Dylematy wcale nie małolaty :)

Sporo pisałam o tym, że moje dylematy dotyczyły nie tylko sfery moralnej. No i tak rzeczywiście jest… 

W pierwszym momencie, kiedy usłyszałam o tym mieszkaniu, bardzo się ucieszyłam. Ale po chwili zaczęłam rozmyślać i… bardzo się przestraszyłam.

Mimo, że od czasu do czasu potrzebuję większych zmian w swoim życiu, to generalnie za bardzo ich nie lubię. Jestem typem osoby, która lubi, jak się dużo dzieje, ale przede wszystkim ceni sobie stabilizację. Ostatecznie potrafię się do tych zmian przekonać, ale na początku zawsze się narozmyślam i wyleję mnóstwo łez.

Najbardziej szkoda mi lokalizacji Są osoby, które podczas studiów co roku zmieniają mieszkanie. Ja i Dorota znalazłyśmy mieszkanie dla siebie pierwszego dnia poszukiwań i zostałyśmy tam przez pięć lat (ja sześć) – było blisko do centrum i na nasze uczelnie, kilka sklepów, pasaż handlowy, basen, fitness, kilka linii tramwajowych, park – no idealnie wręcz. Na tym osiedlu właśnie poznałam Franka, a od prawie roku Dorota mieszka tylko dwa bloki dalej, więc nadal spotykamy się regularnie. A tu klops… Mam to nagle zmieniać? 

Nowe mieszkanie też jest blisko centrum, ale jakoś tak.. dziko W pierwszej chwili miałam argument, że będę miała dalej do pracy i gorszy dojazd, ale moja teoria została obalona Okazało się, że tam, gdzie dojeżdżam samochodem będę miała jeszcze bliżej. A do tej drugiej pracy mogę dojeżdżać na trzy sposoby – czasowo wychodzi tak samo, tylko dwa są z przesiadką. Ale gdybym tak jechała autobusem, to przystanek mam pod domem i wysiadam jedno skrzyżowanie przed miejscem pracy… Tylko Franek będzie miał dalej, ale jemu to nie przeszkadza. 

No tak, ale teraz do Doroty i Juski będę już miała tramwajem aż dziesięć minut Dobrze, że chociaż przystanek jest bezpośrednio spod ich blokiem. Ale to nie to samo – już nie będę mogła wstąpić po drodze, nie będziemy tak często chodzić razem na aerobik albo do sklepu, nie będzie wspólnego oglądanie „Na Wspólnej” i You can dance i nie będzie raczej picia szampana wieczorami, bo zawsze będę musiała pomyśleć o powrocie do domu… Chyba, że Franek będzie jeździł do swoich kolegów, ja do dziewczyn a potem razem będziemy wracać No cóż… ja wiem, że trzeba odciąć tę pępowinę między mną i dziewczynami…ale… Ehhh…

No i do parku będę miała trochę dalej. Ok, tam jest drugi, ale do tego już się przyzwyczaiłam No i mogłabym tak wymieniać i wymieniać…

Bardzo możliwe że, to są tylko wymówki. Bo głównym problemem jest to, że żal mi życia studenckiego! Co prawda od kiedy pracuję, to już nie jest takie typowo studenckie życie, ale odkąd skończyłam 19 lat jestem samodzielna i niezależna (od czterech lat również finansowo). Dla wielu osób zamieszkanie z ukochaną osobą oznacza możliwość wyfrunięcia z domu rodzinnego, spod opieki rodziców i pozwala na usamodzielnienie się. U mnie jest trochę tak, że z domu wyfrunęłam już dawno, a teraz z zupełnie niezależności będę musiała trochę zrezygnować – teraz już będziemy razem o wszystkim decydować i będę musiała się liczyć z Frankiem. 

Oczywiście, że musiałam się liczyć z moimi współlokatorkami, ale: 

nie musiałam im się spowiadać z tego, dokąd wychodzę i kiedy wrócę (z przyzwoitości i tak zwykle to robiłam, ale jeśli na przykład przyszłam trzy godziny później, nie musiałam się z tego tłumaczyć). 

Robiłam co chciałam i jeśli nie chciałam, nie musiałam nikogo w swoich planach uwzględniać. 

Mogłam myśleć tylko o sobie – nie jadam kolacji, to i nigdy nie było u mnie wieczorem nic do jedzenia :), byłam głodna – szłam do sklepu, nie chciało mi się robić obiadu – jadłam makaron z jajkiem albo kalafiora. 

Nie byłam za nikogo odpowiedzialna, nie musiałam się o nikogo troszczyć. Wiem, że to egoistyczna postawa i przyznaję, że nie zawsze taka pożądana, często już wcale nie chciałam być taka niezależna. Ale w momencie, kiedy wiem, że taka niezależność już nie wróci, nagle zaczyna mi się robić jej szkoda No słuchajcie, jak ja teraz mam iść na imprezę i bawić się do ósmej rano, kiedy wiem, że w domu Franek na mnie czeka? :) 

Po prostu wiem, że kończy się jakiś etap w moim życiu. Wiem, że prędzej, czy później trzeba dorosnąć i prawdopodobnie nadszedł ten czas na mnie. Jestem rozdarta – z jednej strony bardzo się cieszę, bo pragnęłam takich zmian. Z drugiej strony przeraża mnie to. Jakiś czas temu marzyłam sobie, jak będę urządzać wnętrze naszego wspólnego mieszkania (choćby nawet nie własnego), opowiadałam o tym Frankowi… Teraz przeraża mnie to, że muszę się zdecydować, czy w oknach chcę żaluzje, rolety, czy może zasłonki i to jeszcze podjąć decyzję dotyczącą ich koloru. Prawie płaczę, bo nie podoba mi się dywan w dużym pokoju i trzeba będzie go zmienić, a Franek głaszcze mnie tylko po głowie (na razie potem może straci cierpliwość ;)) i przypomina, że przecież to było moim marzeniem, żebyśmy razem sprzątali i wyposażali wspólny kąt.

Ja wiem, że większość z Was zupełnie inaczej podeszłaby do tych spraw. Wręcz euforycznie. A ja chyba jestem typowym stoikiem, który żeby osiągnąć szczęście musi zachować powagę i równowagę duchową. (Tylko wściekam się zupełnie nie po stoicku :P) Cieszę się tak bardziej w środku… Na zewnątrz analizuję. Moje zachowanie na pewno wydaje Wam się dziwne, ale ja chyba po prostu mam bardzo niezależną osobowość i dlatego tak mi żal dotychczasowego życia. Ale z drugiej strony myślę, że każdy czasami odczuwa taki żal – kiedy kończy się szkołę, studia, zmienia się pracę, mieszkanie – najczęściej człowiek cieszy się z tego, że czeka go coś nowego i nie może się doczekać, ale z drugiej strony czuje sentyment do tego, co się kończy i jest mu żal tego rozdziału w życiu.

Mnie się wydaje, że jeszcze przyjdzie czas na to, żebym mogła cieszyć się na całego z nowej sytuacji. Może teraz jest dla mnie czas na opłakanie tego, co odchodzi i oswojenie się z nowym.