Dlaczego Franek gotowania ma dość? :)

Franek pracuje jako kucharz w zasadzie już dziesięć lat. Ale od jakiegoś czasu zaczęła go ta praca denerwować. Ja mu się wcale nie dziwię, bo jako że jestem księgową w tej branży, wiem ile się musi taki kucharz narobić i wcale nie oznacza to, że zarobi. Realia są takie (oczywiście mówię na podstawie doświadczeń moich i Franka), że kucharz jest cały czas na nogach. Żeby zarobić przyzwoicie musi wyrabiać  minimum 200 godzin miesięcznie. I to naprawdę jest tylko przyzwoicie. Oznacza to pracę po minimum dwanaście godzin dziennie, także w weekendy i święta. Żeby zarobić więcej niż przyzwoicie trzeba by być szefem kuchni. Ale to z kolei oznacza prawie permanentną nieobecność w domu. Oczywiście nie zawsze, ale szefowie kuchni, z którymi ja pracuję,  są w pracy po szesnaście godzin. Do tego czasami jeszcze dochodzą im służbowe wyjazdy.

Oboje jakiś czas temu zgodnie stwierdziliśmy, że taka praca nie bardzo ma sens. Franek za wiele nie zarobi. A ja jak mam faceta, to chcę go faktycznie mieć przy sobie a nie tylko na zdjęciu. Bo znając Franka, jakby miał wolne, to odsypiałby zmęczenie. Franek zaczął kombinować, że chciałby być kierowcą. Ale ja się na to nie zgodziłam. Powiedziałam, że po pierwsze będę się o niego za bardzo martwić a po drugie na jedno wychodzi, bo i tak w ogóle w domu go nie będzie. I poszliśmy na kompromis. Franek będzie kierowcą, tyle że w mieście. Jego tato pracuje jako kierowca miejskich autobusów, więc wiemy jak wygląda ten zawód.

Oczywiście, że kokosów nie zarobi, ale jednak jest to w miarę stała posada w budżetówce.  Pewnie, że będzie musiał też jeździć w niedziele i święta, ale jako kierowca nie będzie mógł przekroczyć określonej ilości godzin, nie to co w pracy kucharza. A poza tym, fajnie będzie wyglądał w mundurze Wiemy, że praca ta wiąże się z dużą odpowiedzialnością za pasażerów a czasami z koniecznością użerania się z naprawdę wrednymi osobnikami. Tato Franka ma często problemy z kręgosłupem. Ale ja też je miewam – mimo, że siedzę nie za kierownicą a przed komputerem. Wzięliśmy pod uwagę wszystkie za i przeciw i zgodnie stwierdziliśmy, że jednak to nie jest zła praca i Franek będzie się o nią starał. Tak po cichu Wam powiem, że przekonało mnie jeszcze to, że nie będzie mógł sobie za często popijać Oczywiście wiedzieliśmy, że cała procedura, szkolenie itd. tak długo trwa. Wiedzieliśmy na co się decydujemy. Ale mimo to łatwo nie jest.  Pozostaje wierzyć tylko, że doczekamy się wreszcie nagrody za nasze wyrzeczenia. A żeby Franek z wprawy nie wyszedł – będzie gotował obiadki w domu

Jeszcze jedno. Franek ma takiego kolegę Edi na niego mówimy. Bardzo w porządku chłopak, zawsze można na niego liczyć. Ostatnio miał problem z pracą. A Franka w pracy zagadał jeden z dostawców, że brakuje im ludzi. Kiedy Franek mi o tym opowiedział, powiedziałam od razu: „A może Edi?” Franek odpowiedział, że już im to zaproponował. Szybko okazało się, że Edi pracę dostał i jest zadowolony. Praca okazała się bardzo fajna. W godzinach 8-16 od poniedziałku do piątku, za przyzwoite pieniądze. W pewnym momencie oboje pomyśleliśmy, że trochę nam to przeszło koło nosa, bo przecież Franek mógł być na miejscu Ediego teraz… Ale jednak cieszymy się ze względu na Ediego. Cieszymy się, że w końcu my coś dla niego mogliśmy zrobić. A poza tym to było zupełnie bezinteresownie. Oboje w pierwszej chwili pomyśleliśmy o nim a nie o nas. Dlatego mamy nadzieję, że los nam to wynagrodzi i nie będziemy musieli pluć sobie w brodę. Bo przecież chcieliśmy dobrze…