Dobra wiadomość.

Otóż chciałam ogłosić, że Franuś mój zdał obydwa egzaminy i otrzymał wszystkie kwalifikacje, klasyfikacje, świadectwa i dokumenty potrzebne do tego, żeby dalej kombinować z pracą. Zaliczył testy psychologiczne, badania lekarskie i dostał zdolność na pięć lat. Następnego dnia poszedł i zdał egzamin teoretyczny.

Nie wiem, może faktycznie musiał narozrabiać, żeby się teraz wreszcie pozbierać i ruszyć do przodu… Franek rzekł do mnie: „ale przyznaj się, myślałaś, że nie zdam.” Przyznaję się. Tak właśnie myślałam, bo z egzaminami Frankowymi różnie bywa. Po różnych historiach listopadowych nie ufałam do końca jego szczerym chęciom a i z pracowitością Frankową w tym względzie różnie bywa, jako że się chłopina najzwyczajniej w świecie odzwyczaił uczyć (ból ten zna pewnie każdy kto zaliczył dłuższą przerwę w nauce). Ale jednak Franuś mnie pozytywnie zaskoczył i biję się w piersi jakem Niewierna Margolka. W nagrodę fundnęłam mu bilet do kina i to na „jego” film

Cieszymy się oboje bardzo, chociaż jeszcze nie wiadomo, czy jest z czego. Co prawda, wiadomo już, że kary nie będzie żadnej płacić, więc nie zbiednieje o, bagatela, kilka tysięcy złotych. Teraz czeka aż mu wymienią nowe prawo jazdy (z 18 grudnia) na jeszcze nowsze, gdzie będzie dopisek, że może przewozić pasażerów. Jak już to będzie miał, uda się ze wszystkim do siedziby głównej przedsiębiorstwa i… jeszcze nie wiadomo co dalej. Podobno w ciągu sześciu miesięcy mają go zatrudnić. Podobno zrobią to na pewno, bo te kilka tysięcy za odbyte wiosną i latem szkolenie też sobie muszą odebrać, tyle że nie w postaci jednorazowej kary, a jakichś tam rat miesięcznych pobieranych z wynagrodzenia… Pozostaje nam czekać. Nie ukrywam, że nadzieje wiążę nieliche z tym zatrudnieniem, bo wreszcie Franek będzie miał normalną pracę z normalnymi warunkami socjalnymi. Sprawa ciągnie się już od lutego, ale jak trzeba to poczekam jeszcze i do czerwca, byleby się pozytywnie zakończyło.