Czasami dobrze się rozstać,

Dzisiaj wraca Franek. A właściwie już wrócił w nocy, ale napisał mi tylko krótkiego smsa, że już jest. Był na tym szkoleniu w górach… Ciężko dość było, bo jeździli całymi dniami – zdarzało się i od szóstej rano do pierwszej w nocy. Za dużo szczegółów nie znam, bo rozmawialiśmy tylko dwa razy – w niedzielę i poniedziałek, potem już tylko smsy.

Nie widzieliśmy się ponad tydzień i chyba jeszcze się do niedzieli nie zobaczymy, bo on teraz ma jeszcze jakieś spotkania i egzaminy. Po raz pierwszy od czasów Hiszpanii nie widzieliśmy się dłużej niż tydzień i mieliśmy ze sobą niewielki tylko kontakt. Ale wiecie co? Wcale nie było tak źle. Pewnie, że tęsknota jest, ale dobrze to zniosłam. Nawet bardzo dobrze. Tylko dwa razy, kiedy On nie miał czasu nawet na wysłanie smsa, trochę się denerwowałam i martwiłam i nosiło mnie po domu. Ale jak tylko dostałam smsa: „Hej Maleńka, przepraszam, ze nie pisałem, ale nie miałem kiedy, bo od rana jeździliśmy na torze poślizgowym, a od 15 mieliśmy jeszcze wykład z testów. Buziaki Małpko i nie denerwuj się” od razu uśmiech mi wskakiwał na buzię i miałam spokój z nerwami na dłuugi czas

I powiem Wam jeszcze, że miesiąc to bym tak nie wytrzymała, ale jeszcze z tydzień w tych górach mógłby posiedzieć i nie przeszkadzałoby mi to specjalnie. To był taki mały test dla mnie. I cieszę się, że potrafiłam sobie bez problemu poradzić w takiej sytuacji sama ze sobą i z tą samotnością – bylebym nie miała żadnego zmartwienia, bo wtedy jest gorzej A poza tym to ma też swoje dobre strony, bo i Franek za mną się troszkę stęsknił i przypomniały mi się stare, „dobre” czasy, kiedy byłam w Hiszpanii a Franuś był romantyczny jak nigdy. Teraz znowu się w nim ten czuły Franek odezwał i nagle potrafi pisać ładne wiadomości Jestem pewna, że jeszcze trochę i zaczęłabym dostawać listy miłosne.

Mam za sobą dwa związki na odległość (nie licząc hiszpańskiego epizodu), więc jestem zahartowana. Nawet chyba znosiłam je lepiej niż moi ówcześni partnerzy. Chociaż uważam, ze na dłuższą metę bym tak nie mogła żyć i z pewnością nie wchodzi w grę, żebym była „żoną marynarza” – ale to temat na inną okazję. Jednak mimo to, jestem zwolenniczką tego, żeby od czasu do czasu na jakiś czas się rozstać. To znaczy tylko w sensie fizycznym – żeby każda osoba w związku czasami zajęła się jakimiś swoimi sprawami, może gdzieś wyjechała.

Nie popieram tego, żeby absolutnie wszystko robić razem, uważam, że niedobrze jest uzależniać się tak bardzo od obecności drugiej osoby. Oczywiście, że jak Franek jest na miejscu, to najchętniej wszystko bym robiła z nim – dobrze wiecie, że nie lubię być sama. Dlatego właśnie dobre są takie przymusowe wyjazdy, kiedy to nie od nas zależy, czy będziemy razem czy nie. Gdybym wiedziała, że on jest w Poznaniu, to nie przeszedłby żaden eksperyment typu: „to teraz przez tydzień od siebie odpoczywamy” A tak, najpierw ja wyjechałam do Miasteczka, potem On w góry no i siłą rzeczy musieliśmy jakiś czas spędzić osobno. Uważam, że to nam dobrze zrobiło.

Teoria moja jest taka, że mój świat nie może kręcić się tylko wokół jednej osoby. To nie może być ten jedyny filar, na którym się ten świat opiera, bo kiedy się z różnych powodów zawali, świat przytłoczy mnie tak bardzo, że nie będę mogła dalej żyć. Oczywiście w teorii to wszystko ładnie wygląda w tej mojej łepetynce. Gorzej z praktyką, jak zresztą dobrze wiecie, bo trochę mnie znacie ;)), ale staram się. I obecna sytuacja pokazała, że jak chceM, to potrafieM

Te najważniejsze wydarzenia w naszym życiu oczywiście powinno się spędzać razem. Kiedy jadę sama na jakąś wycieczkę na przykład, czy wakacje, nie sprawia mi to takiej przyjemności, jak wtedy, gdy jestem z Frankiem. Bo nie mam z kim podzielić się wrażeniami. Ale czasami jednak warto czegoś takiego doświadczyć, i warto próbować. Żeby nie zatracić w tym wszystkim siebie. W życiu różne sytuacje się zdarzają. Oczywiście „MY” jest zawsze piękne, ale nie można zapomnieć, że związek to są dwie odrębne osoby, które muszą umieć funkcjonować również oddzielnie.