, że ciągle jesteśmy ze sobą i że wszystkie weekendy mamy dla siebie, ale jednak taki już ze mnie typ, że potrafi znaleźć mnóstwo dobrych stron również w tych chwilowych rozstaniach. Podkreślam, że chwilowych, bo na dłuższą metę nie chciałabym, żebyśmy się widywali np. tylko w weekendy. Ale wiele już razy pisałam o tej swojej potrzebie niezależności, przy jednoczesnej potrzebie posiadania kogoś przy swoim boku na stałe :) Wbrew pozorom to się wcale nie musi wykluczać.

To, że Franek pojechał do Poznania beze mnie nie jest dla mnie niczym dziwnym, bo przecież wielokrotnie bywało tak, że gdy on pracował w weekendy, ja jechałam sama do Miasteczka. Ale o dziwo, jest mi trochę dziwnie :P O dziwo przede wszystkim dlatego, że przecież na początku przez kilka miesięcy byłam tu cały czas sama i w ogóle mi to nie przeszkadzało. A teraz jest trochę inaczej. Przypuszczam, że z dwóch powodów - po pierwsze odkąd mieszkamy w nowym mieszkaniu tylko RAZ się zdarzyło, że kiedy przyszłam do domu Franka nie było, bo akurat pojechał na rehabilitację. Jestem więc całkowicie przyzwyczajona do tego, że nigdy nie wracam do pustego domu i w zasadzie nigdy nie jestem sama. Po drugie - mimo wszystko czym innym jest zostawanie samej, bo Franek jest w pracy, a czym innym dlatego, że nie bardzo wie co ze sobą zrobić. Z tyłu głowy cały czas pozostaje myśl, że nie jest tak, jak powinno być, jak byśmy sobie życzyli...

Ale prawdę mówiąc dziwnie było tylko we wtorek, a wczoraj już się jakoś ogarnęłam i zorganizowałam. Wszystko mi już o wiele sprawniej szło i obiad sobie zrobiłam (no właśnie, przecież od trzech miesięcy zawsze przychodzę na gotowe :P) i posprzątałam (ciekawe spostrzeżenie - jak jestem sama to od razu mniej bałaganię, czyżbym podświadomie liczyła na to, że Franek za mnie posprząta? :P <czego notabene wcale nie robi>) i poćwiczyłam. Ale czekam już z niecierpliwością na jutrzejszy poranek, kiedy pojadę do Poznania. Cieszę się oczywiście, ale z drugiej strony wydaje mi się, że to jednak bylo krótkie rozstanie, nie zdąży się Franek za mną stęsknić :P