O nie mojej (jeszcze?) rodzinie…

Jak już wspominałam ostatnio, wydaje się, że dla Franka pozytywna reakcja jego rodziców była swego rodzaju katalizatorem. Planował rozmowę z nimi i czekał na odpowiednią okazję. A to oni wykazali się inicjatywą i w zasadzie można powiedzieć, że to, co się dzieje ostatnio jest ich zasługą.

Do rozmowy doszło przypadkiem, i to w mojej obecności – rozmawialiśmy o tym, że… u siebie w mieszkaniu nie mam kanału TVP2 A skończyło się na dyskusjach o kredycie mieszkaniowym. Dowiedzieliśmy się, że Franka rodzice już dawno rozmawiali o naszej przyszłości i zastanawiali się jakie mamy plany, ale czekali na ruch z naszej strony i na naszą deklarację. Franka obawy okazały się bezpodstawne, bo jego rodzice nam bardzo kibicują i w razie potrzeby są gotowi nam pomóc. Jak wiecie, program pomocowy zaczęli wdrażać już następnego dnia, bo znaleźli nam mieszkanie na wynajem na niesamowicie korzystnych warunkach. 

Bardzo mi się podoba, że oni niczego nie narzucają. W trakcie rozmowy padła również propozycja, że w razie czego na jakiś czas mogłabym zamieszkać u nich, ale od razu powiedziałam, że sobie tego nie wyobrażam, bo nie czułabym się u siebie, nie miałabym swojego kąta a przede wszystkim zbyt długo już mieszkam sama… Zrozumieli bez problemu i nie zarzucili mi niewdzięczności. Nawet dodali od siebie, że młodzi muszą mieszkać sami… Kiedy znaleźli to mieszkanie, spotkali się ze mną i powiedzieli, że to ja mam zadecydować, czy chcę tam mieszkać z Frankiem – oni nie szukali mieszkania dla swojego syna, ale podkreślili, że jeśli chcę się jeszcze zastanowić, mogę zamieszkać tam na razie sama (co bardzo oburzyło Franka ;)) i nawet dodali, że w razie gdyby wspólne mieszkanie nam nie wyszło, to on ma do czego wracać, a ja sobie tam mogę zostać. To daje mi duży komfort psychiczny, że nie uzależniają mnie od siebie.

Pojechali razem z nami oglądać mieszkanie. Byli pełni entuzjazmu, ale jednocześnie dostrzegali moje obawy. Pani Mama (czyt. mama Franka ;)) w pewnym momencie przytuliła mnie i powiedziała, żebym się nie martwiła, bo na pewno się przyzwyczaję – że poukładam sobie tam wszystko po swojemu i że jak będę chciała, to mam do niej zadzwonić i ona się wybierze ze mną na jakieś zakupy „wyposażeniowe”. Pan Tata obiecał Frankowi pomoc w „męskich” robotach. Są bardzo życzliwi i jednocześnie dyskretni w swojej pomocy.

Ulica na którym będziemy teraz mieszkać sąsiaduje z ulicą, na której mieszka ciocia i wujek Franka oraz jego kuzynostwo. Poszliśmy więc po oględzinach do nich z wizytą. Wszyscy mnie tam bardzo wspierali. Pani Ciocia wzięła mnie na rozmowę. Powiedziała, że rozumie wszystkie moje obawy i wie, że ja jestem wrażliwa i dlatego tak to przeżywam. Bardzo mnie wspierała, a potem zawołała Panią Mamę, nalała nam wina domowej roboty i powiedziała, że za chwilę wszystko będzie lepiej wyglądało. Normalnie nas spiła Nie wiem czy to wino, czy może wszystkie miłe słowa, które usłyszałam od rodziny Franka miały takie działanie, w każdym razie naprawdę zrobiło mi się lepiej

O rodzinie Franka mogłabym pisać bardzo wiele i pewnie jeszcze nie raz napiszę. Naprawdę zasługują na to, żeby poświęcić im trochę uwagi, bo są dla mnie zawsze bardzo życzliwi, podkreślają, że bardzo mnie lubią (Pani Ciocia wręcz uwielbia ;)) i traktują mnie już od dawna jak członka swojej rodziny. Wychowałam się w przekonaniu, że rodzina jest najważniejsza i jest wartością samą w sobie. Bardzo cieszę się, że tak samo został wychowany Franek.