Stop kwękaniu. Na razie :)

Nie chcę tu znowu nadmiernie euforycznie się wyrażać, bo jak to zrobiłam szóstego sierpnia to mnie potem los pokarał za brak stoicyzmu Ale delikatnie chciałam wspomnieć, że nareszcie nastrój mam lepszy. Może wreszcie przestanę kwękać jak to ostatnio mi się zdarzało Nie powiem, że wszystko idzie jak po maśle i parę zmartwień jeszcze zostało, ale na razie czarne myśli mnie nie nawiedzają. A przede wszystkim nareszcie dogadaliśmy się z Frankiem. Wisiało nad nami parę tematów i nareszcie wczoraj sobie wszystko wyjaśniliśmy. Od razu lżej mi się zrobiło. I w ogóle nie wiem skąd ja miałam takie dziwne myśli, czy my na pewno powinniśmy być razem. Poza tym na razie przestałam się tak stresować magisterką, bo ostatnio idzie mi całkiem nieźle. Jak  tak dalej będzie to do końca tygodnia będę miała cały rozdział – dwa tygodnie wcześniej niż zakładałam.

Czy zdarzyło się Wam kiedyś lecieć na przykład na Syberię i pomylić samolot? I dajmy na to poubierani w takie zimowe kurtki i grube spodnie lądujecie w Afryce? Wychodzicie a tu się na Was patrzą jak na przybysza z innej planety? No dobra, baaardzo hipotetyczna sytuacja, mnie się nie zdarzyło Ale wczoraj się tak właśnie czułam. Wychodzę z biura – zmarznięta i nadal trzęsąca się z zimna. Idę sobie tak w podkoszulce, bluzce, sweterku i kurtce. Mija mnie jedna laska – w koszulce na ramiączkach, druga – w krótkiej sukience i sandałach, w końcu jakiś gość ubrany na letniaka. No normalnie czułam się jak Eskimos w rzeczonej wcześniej Afryce… Było mi zimno!! Mnie zawsze jest zimno a na dodatek wczoraj byłam totalnie przeziębiona. Nadal  jeszcze choruję, ale zdecydowanie jest lepiej niż wczoraj. Z czego się cieszę, bo chyba nie umiałabym się przyznać szefowi, że się rozchorowałam

Śmieszna sprawa – w piątek idę wreszcie na to badanie pola widzenia. No i od zeszłego tygodnia maltretuję szefa, żeby załatwił wreszcie z ZUSu legitymacje ubezpieczeniowe (mogliśmy je dostać jako firma dopiero po całej rewolucji marcowej). Poszłam mu nawet po wniosek, wypisałam  go, ale odebrać już musiał on sam. No i mu tak jęczałam – w zeszłą środę. Potem w czwartek. W piątek rano zadzwoniłam, żeby się znowu przypomnieć. W poniedziałek zapytałam słodkim głosem: „I co udało się załatwić książeczki?” R. klepnął się w czoło i powiedział, że zaraz pojedzie… Potem musiałam się jeszcze raz przypomnieć. I we wtorek R stawia przede mną cały stosik legitymacji. A ja w środę chora. Normalnie jakbym się tak rozłożyła totalnie, to bym się chyba ze wstydu gdzieś zakopała, bo  to by wyglądało jakbym z premedytacją czekała tylko na te książeczki, żeby się rozchorować i pójść na L4 Oczywiście śmieję się, bo on chyba wie, że nie mam takiej mocy żeby na zawołanie chorować a o oszustwo raczej mnie nie podejrzewa (chociaż kto tam wie :)). Ale czułabym się niefajnie. Śmieję się, że  niezły tupet bym miała Więc trochę mi ulżyło jak się dzisiaj obudziłam bez stanu podgorączkowego…

OGŁOSZENIE!

Nadal poszukuję kogoś z dostępem do biblioteki w Krakowie. Ale jeśli nie, to może chociaż ktoś ma dostęp do biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego? Tam jest druga książka, która zawiera parę przydatnych dla mnie rozdziałów…