Dystans.

Chciałabym nawiązać dzisiaj do mojej notki sprzed tygodnia, dotyczącego samotności. Niektóre z Was troszkę zbyt dosłownie zrozumiały moje słowa o odwyku od ludzi To był tylko i wyłącznie żart :) Ja nie jestem osobą, na którą dobrze podziałałoby coś takiego. W jaki sposób więc udzielałam sama sobie tych pierwszych lekcji? Po prostu siedziałam w domu sama i starałam się nie zwracać na to uwagi :)) Nic oryginalnego. Jako, że cały czas jeszcze siedzę po uszy w magisterce, miałam co robić. Nie spotykałam się w tym czasie z Dorotą a i Franek rzadziej u mnie bywał. I nie było wcale źle, ale cóż z tego, skoro wiem, że jak przyjdzie co do czego i będę miała jakieś zmartwienie, to cztery ściany będą straszyć swoją pustką i wtedy dopiero tę samotność odczuję dotkliwie. Ostatnio w ogóle jakoś tak wyszło, że nauka poszła w las i umawiałam się z Dorotą na wieczorne oglądanie Na Wspólnej albo Franek u mnie przesiadywał.

Cała ta nauka samotności wiązała się też trochę z dystansem jaki postanowiłam względem Franka zachować. No bo właściwie co u nas? On rzeczywiście się stara i ja to widzę. Stara się odkręcić sytuację zawodowo-finansową, że tak to określę i systematycznie załatwia to, co ma do zrobienia. Na razie z zapałem. W stosunku do mnie zachowuje się bardzo dobrze. Jest przymilny i uczynny. Jeśli nie jest w pracy, przychodzi do mnie codziennie. Pyta jak mi minął dzień w pracy, proponuje herbatę, przytula, cierpliwie znosi wszystkie moje płacze. Zwłaszcza to ostatnie jest zaskakujące, bo kiedy miałam dołki i nie mogłam powstrzymać łez, on się szybko irytował. Teraz siedzi, jest obok, przytula, czeka aż mi przejdzie. Nawet próbuje pocieszyć. A potem wieczorem grzecznie wychodzi, bo zapowiedziałam mu, że nie chcę, żeby na razie przez jakiś czas zostawał na noc.

W tamtym tygodniu trzymałam go na duży dystans. I to pomagało. Widział, że nie przejdę nad tym wszystkim do porządku dziennego. Kiedy dzwoniłam do niego i mówiłam, że się umówiłam z Dorotą, szedł do domu i spędzał tam grzecznie wieczór (nie tak jak wcześniej od razu wychodził do kolegów). Kiedy się za długo nie odzywałam, to on dzownił do mnie i domagał się kontaktu, co się wcześniej rzadko zdarzało. Któregoś dnia zrobił mi niespodziankę i czekał na mnie w domu po mojej pracy (nadal ma klucze). Był naprawdę bardzo miły. Ja jednak podchodziłam do tego wszystkiego z dużą rezerwą. I on się w końcu zbuntował. Bo powiedział, że on się naprawdę stara, ale widzi, że to nie przynosi efektów, bo mnie to nie rusza. Trochę odpuściłam.

Od tamtej pory napił się tylko raz - jego rodzice robili w domu imrezę andrzejkową to się z nimi napił kilka drinków, ale akurat nie miałam nic przeciwko temu. Najbardziej zaskoczyło mnie to, że potem przyszedł i mimo, że był podpity (on ma bardzo słabą głowę, wiele mu nie trzeba), to zachowywał się w miarę normalnie i dało się z nim porozmawiać. Był po prostu sobą i potrafiłam się z nim porozumieć. Na drugi dzień szedł do pracy a jego rodzice dalej balowali, więc zapytał, czy może się u mnie przespać. Pozwoliłam mu, więc grzecznie położył się pod kocem na kanapie obok. Podoba mi się, że szanuje moją decyzję.

W tym tygodniu jest już prawie normalnie. Prawie tak jak kiedyś. Choć ja chyba nie do końca jeszcze chcę, żeby tak było, bo cały czas się boję, że on zbyt szybko zapomni o całej sprawie. Ale jakoś tak samo wyszło… On cały czas mówi, że już się zmienił, a ja wiem że to niemożliwe, takie rzeczy nie dzieją się w tydzień ani dwa. Na razie nie spotyka się z kolegami, ale przecież to w nieskończoność nie będzie trwało i jestem ciekawa jak się wtedy zachowa… Czy znowu mu nie odbije i czy znowu oni nie wyjdą na pierwszy plan (choć on zawsze powtarza, że oni nigdy nie byli najważniejsi). Jestem jeszcze cały czas nieufna i choć sytuacja się ustabilizowała i nawet ja powoli nad tym wszystkim przechodzę do porządku dziennego, to cały czas mam gdzieś w głębi serca ten strach, że będę musiała przechodzić przez to wszystko jeszcze raz. A wiem, że to będzie musiał być ostatni raz. No i tak to wygląda u nas.

Ogólnie notka jest do dupy. Chciałam napisać zgodnie z tym co czuję, ale w ogóle jakoś słowa nie popłynęły z mojego wnętrza tylko topornie wyskakiwały spod palców i jak to czytam to mi się nie podoba. Owszem, wszystko zgodne z prawdą, ale jakoś tak sucho i brakuje płynności.

Tym „optymistycznym” akcentem kończę i idę sobie. Chciałabym wrócić, jak już będę w stanie napisać coś sensownego.