Czym się zajmuje margolka?

Jak słusznie wiele z Was zauważyło, bardzo szybko zleciał ten czas. Niedawno dopiero oswajałam się z myślą o ciąży, kończył się I trymestr, później była setka, a teraz zostało już raptem czterdzieści parę dni. Przede wszystkim czekam do końca tego roku, kiedy to ciąża będzie donoszona. No i kiedy będę już mogła odetchnąć, że jednak załapiemy się już na rok 2015 :)

Jak zwykle - choć nie do końca wiem, dlaczego tak jest :) - cieszę się, że czas mija szybko. Choć z drugiej strony chwilami jestem zszokowana, że mamy już grudzień i oto zaczyna się mój trzeci miesiąc na bezrobociu. Wiecie przecież, jak bardzo się tego obawiałam. Na szczęście udaje mi się ten czas jakoś w pełni zagospodarowywać i nie mam poczucia, że go marnotrawię. Wręcz przeciwnie - wynalazłam sobie tyle zajęć, że nie wiem w co ręce włożyć. I jestem wręcz przerażona tym, że dni mi uciekają i coraz mniej jest przede mną tych, które mogę jeszcze poświęcić w pełni tylko sobie. Postawiłam sobie wysoką poprzeczkę i dużo chciałabym do tego momentu jeszcze zrealizować.

A czym właściwie się zajmuję na co dzień? Nie, nie, to nie są jakieś szczególnie ambitne czynności. Po prostu postanowiłam sobie nadrobić zaległości w niektórych sprawach, które w ostatnich miesiącach trochę zaniedbałam. Ułożyłam sobie swoisty "plan lekcji" na każdy dzień tygodnia. Niektóre punkty programu powtarzają się codziennie, inne co drugi dzień, a jeszcze inne na przykład raz w tygodniu.

Budzę się codziennie o szóstej. W zależności od dnia, wstaję od razu albo w ciągu 30-40 minut. Około siódmej zazwyczaj jestem już po porannej toalecie i zasiadam do śniadania robiąc przy okazji prasówkę - a raczej "blogówkę" ;)) Bo to czas dla mnie na zajrzenie do Was, odpowiedź na komentarze lub ewentualne maile. Potem ćwiczę, a następnie biorę się za porządki. Trzydzieści minut poświęcam na takie codzienne ogarnięcie tego, co się w ciągu doby nagromadziło - a to naczynia do pozmywania, a to jakieś ciuchy... A potem jeszcze godzinę na robienie porządku w jakimś konkretnym zakątku mieszkania. Ostatni raz robiłam taką segregację rok temu po przeprowadzce, ale po pierwsze nie dokończyłam, a po drugie trochę mi rzeczy przybyło od tamtej pory, a ja lubię wiedzieć gdzie co jest i lubię, kiedy każda rzecz ma swoje miejsce, więc chcę mieć dokładnie wszystko ułożone i posegregowane. Nie potrafię sprzątać cały dzień, bo szybko się niecierpliwię i skończyłoby się na tym, że rozgrzebałabym coś a potem wrzuciła z powrotem byle jak, zupełnie zniechęcona, więc rozkładam to sobie na kilka dni :) Podobnie jest ze sprzątaniem na dysku z mojego starego komputera. Mam tam mnóstwo rzeczy, które muszę przejrzeć i jeszcze więcej zdjęć, z którymi już dawno chciałam zrobić porządek.

Następnie jest czas mojego rozwoju duchowo-intelektualnego :P Czytam zaległe lektury, sięgam po obcojęzyczne czasopisma, uczę się słówek angielskich i hiszpańskich, przypominam sobie zagadnienia gramatyczne. I czytam na głos niektóre artykuły po angielsku, żeby mi się akcent nie zblazował :) Żebyście wiedziały, jak Tasiemiec na to reaguje! Serio! Jak wiecie, on i tak jest dość ruchliwy, ale w tych 11-15 raczej siedzi spokojnie, ale jak tylko zacznę po angielsku (ewentualnie po hiszpańsku czytać) to się wierci i nie wiem tylko, czy to dobrze, czy źle :P W tym czasie też zajmuję się naszymi finansami. W tej kwestii też mi się zrobiły małe zaległości i teraz porządkuję wszystkie paragony, podliczam, analizuję, porównuję. Trochę matematyki nie zaszkodzi :) W niektóre dni  z kolei włączam sobie jakąś relaksacyjną muzyczkę i sięgam po krzyżówki, które stały się od paru miesięcy dla mnie nie tylko formą rozrywki, ale także formą ożywienia umysłu i poszerzenia trochę zasobu słownictwa w naszym ojczystym języku. Za tymi panoramicznymi nie przepadam, ale kupuję sobie na przykład "Rewię rozrywki" i tam jest dużo krzyżówek i łamigłówek słownych w rozmaitych formach.

Poza tym ze względu na zbliżający się wielkimi krokami poród, dokształcam się trochę w tej kwestii - czytam materiały ze szkoły rodzenia, sprawdzam, co musimy dokupić z wyprawki (jak na razie zaliczyliśmy większość zakupów przy okazji dwóch wypadów, jeszcze tylko jeden - góra dwa i będziemy mieć to z głowy) i zastanawiam się, czego jeszcze nie wiem :)

Później zazwyczaj nadchodzi godzina, o której najczęściej Franek przychodzi do domu po pracy. Jemy obiad, rozmawiamy albo coś razem oglądamy. Mogłabym powiedzieć, że Franek rozwala mi plan dnia :P, ale tego nie powiem, bo właśnie na popołudnie już zwykle niczego nie planuję, wiedząc, że jak jestem z nim, to często jest tak, że zajmujemy się czymś innym. A jeśli nie, to wtedy wybieram sobie coś do roboty ze swojej listy.

Podobnie w weekendy - te dni też pozostawiam sobie bez planu i ewentualnie robię to, czego nie zdążyłam "zaliczyć" w tygodniu. Bo przecież różnie to bywa. Uwielbiam swoje plany i grafiki, ale nie jestem ich niewolnicą :) Potrafię czasami coś zmodyfikować albo odpuścić. Świat się wtedy nie wali.

Jedyne nad czym ubolewam to fakt, że niestety w tym wszystkim nie znajduję już czasu na jeszcze jedną z moich ulubionych rozrywek, mianowicie na robótki ręczne. No już nie daję rady. Ale może za jakiś czas uporam się przynajmniej z częścią zaległych spraw, to i za szydełko uda się chwycić.

Widzicie więc, że jednak się nie nudzę :) Bardzo mi na tym zależało i osiągnęłam swój cel. Nie chciałam też zdziadzieć i pilnowałam tego, żeby nie zakopać się gdzieś w domowych pieleszach w dresie i bez makijażu, ale pogoda niestety nie sprzyja wycieczkom. Kiedy mam okazję, to wychodzę i staram się przy okazji zrobić jakiś dłuższy spacer - na przykład zamiast gdzieś podjeżdżać autobusem, to idę na piechotę. Ale żeby tak specjalnie wychodzić to mi się nie chce... Jak urodzi się Tasiemiec i trochę się zaaklimatyzuje, to będę miała  już motywację. Na razie nic na siłę. Zwłaszcza, że tu nawet nie bardzo mam gdzie łazić - czasami tylko z Frankiem się na jakiś krótki spacer wybierzemy.

A jutro zostanę słomianą wdową. Na chwilę tylko, bo do piątkowego wieczora, ale trochę dziwnie mi pewnie będzie :) Franek musi się przejechać do poznańskiego urzędu - jedzie Polskim Busem jutro popołudniu i wróci pojutrze wieczorem. Jednak płakać nie będę, na pewno jakoś to przeżyję :)