Zwyczajne świętowanie

W sobotę obudziłam się już przed szóstą i pomyślałam sobie, że dwa lata temu też obudziłam się prawie jako pierwsza (bo pierwsza zazwyczaj jest mama :)), ale wtedy obudziło mnie piękne słoneczko i błękitne niebo, a teraz za oknem była gęsta mgła, która sprawiła, że było zupełnie ciemno... Ale nie zraziło nas to i nawet Franek za parę minut już wstawał, żeby realizować to, co mieliśmy w planie.

Plany zaczęliśmy snuć już jakiś czas wcześnie - a właściwie po prostu zastanawialiśmy się, co zrobić z tą rocznicą. Oczywiście najchętniej to byśmy gdzieś wyjechali, ale okoliczności życiowe nam nie sprzyjają.. Rok temu Franek był jeszcze na okresie próbnym w poprzedniej firmie, więc o urlopie nie mogło być mowy. W tym roku pracuje już gdzieś indziej, ale od razu zapowiedziano mu, że urlop dostanie dopiero w drugiej połowie października... I tak się cieszyliśmy, że tak wypadło, że weekend miał wolny. Do tego sytuacja w mojej pracy i fakt, że musiałam załatwić parę spraw urzędowych (na przykład w ZUSie) spowodowały, że postanowiliśmy po prostu pojechać do Miasteczka - zwłaszcza, że ostatni raz byliśmy tam pod koniec czerwca, a poza tym mojego tatę wysłano na miesięczną delegację na drugi koniec Polski i szkoda nam było, żeby mama siedziała sama :) Z jednej strony się cieszyłam, bo naprawdę chciałam już tam pojechać (a kolejna okazja nie wcześniej niż za następny miesiąc), z drugiej czułam lekki niedosyt - zastanawiałam się, czy nadejdzie w końcu taki rok, w którym będziemy mogli po prostu wziąć urlop, spakować się, wyjechać i świętować nie oglądając się na nic... Ale później nawet ten niedosyt się rozwiał, zwłaszcza, kiedy widziałam, jak bardzo Franek się cieszy, że jedziemy do Miasteczka :) Już parę dni wcześniej mówił, jak lubi tam jeździć.

Wyjechaliśmy w piątek krótko po 10tej. Franek już skończył pracę (pod tym względem jego grafik naprawdę się nam udał :)), ja wyszłam wcześniej (o ile można nazwać wyjście po zaledwie godzinie pracy wcześniejszym :P) i wyruszyliśmy. Zdążyliśmy do urzędu, zdążyliśmy zrobić przegląd techniczny samochodu i zostało nam jeszcze całe popołudnie i wieczór żeby posiedzieć w domu i pogadać. A w sobotę z samego rana wyruszyliśmy do lasu na... grzybobranie :) Może i mało romantyczny sposób na spędzanie rocznicy ślubu, ale my tak bardzo lubimy chodzić na grzyby, a zazwyczaj tylko raz w roku możemy sobie na to pozwolić, że naprawdę była to dla nas jakaś forma celebracji :) Chodziliśmy po tym lesie, cieszyliśmy się ciszą, obserwowaliśmy dzięcioły, cieszyliśmy się słońcem przebijającymi się przez drzewa (bo pogoda zdążyła się poprawić) i wypatrywaliśmy grzybów :) Chwilami każde z nas szło w swoją stronę, żeby po jakimś czasie się odnaleźć i spacerować razem. Ostatecznie nazbieraliśmy trzy wiadra, o 12 mogliśmy więc wracać :)

Popołudnie spędziliśmy na oczyszczaniu grzybów i przygotowaniu ich do suszenia, zajęło nam to kilka godzin. Ale przed osiemnastą udało nam się skończyć i zaczęliśmy się przygotowywać do głównej części wieczoru :) Ubraliśmy się odświętnie - Franek włożył eleganckie spodnie i koszulę, ja sukienkę i szpilki. Umalowałam się, ufryzowałam - nawet pazury po tych grzybach udało mi się doprowadzić do porządku :) A potem wsiedliśmy w samochód i przejechaliśmy się 11 km do Miasteczka Większego do restauracji. Po drodze przejechaliśmy się jeszcze obok miejsca, w którym odbywało się nasze wesele, z daleka zerknęliśmy na inną parę młodą i innych gości i pojechaliśmy dalej. Poszliśmy do restauracji, która należy do tego samego właściciela co nasza weselna knajpka. Mieliśmy szczęście, bo ze względu na ładną pogodę, ludzie siedzieli na zewnątrz, a my weszliśmy do środka i mieliśmy całą salę dla siebie :) Usiedliśmy sobie na sofie przy stoliku w bardzo kameralnym miejscu. Kelner zapalił świecę i przyniósł menu. Złożyliśmy zamówienie i pogrążyliśmy się w rozmowie, ciesząc się jednocześnie odświętną atmosferą, która nam towarzyszyła. Klimat restauracji jej sprzyjał - przygaszone światła, świece, nastrojowa muzyka, piękne kwiaty, ozdoby na ścianach i puste stoliki... Czuliśmy się tak, jakby cała sala została zarezerwowana specjalnie dla nas na ten wieczór :) Zjedliśmy przepyszną ciabattę z grillowanym kurczakiem, warzywami, sosem bazyliowym i dipem z serka fromage na przystawkę oraz pizzę, na którą od dawna mieliśmy ochotę. Ja popijałam herbatą z miodem i cytryną, a Franek piwem. Później pozwoliłam sobie jeszcze na mrożoną kawę z sosem waniliowym :) Nawet nie wiem, ile czasu tam siedzieliśmy... Wcześniej obawiałam się, że skoro nie mamy sprecyzowanych planów co do tego wieczoru i skoro nie robimy niczego nadzwyczajnego, to nie uda mi się poczuć niczego szczególnego tego dnia. A jednak bardzo się pomyliłam - okazało się, że do świętowania potrzeba nam niewiele - wystarczą przygaszone światła, wspólne wyjście w odświętnym ubraniu, a przede wszystkim my dwoje - i już odrywamy się na chwilę od rzeczywistości i jest pięknie :) Podobało mi się bardzo, kiedy Franek mnie objął i powiedział: "no to podsumujmy sobie teraz te nasze dwa lata..." Wiem, to nic niezwykłego :) Ale przecież znacie mnie i wiecie, jak bardzo lubię wszystko podsumowywać i jak dużo spokoju przynosi mi takie spięcie danego okresu czasu klamerką, więc fakt, że to wyszło z inicjatywy mojego męża tym bardziej mnie ucieszył :) Porozmawialiśmy więc sobie o tym ostatnim czasie - również o tym, co przykre i staraliśmy się (głównie Franek) przekonać, że i tak sobie ze wszystkim poradzimy. Powspominaliśmy też nasz ślub, a Franek nawet włożył mi jeszcze raz na palec obrączkę (zdjąwszy ją oczywiście uprzednio:)) i ponownie wypowiedział słowa przysięgi małżeńskiej... :)

Naprawdę było pięknie! 

Później zachciało nam się jeszcze romantycznego spaceru po uliczkach Miasteczka Większego. Zaprowadziłam Franka na ławkę - taką zwyczajną ławkę przy ulicy. Usiedliśmy na niej na chwilę tylko po to, żeby przypomnieć sobie, jak osiem lat temu (to także był wrzesień!) po dwóch miesiącach naszej znajomości, Franek po raz pierwszy przyjechał do mnie w odwiedziny. Przyjechaliśmy właśnie do Miasteczka Większego, żeby spotkać się z Dorotą, a potem poszliśmy razem do wesołego miasteczka na karuzelę (to znaczy ja i Dorota, Franek obserwował nas z dołu :P). Później ja z Frankiem wracaliśmy do domu. Po drodze kupiłam sobie Śmiejżelki i jadłam je właśnie na tej ławce siedząc Frankowi na kolanach. Dlaczego tam usiedliśmy - nie mamy pojęcia, bo ani to miejsce szczególne, ani romantyczne... Siedzieliśmy wtedy i rozmawialiśmy o tym, że za chwilę rozstaniemy się na długo, bo Franek następnego dnia wracał do Poznania a ja parę dni później wyjeżdżałam na pół roku do Hiszpanii.. Wiele się zdarzyło od tamtego czasu.

Później jeszcze usiedliśmy na ławce na klimatycznym rynku... Brukowane uliczki, ozdobione drzewa, latarnie, odgłosy imprezy odbywającej się w jednej kamienicy i dancingu w knajpce po lewej... Do tego głośne rozmowy i śmiech ludzi siedzących przy stolikach w ogródkach restauracyjnych, stukot obcasów i pokrzykiwanie młodzieży przechodzącej nieopodal... To wszystko wystarczyło, żebym poczuła, że jednak wyjechaliśmy, że jednak świętujemy, że to jednak jest nasz wieczór :)

Okazało się, że nie musieliśmy brać urlopu, nie musieliśmy wyjeżdżać w żadne nowe, niezwykłe miejsce. Nie musieliśmy jeść wypasionej kolacji i popijać jej wykwintnym winem. Wystarczyła pizza nieopodal Miasteczka i nasze wspomnienia oraz ciepłe uczucia, żeby zrobiło się romantycznie i odświętnie :)

Aż żałuję, że jednak nie mam we krwi robienia zdjęć, bo przydałyby się, żeby choć trochę oddać klimat tamtego wieczoru. Ale mimo, że przeszło mi przez myśl, że fotkę jakąś można by cyknąć, to jej nie zrealizowałam.

Ps. A to podobno jeszcze nie koniec świętowania :)