O tym jak się czuję, albo i nie czuję :)

Na wstępie mała errata do poprzedniej notki - a konkretnie chciałabym zdementować niektóre z powstałych interpretacji odnośnie mojego/naszego sposobu jedzenia :) Po pierwsze takie próbowanie czyjegoś dania sprawdza się  tylko w gronie bliskich mi osób - najczęściej rodziny właśnie lub bardzo dobrych koleżanek - ewentualnie osób, z którymi mam świetny kontakt i czuję się bardzo swobodnie :) Nigdy nie mam ciągotek, żeby zaglądać do talerza osobie, z którą nie czuję się szczególnie związana. Poza tym sama nigdy tego nie proponuję (no, chyba, że Frankowi) raczej takie "próbowanie" samo wychodzi spontanicznie, ani nigdy nie robię tego bez pytania. No i moje "grzebanie" nie polega na wydłubywaniu czegoś z cudzego talerza i robieniu na nim bałaganu ani na wyjadaniu komuś czegokolwiek (zwłaszcza gdy sobie tego nie życzy), a zazwyczaj polega na spróbowaniu kawałka czegoś albo po prostu wymienieniem się talerzem (zazwyczaj po uprzednim umówieniu się, że jemy po połowie :)) No! Lubię, jasność przekazu - nawet w sprawie tak błahej! :)

Jestem zmęczona. Skarżyłam sie Wam jakiś czas temu na sen kiepskiej jakości, ale ostatnio było dużo lepiej - w ostatnich dwóch tygodniach naprawdę się wysypiałam. Ale dzisiejsza noc to było jakieś nieporozumienie. Nie mogłam zasnąć, ułożyć się, a jak już się udało, to śniły mi się głupoty. W sumie spałam tylko cztery godziny i rano obudziłam się z ciężką głową. Cały dzień czułam się nie najlepiej, a jak na złość akurat dziś nie miałam w pracy ani chwili przerwy. Kiedy wróciłam do domu to już się tylko wykąpałam i nie mam zamiaru nic robić. Muszę ugotować zupę i zrobić pranie, ale już przesunę to na jutrzejszy poranek. 

Ogólnie funkcjonuję zupełnie normalnie i wcale nie czuję, żeby fakt, że jestem w ciąży w jakikolwiek sposób miał mi cokolwiek utrudniać, czy uniemożliwiać, ale faktem jest, że chwilami zauważam mniejszą wydolność. Co mnie swoją drogą wkurza :)

Wczoraj na przykład poszliśmy rano do kościoła i w trakcie czytania Ewangelii zasłabłam. Już kiedy wstałam poczułam się nieswojo i stwierdziłam, że jakoś dziwnie nie mam siły. Po chwili zdrętwiały mi kończyny, zatkały mi się uszy, głowa zrobiła się ciężka i miałam ciemno przed oczami. Bałam się, że się przewrócę i będzie sensacja, więc stwierdziłam, że chyba mniejszym złem będzie zwrócenie na siebie uwagi faktem, że usiądę. Tak też zrobiłam i czekałam aż wrócę do siebie. Jeszcze nigdy w życiu nie zemdlałam i nie miałam zamiaru robić tego teraz :P Na szczęście sytuacja została opanowana :) Takie zasłabnięcie zdarzyło mi się tak ze trzy razy w życiu, zwykle bez konkretnego powodu i teraz też tak było. Bo ani nie byłam głodna, ani zmęczona, ani nie było mi gorąco... Widocznie organizm miał jakiegoś chwilowego focha.

Ale jaki Franuś był zatroskany :) Słowo daję, czasami prawie żałuję, że nie potrafię być bardziej w ciąży i udawać, że czuję się gorzej niż jest w rzeczywistości i nie daję się Frankowi wykazać, bo zdecydowanie byłby bardzo opiekuńczy. Ale może i na to jeszcze przyjdzie czas, póki co raczej cieszę się tym, że poza drobnymi dziwnymi stanami, których nawet nie potrafię bezpośrednio z ciążą powiązać, czuję się normalnie.

Wspominałam ostatnio, że czuję się grubo, prawda? :) Nadal mieszczę się we wszystkie ubrania - również spodnie dopinam bez żadnego problemu, ale mam wrażenie, że brzuch trochę mi widać. Osoby wtajemniczone mogą się już czegoś dopatrzyć. A tymczasem mnie się ten brzuch nie podoba ani trochę, bo nie wygląda mi wcale na ciążowy a po prostu na duży! :) Mam wrażenie, że tak samo wyglądam zawsze jak za dużo zjem. Nigdy nie miałam sylwetki idealnej ani za nią szczególnie nie goniłam, ale jestem podobno dość drobnej budowy i miałam jakieś tam swoje granice, których przekraczać nie chciałam, bo wtedy przestawałam się czuć dobrze we własnym ciele, a teraz mam wrażenie, że ta granica jest już mocno nadwerężona. Wiem, że to się pewnie wydaje głupie, ale naprawdę przez to, ze nie czuję się w ciąży, nie umiem tego nadal małego przecież brzucha uznać za coś normalnego, tylko zaraz mi się wydaje, że za dużo zjadłam :P Przybyło mi kilka gramów (może to efekt tych tysięcy kalorii pochłanianych w słoneczniku? :)), ale jeszcze nie przekroczyłam wagi, którą miałam, zanim Tasiemiec się zadomowił. Zastanawiam się, jak odczuję przekroczenie tej magicznej granicy, jaką są 52 kg :) A to pewnie nastąpi już niedługo - no i w zasadzie chyba lepiej, żeby się tak stało. Bo widzicie, z jednej strony czuję się gruba, z drugiej widzę, że ten brzuch jak na ciążowy jest mały i martwię się, czy wszystko jest w porządku, mimo, że każda wizyta u lekarze potwierdza, że tak właśnie jest. Ot, takie dziwadło ze mnie, nie potrafię się zdecydować :P

I ciągle zapominam pić! Tak, właśnie zapominam. Woda stoi na moim biurku cały czas, a ja nie pamiętam o tym, żeby po nią sięgnąć i się napić, bo zwyczajnie pić mi się nie chce. Mam sobie jakieś przypomnienie w komórce ustawić, czy jak? :P Jak Wy to robicie, że pijecie? :))

Wujek pojechał i znowu mi trochę smutno, że zostaliśmy sami. Ale jutro, jak dobrze pójdzie zobaczymy się z Karoliną hiszpańską ;) Przylatuje z Madrytu (tym razem leci przez Zurych:)) i przed odlotem do Gdańska zatrzymuje się jeden dzień w Warszawie. Jedziemy po nią na lotnisko i trochę sobie pogadamy :)